Παρίσι 1967. Πέντε νέοι Μαοϊκοί, μεταξύ των οποίων η φοιτήτρια φιλοσοφίας Βερονίκ και ο ηθοποιός Γκιγιόμ, ριζοσπαστικοποιούνται σύμφωνα με τις επιταγές του Μάο. Πιστοί στο πνεύμα της κινέζικης «πολιτιστικής επανάστασης» απορρίπτουν το κομμουνιστικό κόμμα, την αστική ιδεολογία, την αστική κουλτούρα, την αστική τέχνη.

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Ειδικό βραβείο επιτροπής.

Ενώ το μυθιστόρημα του Dostoevsky γράφτηκε το 1872 και αναφέρονταν σε διαφορετικών ιδεών Ρώσους που ήθελαν μέσω βίας την ανατροπή των Τσάρων, εδώ ο κορμός κρατιέται αλλά για να προσαρμοστεί φυσικά στις πολιτικές συνθήκες των 1960.

Δεν πρόκειται για τις ταινίες του Godard που προβάλλονται έντονα από τα μέσα όπως άλλες από τη φιλμογραφία του, αλλά υπάρχουν κριτικοί που τη θεωρούν ακόμα ως μία από τις καλύτερες του. Σίγουρα είναι αυτή που εξερεύνησε καλύτερα το κλίμα μιας εποχής που σχεδόν άμεσα επέφερε τον Μάη του ’68.

Η δημιουργία αυτής της ταινίας είναι στο επίκεντρο του βιογραφικού Γκοντάρ, Αγάπη μου (2017) από τον Michel Hazanavicius. Ο ίδιος ο Godard όμως αποκάλεσε την ταινία: «μια ανόητη, ανόητη ιδέα».

Ο Claude Channes είναι ο ερμηνευτής του σατιρικού τραγουδιού Mao-Mao.

Ακούγονται και μελωδίες από Antonio Vivaldi και Franz Schubert.