Ένα γεμάτο αγωνία τσούρμο ανέργων περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο από τον υπεύθυνο του γραφείου εύρεσης εργασίας. Η τύχη χαμογελά σε κάποιον άνδρα που ονομάζεται Αντόνιο Ρίτσι, ο οποίος επιλέχθηκε από τον δήμο της Ρώμης να εργαστεί ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι δεν έχει πια, το έχει δώσει ενέχυρο. Έτσι, θα πει ψέματα, θα πάρει τη δουλειά και μαζί μια ωραία στολή. Μέχρι αύριο πρέπει να βρει ένα ποδήλατο. Η γυναίκα του έχει τη λύση: δίνει ενέχυρο τα σεντόνια της προίκας της και το ποδήλατο επιστρέφει στην οικογένεια. Πριν ξημερώσει, οι ποδηλάτες-αφισοκολλητές ξεχύνονται στους δρόμους. Ανάμεσά τους κι ο ευτυχισμένος ακόμα Ρίτσι. Την ώρα όμως που ανεβασμένος στη σκάλα του κολλά μια αφίσα που διαφημίζει την τελευταία ταινία της Ρίτα Χέιγουορθ, κάποιοι του κλέβουν το ποδήλατο. Η Ρίτα Χέιγουορθ κοιτά χαμογελαστή από τον τοίχο τον Ρίτσι να κυνηγά απεγνωσμένα τον κλέφτη. Η επιβίωση της οικογένειας, όμως, εξαρτάται από το ποδήλατο. Έτσι, την επόμενη μέρα αρχίζει η αναζήτηση.

Τιμητικό Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ιταλία). Υποψήφιο για διασκευασμένο σενάριο.

Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας από οποιαδήποτε πηγή προέλευσης.

Ειδικό βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Δεν λείπει από καμία λίστα των μεγαλύτερων έργων όλων των εποχών, και στέκει ως ένα από τα σημαντικότερα δείγματα του ιταλικού νεορεαλισμού. Κι όμως, ο De Sica δεν έβρισκε με τίποτα κεφάλαια να τη γυρίσει, κι έτσι στράφηκε στους φίλους του που ευτυχώς τον βοήθησαν. Από το μυθιστόρημα του ποιητή-καλλιτέχνη Luigi Bartolini δανείστηκε μονάχα τον τίτλο και κομμάτια επί της πλοκής. Ακολουθώντας τις αρχές του νεορεαλισμού, όλα τα γυρίσματα έγιναν εκτός στούντιο, σε δρόμους ή οικήματα, και οι ηθοποιοί ήταν άπαντες ερασιτέχνες. Το τελικό πλάνο δε ήταν ένας φόρος τιμής στον αγαπημένο δημιουργό του σκηνοθέτη, τον Charlie Chaplin.

Μεγάλο το μπέρδεμα με τον τίτλο της ταινίας και τη μετάφραση του στα αγγλικά. Επί της ταινίας ο κλέφτης είναι ένας, αλλά ο τίτλος αναφέρεται στον πληθυντικό. Έτσι, η πρώτη μετάφραση που δόθηκε σε ΗΠΑ και Βρετανία ήταν Bicycle Thieves. Μια κριτική στους The New York Times του 1949 αναφέρεται στην ταινία ως The Bicycle Thief, κάτι που έμελλε να καθιερωθεί για χρόνια. Υπάρχει όμως και η άποψη πως αφού ο κεντρικός ήρωας αναγκάζεται και ο ίδιος να κλέψει ένα ποδήλατο, οι κλέφτες ήταν όντως πολλοί. Το όλο βέβαια μπέρδεμα δεν προήλθε από πουθενά αλλού παρά από την απόφαση του De Sica να διατηρήσει τον τίτλο του βιβλίου, αλλά όχι όλη του την πλοκή.

Πολύ σημαντική η επιρροή της ταινίας στην μετέπειτα πορεία της έβδομης τέχνης, και ειδικά στον ασιατικό κινηματογράφο, και δη τον ιρανικό (ιρανικό νέο κύμα). Το 1989, ο Maurizio Nichetti παρουσίασε τον Κλέφτη των Σαπουνιών, μια παρωδία της ταινίας, ενώ ο Tim Burton τη χρησιμοποιεί ως βάση για το Η Μεγάλη Περιπέτεια του Πι-Γουί (1985). Άμεση επιρροή άσκησε και σε άλλους μεγάλους δημιουργούς, όπως τους: Satyajit Ray, Ken Loach και Isao Takahata. Τον Φεβρουάριο του 2019, δε, διασκευάστηκε στο Σικάγο ως θεατρικό.