Παρίσι, 1840, Λεωφόρος του Εγκλήματος. Μέσα στο πολύβουο πλήθος που συνωστίζεται γύρω από τα θεάματα, μια ελεύθερη γυναίκα, η Γκαράνς, γίνεται το αντικείμενο του πόθου ενός πρωτοπόρου, αλλά και συνεσταλμένου μίμου, του Μπατίστ. Εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και με μια εξαιρετική παντομίμα την γλιτώνει από τη φυλακή. Ένας τέτοιος έρωτας όμως δεν είναι εφικτός. Η γοητευτική Γκαράνς προσελκύει πολλούς άντρες δίπλα της και ο ρομαντικός Μπατίστ δεν δέχεται τίποτα από το απόλυτο! Σύντομα τους δύο τους χωρίζουν άλλοι έρωτες. Ο Λασνέρ, ο Φρεντερίκ Λεμαίτρ και ο πάμπλουτος κόμης Εντουάρ διεκδικούν την Γκαράνς και η πιστή, ερωτευμένη Ναταλί τον Μπατίστ. Φαίνεται πως οι ζωές τους είναι καταδικασμένες να εξελίσσονται παράλληλα. Όμως, το πάθος του Μπατίστ φαίνεται να παραμένει άσβεστο και να φουντώνει περισσότερο όσο περνά ο καιρός…

Υποψήφιο για Oscar Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου 1947
Ειδικό βραβείο «Cesar of Cesars» Παρίσι 1979

Το αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου του ΜΑΡΣΕΛ ΚΑΡΝΕ

Η ζήλια ανήκει σε όλους, αν μια γυναίκα δεν ανήκει σε κανέναν…

Ένας παθιασμένος παιάνας για τη ζωτική σημασία
και την αμφίδρομη σχέση ελευθερίας και καλλιτεχνικής δημιουργίας.


Η ψηφιακά αποκατεστημένη ταινία, όπως προβλήθηκε στις Κάννες 2011!


«ΠΑΘΙΑΣΜEΝΟ… ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ!»
THE NEW YORK TIMES

«ΤΟ ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΩΝ ARTHOUSE ΤΑΙΝΙΩΝ.»
THE VILLAGE VOICE

«ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.»
THE GUARDIAN

«Συγκινητική, θαυμαστή, μαγικά κεντημένη ταινία, απίστευτα ρομαντική και ρομαντικά αδύνατη»
The Boston Globe

«Μία από τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών»
Entertaiment Weekly


6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΣΕ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΨΗΦΙΑΚΑ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΗ


Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Μια ιστορία σαν παραμύθι…
Από την έλλειψη φιλμ στο κατοχικό Παρίσι, μέχρι την αποκατάστασή της ταινίας μετά από 65 χρόνια, σε 2K DCP (digital cinema package), τελευταία λέξη της ψηφιακής τεχνολογίας υψηλής ευκρίνειας! Κι όλα ξεκίνησαν τους πρώτους μήνες του 1943…
Μετά τις ταινίες ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ, ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ και ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ, ο Καρνέ και ο Πρεβέρ προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ταινία που να πρωταγωνιστήσει η μεγάλη Γαλλίδα στγαρ Αρλετί και μαζί της ο Πιέρ Μπρασέρ και ο Λουί Σαλού. Το αρχικό τους σχέδιο, η ταινία la lantern magique, όμως δεν προχώρησε τελικά. Καθώς έψαχναν για κάτι καινούργιο, συναντήθηκαν με τον φίλο τους Ζαν-Λουί Μπαρό στη Νίκαια. Ο ηθοποιός τους μίλησε για έναν μίμο, τον Ντεμπερό. Ο Καρνέ ενθουσιάστηκε με την ιδέα να ζωντανέψει στη μεγάλη οθόνη την περίφημη Boulevard du Crime, μια περιοχή του Παρισιού που έβριθε από κόσμο κάθε λογής: μικροαπατεώνες, αστούς, ηθοποιούς, τυχοδιώκτες, νομικούς, όλοι οι άνθρωποι, σύχναζαν εκεί και παρακολουθούσαν τις υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις που άνθιζαν εκεί εκείνη την εποχή, τα χρόνια 1830-1840.
Ο Καρνέ στρώθηκε αμέσως στη δουλειά για να κάνει μια έρευνα για εκείνη τη μαγική εποχή που ήθελε να παρουσιάσουν, έψαξαν στο μουσείο Carnavalet του Παρισιού και έφερε το υλικό στον Πρεβέρ. Ήταν στις αρχές του 1943.
Ο Πρεβέρ χρειάστηκε 6 μήνες για να γράψει το σενάριο στην περιοχή Πριέρ, όπου έμενε, στα νότια της Γαλλίας. Φίλοι του, που είχαν φύγει απ’ το κατεχόμενο Παρίσι τον συνάντησαν εκεί και δούλεψαν μαζί πάνω στην ταινία.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Alexandre Trauner και ο συνθέτης Joseph Cosma, που ήταν εβραίοι, δούλευαν κρυφά, με τη βοήθεια των Καρνέ, Πρεβέρ και του συνεργείου. Οι συνθήκες του γυρίσματος ήταν χαοτικές εκείνη τη δύσκολη εποχή του πολέμου. Η παραγωγή αναγκάστηκε να σταματήσει ύστερα από μόλις 3 εβδομάδες γυρίσματος. Σφοδρές καταιγίδες κατέστρεψαν τα σκηνικά, τα οποία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είχαν πάρει 67.000 ώρες για να κατασκευαστούν. 1800 κομπάρσοι βρίσκονταν στα πλατό παράλληλα. Ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί φιλμ, λόγω του πολέμου, ενώ κάτω από την κυριαρχία του Βισύ, απαγορευόταν να κάνεις ταινίες με περισσότερο από 2.750 μέτρα φιλμ χωρίς να έχεις ειδική άδεια, τη στιγμή που τα παιδιά του παραδείσου είχαν φτάσει τα 5.000. Επίσης, απαγορευόταν από τους Γερμανούς να γυρίσουν ταινία τη νύχτα…
Παρ’ όλα αυτά, με έναν μαγικό τρόπο, η ομάδα του Καρνέ άντεξε όλες τις αντιξοότητες και τις ταλαιπωρίες και τα γυρίσματα τελείωσαν τον Απρίλιο του 1944. Μετά από μήνες μοντάζ η ταινία ετοιμάστηκε και ο Καρνέ ήθελε να καθυστερήσει την κυκλοφορία της μέχρι την απελευθέρωση της Γαλλίας. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 9 Μαρτίου του 1945 σε ένα γκαλά ειδικά για κοινωνικό έργο σχετικά με το σινεμά και για αιχμαλώτους πολέμου. Η υποδοχή της ταινίας από τους κριτικούς γενικά ήταν θετική. Μάλιστα ο Georges Sadoul τη χαρακτήρισε «αριστούργημα». Εκεί όμως που η ταινία έκανε πραγματική θραύση ήταν το κοινό. Ο κόσμος ερωτεύτηκε αυτή την ταινία ακαριαία και συνέρρεε στις αίθουσες για να τη δει. Τον Δεκέμβριο του 1946, ο Πρεβέρ μάλιστα προτάθηκε και για Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Η ταινία συνέχισε να έχει κοινό σε όλο τον κόσμο και να δημιουργεί τη δική της λατρεία, και το 1995, η γαλλική επιτροπή από δημοσιογράφους και ιστορικούς που ήθελε να γιορτάσει τα 100 χρόνια του σινεμά έφτιαξαν μια λίστα με 1000 ταινίες που γυρίστηκαν ανάμεσα στο 1944 και στο 1994. Από όλες, ύστερα από ψηφοφορία, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ βγήκε πρώτο, ως η Καλύτερη ταινία!


Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Η αποκατάσταση μιας τόσο σημαντικής ταινίας ήταν μια μεγάλη πρόκληση, μια και το αυθεντικό υλικό ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και έπρεπε να χρησιμοποιηθεί υψηλή ψηφιακή τεχνολογία. Μεγάλα ευρωπαϊκά εργαστήρια, τα L’ imagine ritrovata laboratory, Eclair Laboratories και le Diapason ανέλαβαν το δύσκολο έργο. Ας μάθουμε, μερικά στοιχεία από την αποκατάσταση όπως μας τα περιέγραψαν:
«Το αυθεντικό φιλμ ήταν αρχικά σε κακή κατάσταση: είχε πολλαπλές γρατζουνιές, στίγματα υγρασίας και αποσύνθεσης, κατεστραμμένα τμήματα, εικόνες που έλειπαν. Ψάχνοντας ποια κομμάτια έπρεπε να αποκατασταθούν ψηφιακά, το πιο φυσικό ήταν να αντικαταστήσουμε τα τρίτης γενιάς αρνητικά αντίγραφα με τα αντίστοιχα δεύτερης γενιάς, που έχουν καλύτερη φωτογραφική ποιότητα. Για να διαλέξουμε τα καλύτερα κομμάτια για αποκατάσταση και να εκτιμήσουμε την ανάλυση που χρειαζόταν για αποτέλεσμα καλύτερης οπτικής ποιότητας, έγινε αμέσως ένα ειδικό τεστ σε κόπια του πρώτου μέρους της ταινίας. 5.000 εικόνες κάθε διαθέσιμου στοιχείου ψηφιοποιήθηκαν σε διαφορετική ανάλυση: 2Κ, 3Κ και 4Κ. Και είδαμε ότι η καλύτερη ανάλυση ήταν το 4Κ. Όλες οι κόπιες του αυθεντικού αρνητικού που τράβηξε η κάμερα έχει σκαναριστεί με 4Κ. Σε αυτό το στάδιο χρειαζόταν πάρα πολύ προσοχή στην επαφή μας με το ταλαιπωρημένο υλικό. Το σκανάρισμα πήρε πάνω από ένα μήνα.
Τέτοια σημαντική και φιλόδοξη διεθνής αποκατάσταση, που περιλαμβάνει τη συνεργασία διαφορετικών εργαστηρίων, μας έκανε να επινοήσουμε ένα αποτελεσματικό κοινό εργαλείο ακριβείας: τη σύγκριση με το σενάριο του γυρίσματος. Αυτό το κείμενο, χωρισμένο σε κόπιες περιλαμβάνει τη λίστα των πλάνων κάθε κόπιας, η οποία σηματοδοτεί κάθε πλάνο. Η σύγκριση ήταν ένα γρήγορο εργαλείο αναγνώρισης των σημείων, που αποδείχτηκε πολύ σημαντικό για ένα φιλμ τόσο μεγάλης διάρκειας, το οποίο μας εξυπηρετούσε και για την ταινία και για τον ψηφιακό φάκελο που φτιάχναμε και είναι επίσης και μια «οπτική» αναφορά των συγκρινόμενων στοιχείων. Σταμπάρει τις ομοιότητες και τις διαφορές, τα κομμάτια που χρειάζονται να αντικατασταθούν και πολλά άλλα. Ήταν λοιπόν ένα στοιχείο-κλειδί για την αποκατάσταση του φιλμ.
Είναι η πρώτη φορά που το αριστούργημα του Καρνέ έχει αποκατασταθεί σε τόσο πλήρη βαθμό από το αυθεντικό αρνητικό. Το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία σε 2K DCP (ψηφιακό κινηματογραφικό πακέτο). Η εργασία διήρκησε πολλούς μήνες και περιλάμβανε τελευταίας λέξης τεχνολογία, ειδικά στη διάρκεια της ψηφιοποίησης σε πολύ υψηλή ευκρίνεια, και η πρώτη φορά που αυτό έχει γίνει στην Ευρώπη.
Πρέπει να θυμηθούμε ότι η ταινία γυρίστηκε στη διάρκεια του πολέμου με νιτρικό φιλμ από στοκ, όπως όλες οι ταινίες εκείνης της εποχής. Και ξέρουμε ότι το νιτρικό φιλμ είναι ευπαθές υλικό, που τελικά αποσυντίθεται με τα χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, το φιλμ από μόνο του δεν ήταν το πρόβλημα αλλά η κατάσταση του αυθεντικού αρνητικού. Επειδή η ταινία είχε κάνει μεγάλη εμπορική επιτυχία και πιθανόν να το είχαν χειριστεί πάντα με προσοχή. Ήταν πολύ κατεστραμμένο σε κάποια κομμάτια. Κάποια σημεία είχαν μούχλα και θολές εικόνες που ήταν πολύ δύσκολο να τα διορθώσουμε. Ακόμα κι αν τα κάναμε καρέ-καρέ χειροκίνητα και πάλι θα ήταν εξαιρετικά πολύπλοκο.
Η ολοκλήρωση της αποκατάστασης πήρε περισσότερο από 4 μήνες, από Δεκέμβρη ως Απρίλη. Στους δύο τελευταίους μήνες, ήμασταν μια ομάδα 20 ατόμων που δουλεύαμε σε αυτό το πρότζεκτ! Ήταν πράγματι μια πολύ μεγάλη δουλειά που αναλάβαμε. Όλοι όσοι δουλέψαμε σε αυτή την αποκατάσταση δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την εμπειρία…»


Απόσπασμα συνέντευξης με τον ΜΑΡΣΕΛ ΚΑΡΝΕ:

-Πώς προέκυψε η δημιουργία της ταινίας;
-Η ταινία προέκυψε από τον Ζαν-Λουί Μπαρό, ο οποίος μας είπε την ιστορία ενός μίμου, του Ντεμπερό, η οποία μας καταγοήτευσε. Ο Ντεμπερό, στην ακμή της καριέρας του, περπατούσε στην Boulevard du Crime, μαζί με την ερωμένη του. Τότε, ένας μεθύστακας φώναξε την ερωμένη και ο Ντεμπερό τον έσπρωξε μακριά με το μπαστούνι του, αλλά εκείνος επέστρεψε και συνέχισε να φωνάζει και να αποκαλεί τη γυναίκα με διάφορες ονομασίες. Ο Ντεμπερό, οργισμένος, χτύπησε τον μεθυσμένο ξανά με το μπαστούνι τόσο δυνατά, που εκείνος έπεσε νεκρός. Και τότε, όλοι έτρεξαν στη δίκη που έγινε, για να ακούσουν τον διάσημο μίμο να μιλάει! Θεώρησα ότι ήταν μια απίθανη ιστορία, το ίδιο και ο Πρεβέρ. Ο παραγωγός μου, Πολβέ, μου είπε: «Θα βγάλω πολλά λεφτά από τους «επισκέπτες της νύχτας». Μαρσέλ, θέλω να μου κάνεις μια πολύ μεγάλη ταινία. Σαν μια τοιχογραφία.» Εκείνη την εποχή όμως είχαμε πολύ λίγα μέσα για να γυρίσουμε ταινία, ήταν εποχή πολέμου. Αποφάσισα να ψάξω υλικό για την ταινία στο μουσείο Carnavalet και έβγαλα περίπου 200 φωτογραφίες από χαρακτικά. Στην οδό Ντοφίν βρήκα ένα βιβλίο του Ζυλ Ζανέν στο οποίο ανακάλυψα ότι ο εξώστης του θεάτρου είναι γνωστός και «παράδεισος»… Σύντομα καταλάβαμε ότι η ταινία θα έχει πολύ μεγάλη διάρκεια. Και ήταν ο Πολβέ που πρότεινε να την χωρίσουμε σε δύο μέρη, σε δύο εποχές. Δέχτηκα, με την προϋπόθεση ότι η πρώτη αποκλειστική κυκλοφορία στο Παρίσι θα έδειχνε την ταινία στο σύνολό της ως μία. Συμφώνησε. Τότε, όταν οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο Βισύ, τα γυρίσματα στη Νίκαια έπρεπε να σταματήσουν. Λάβαμε εντολή από το Βισύ, να επιστρέψουμε στο Παρίσι. Η ταινία προβλήθηκε τελικά όπως είχα θελήσει, ολόκληρη. Η ταινία παιζόταν στους κινηματογράφους για 45 συνεχόμενες εβδομάδες. Και οι πωλήσεις εισιτηρίων σε άλλες περιοχές του Παρισιού που παιζόταν η ταινία επίσης διπλασιάστηκαν. Η ταινία ακόμα προβάλλεται σε όλο τον κόσμο.


ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

«Θεωρούμενη ευρέως ως η σπουδαιότερη ταινία όλων των εποχών, κι οπωσδήποτε τεράστιος θρίαμβος για το γαλλικό σινεμά, η ταινία «Τα Παιδιά Του Παραδείσου» μας ταξιδεύει σ' ένα άχρονο παραμύθι ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Είναι το απόγειο μιας εκπληκτικά επιτυχημένης συνεργασίας σκηνοθέτη-σεναριογράφου Μαρσέλ Καρνέ και Ζακ Πρεβέρ κι ακόμη και σήμερα η ταινία είναι ουσιώδης και πολύ δυνατή.»
Film Review

«Ο ποιητικός ρεαλισμός φτάνει στα ύψη στα με τα «Παιδιά του Παραδείσου». Με μοναδική επιδεξιότητα συνδυάζει το θέατρο, τη λογοτεχνία, τη μουσική, ανασταίνοντας το θυελλώδη κόσμο του Παρισιού, του 19ου αιώνα, γεμάτο με γυρολόγους και αριστοκράτες, κλέφτες κι εταίρες, προαγωγούς και μάντεις.»
Criterion

«Στο Παρίσι του 19ου αιώνα το αυτό γαλλικό δράμα, με τα μεγάλα πάθη μας απορροφά για 190’. Η ταινία έχει παραχθεί κατά τη διάρκεια μιας διετούς περιόδου κάτω από απόλυτη μυστικότητα, μιας και η Γαλλία ήταν υπό Ναζιστική κατοχή. Πολλοί από τους ηθοποιούς και τα μέλη της παραγωγής, μαζί και ο σεναριογράφος, είχα συλληφθεί, για την συμμετοχή τους στην Αντίσταση. Τα παιδιά του Παραδείσου είναι μία από τις μεγάλες ρομαντικές κλασσικές ταινίες του διεθνούς κινηματογράφου.»
All Movie Magazine

«Αυτή η φιλόδοξη Γαλλική ταινία μας αποκαλύπτεται ως ένα μυστηριώδες μείγμα εσωτερικότητας, ομορφιάς και ρομαντισμού. Αστραφτερές πινελιές εξαίρετης μιμικής τέχνης και φρέσκου Γαλλικού χιούμορ παντρεύονται με την όχι άγνωστη στο Χόλλυγουντ ιδέα της femme fatale που οδηγεί τους άντρες στην καταστροφή, σε μια εκπληκτική σεναριακή και σκηνοθετική απόδοση.»
Variety, απόσπασμα

«Το αριστούργημα του Marcel Carne. Το αριστούργημα του Jacques Prevert. Και οι δυο τους κατέχουν άριστα τα εκφραστικά τους μέσα. Κατόρθωσαν να γυρίσουν μια ταινία που διαρκεί περισσότερο από τρεις ώρες, και να φιλοτεχνήσουν τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις με τέτοια λεπτομέρεια, που συνήθως διαθέτουν αποκλειστικά οι μυθιστοριογράφοι. Κατόρθωσαν έτσι να δημιουργήσουν μια άρτια ταινία που ίσως ποτέ να μην ξεπεραστεί σε τελειότητα.
Παρίσι στην εποχή του ρομαντισμού. Η Λεωφόρος του Εγκλήματος- ή αν προτιμάτε η Λεωφόρος του Saint-Martin. Οι ήρωες εκείνης της εποχής: ο Frederick Lemaitre, ο Δανδής του Μπουλβάρ, ο Debureau, ο μίμος που ταυτίστηκε με τη μορφή του Πιερώτου, όπως ο Τσάπλιν με τον Σαρλώ, ο Lacenaire, δολοφόνος λογοτέχνης, ενσάρκωση της ματαιότητας, η φανταστική Garance. Τέλος, τα μυθολογικά σκηνικά της ρομαντικής ζωής, ένα ντεκόρ που συμμετέχει στην κινηματογραφική συνθήκη των Αθλίων, Των Μυστηρίων του Παρισιού του Pere Goriot που διαφέρει πολύ από την άσπρη, κρύα κατασκευή των Βραδινών Επισκεπτών.
Στο επίκεντρο του δράματος βρίσκεται ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Γκαράνς και του Ντεμπιρώ. Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, συμπαθείς, παθιασμένοι και οι περιπέτειές τους ενδιαφέρουσες.
Τα θέματα, όμως, που πραγματεύεται η ταινία και τα δίπολα που εγείρει, ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο από την πλοκή. Η πόλη και το θέατρο, πρόσωπα φανταστικά και πρόσωπα πραγματικά, το θέατρο και η παντομίμα. Ο βωβός και ο ομιλών κινηματογράφος. Το θέατρο και το σινεμά, οι ηθοποιοί και οι άνθρωποι, με μια λέξη η τέχνη κι η ζωή. Αυτές οι θεματικές, αυτοί οι προβληματισμοί, αυτά τα δίπολα δεν μελετώνται αφαιρετικά, μα αποτελούν μέρος της δράσης. Είναι πανταχού παρόντα ακόμα κι αν κάποια μάτια δεν μπορούν να τα δουν. Η παρουσία τους, πάντως είναι αυτή που προσδίδει στο έργο μια πνοή και μια κινητήρια δύναμη που σπάνια επιτυγχάνεται στον κινηματογράφο. Αυτή η ταινία είναι μια από τις σημαντικότερες που γυρίστηκαν ποτέ στον κόσμο. Ο ιστορικός θα τη χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς.
Όλη η τέχνη του Καρνέ έγκειται στο μέτρο της ισορροπίας. Η τεχνική του είναι τόσο άρτια που την ξεχνάμε. Σίγουρος για την τέχνη του, καταπιάνεται με επεισόδια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν απεχθή και αποκρουστικά. Ένα μασκαρεμένο παιδί που η παρουσία του δεν μπορεί να εμποδίσει τον πατέρα του απ' το να εγκαταλείψει τη μητέρα του, ένας πρωτοπόρος μίμος που χάνεται μέσα στο πλήθος ως ένας απ' αυτούς που αποτελούν το κοινό του. Αυτά είναι πολύ επικίνδυνα θέματα. Ο Carne, έκανε πράγματι τέχνη, και μάλιστα πολύ υψηλή. Το φινάλε των Παιδιών του παραδείσου είναι ένα κομμάτι ανθολογίας.
Εξαιρετικοί ερμηνευτές τίθενται στην υπηρεσία του σκηνοθέτη, πάνω στους οποίους φανερά έγραψε τους ρόλους ο Prevert. Η Αρλετί θα αποχαιρετήσει το κοινό με την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της. Ο Πιέρ Μπρασέρ φτάνει την τέχνη του σε αξεπέραστα ύψη στο ρόλο του ηθοποιού για τον οποίον είχε γραφτεί “ αναστάτωση και ιδιοφυΐα« desordre et genie ». Αν ο Λεμαίτρ του δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο θα έμενε στην ιστορία σαν τύπος. Ο Ζαν Λουί Μπαρώ που δεν ήταν στο σινεμά πρώτο όνομα ως ηθοποιός, καθώς το μεγαλύτερο ταλέντο του είναι αυτό του μίμου. Εδώ μπορεί να θέτει τα εκφραστικά του μέσα σε εφαρμογή, και είναι εξαιρετικός. Όταν ο ηθοποιός ξαναγίνεται άνθρωπος, μας φαίνεται πιο ανθρώπινος γιατί είναι ο Πιερώτος.
Το λάβαρο της ταινίας είναι ότι η τέχνη γεννά τη ζωή και όχι η ζωή την τέχνη. Τα τρία χτυπήματα και μόλις ανοίξει η αυλαία ξέρουμε πως μπαίνουμε στον σκηνικό κόσμο. Αν οι χαρακτήρες κατέβουν από τη σκηνή, κάνουν τα πέντε βήματα που τους χωρίζουν από την πλατεία, δεν παύουν να είναι καλλιτέχνες και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζουμε καθώς διακρίνουμε την ευαισθησία, το ταλέντο, την εξυπνάδα τους και γι' αυτό δεν νιώθουμε τη μετριότητα της ζωής τους. Ο Μαρσέλ Εράν που παίζει τον Λασνέρ και ο Φιλίπ Σαλού τον κόμη, το αντιθετικό του δίπολο, είναι ψυχροί και συνάμα ισχυροί σαν οπλισμένα περίστροφα.
Όλοι οι βασικοί ρόλοι είναι άριστα παιγμένοι. Όλοι τους ξεχωρίζουν προσωπικά αλλά στη σκηνή των Σαλτιμπάγκων υπάρχει απόλυτη σύμπνοια.
Εύχομαι τα δύο μέρη της ταινίας να προβάλλονται πάντοτε μαζί. Αυτό το μνημείο είναι ένα αδιάσπαστο σύνολο. Αν προβληθεί μόνο το μισό διακινδυνεύουν μια αποτυχία και για τον παραγωγό αλλά και για το γαλλικό σινεμά στο σύνολό του. Καθώς η ποιότητα αυτής της ταινίας υπηρετεί το μεγαλείο και την ισχύ της χώρας μας, με μια λέξη, τη δική μας προπαγάνδα. Το πρεστίζ μας έγκειται στην επιτυχία της.»
Georges Sadoul
Les Lettres francaises 17 mars 1945