Η Raquela, είναι μια τρανσέξουαλ πόρνη από τις Φιλιππίνες ( ο ακριβής όρος για τις χώρες της Ασίας είναι «ladyboy»), που ζει στην ανέχεια. Επιθυμεί να δραπετεύσει κάποτε από τους δρόμους της Cebu City και να ζήσει στο Παρίσι, μαζί με τον «ιππότη» των ονείρων της. Λόγο της καταγωγής της έχει ελάχιστες πιθανότητες να βγάλει βίζα, καθότι χρειάζεται κάποιον από τη Δύση για να εγγυηθεί γι’αυτήν. Στη προσπάθεια να ξεφύγει από το στενό περιβάλλον της, γνωρίζει ένα φωτογράφο και αρχίζει να δουλεύει σε μια δημοφιλή πορνογραφική ιστοσελίδα, για τρανσέξουαλ. Η επιτυχία της ως ανερχόμενη πορνοστάρ στο ίντερνετ, την φέρνει σε επαφή με νέα πρόσωπα. Βρίσκει την Valery, μια τρανσέξουαλ από την Ισλανδία που ζητά απελπισμένα φίλους on-line και της υπόσχεται ότι θα τη βοηθήσει με τη βίζα. Η Raquela αυτή η σύγχρονη Σταχτοπούτα, θα μπορέσει τελικά να πραγματοποιήσει τη φιλοδοξία της, για μια μεγάλη ζωή στη Πόλη του Φωτός;

ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

«Μερικές φορές για να έχει η ζωή μας νόημα, επιλέγουμε να ζούμε σε μια ψευδαίσθηση και να κλείνουμε τα μάτια, μπροστά στις παραλλαγές της κανονικότητας. Ως κινηματογραφιστής προσπαθώ κάθε φορά να δείξω την ποικιλομορφία αυτού του κόσμου, αμφότερα συναισθηματικά και γεωγραφικά. Για τους ανθρώπους που κατανοούν, αλλά και γι’αυτούς που θέλουν να κατανοήσουν, πιστεύω ότι θα ταυτιστούν με τους χαρακτήρες.
Νιώθω την ανάγκη να δείξω το κουράγιο που χρειάζονται οι τρανσέξουαλ για να αντιμετωπίσουν την ύπαρξή τους σε μια σκληρή καθημερινότητα και να εισάγω το κοινό στη ζωή τους, όπου κυριαρχούν η κοινωνική απόρριψη, η φτώχια, η ομοφυλοφιλία και η παρένδυση (cross-dressing). Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για τις Φιλιππίνες, μια χώρα όπου δεσπόζει ο ακραίος, αποικιοκρατικού τύπου καθολικισμός. Το φιλμ αφιερώνεται σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα που ζουν στην σουρεαλιστική διάσταση του κόσμου μας».


ΤΑ «LADYBOYS» ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΙΝΩΝ

Γεννήθηκαν αγόρια, αλλά πασχίζουν να αποδείξουν τη θηλυκή ταυτότητά τους. Ζουν μέσα σε ακραίες συνθήκες φτώχιας και μάλιστα αρκετοί γονείς τα μεγαλώνουν σαν κορίτσια με σκοπό να εκδοθούν στο πεζοδρόμιο.
Αν και η μοντέρνα ιατρική εγγυάται για άκρως επιτυχημένες αλλαγές φύλου, οι ίδιοι προτιμούν να μην προχωρήσουν σ’αυτό το στάδιο, διότι έτσι θα εξαφανιστεί η σεξουαλική διαφορετικότητά τους. Με σκοπό να νιώσουν γυναίκες προσπαθούν να αποκτήσουν την αποδοχή ή και την αγάπη ετερόφυλων αντρών. Αυτός ο αγώνας που κατά πλειοψηφία είναι άγονος, οδηγεί σε τρομερές εμμονές, απογοητεύσεις, κατάθλιψη και αυτοκαταστροφή.
Στις Φιλιππίνες συχνά-πυκνά γίνονται αποδέκτες ρατσιστικών επιθέσεων, ενώ οι προοπτικές κανονικής εργασίας και εκπαίδευσης είναι απαγορευτικές. Μαστίζονται από αναλφαβητισμό και συνήθως καταλήγουν στο δρόμο. Η διάρκεια ζωής ενός «ladyboy» στις Φιλιππίνες και στην Ασία γενικότερα, δεν είναι μεγάλη. Το AIDS θερίζει, ενώ τα ποσοστά αυτοκτονιών στις κοινότητές τους, είναι τρομακτικά. Για πολλούς το να πατήσουν τα 30, θεωρείται ένα θαύμα...


ΣΤΑΡΑΤΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΑΠΌ ΤΟΝ OLAF de FLEUR JOHANNESSON

Ο Ισλανδός σκηνοθέτης και παραγωγός παραβρέθηκε φέτος στο φεστιβάλ SXSW (South by Southwest) του Τέξας και το περιοδικό Premiere, του απέσπασε μερικές σκέψεις.

PR: Πως ανακάλυψες τη Raquela και τι σε ενέπνευσε να κάνεις ένα φιλμ βασισμένο στη ζωή της;

OLAF de FLEUR: Το περιεχόμενο κάθε ταινίας μου, το βρίσκω όταν ταξιδεύω. Έτσι όταν ήμουν σε μια φτωχογειτονιά των Φιλιππίνων, πέφτει το μάτι μου σε τρία κορίτσια, που ήταν πιστά αντίγραφα της Πάρις Χίλτον. Ήταν ξένα με το περιβάλλον και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπαν πως είναι «ladyboys», τρανσέξουαλς. Αμέσως μου κίνησαν τη περιέργεια, σκέφτηκα να κάνω μια ταινία με τη ζωή τους. Τη Raquela τη βρήκα αφού πέρασα από οντισιόν 40 κορίτσια. Φαινόταν να μη κάνει χρήση ναρκωτικών και ήταν πολύ ενθουσιώδης και δημιουργική. Αποφάσισα τελικά να επικεντρωθώ στην ιστορία της και παράλληλα να μιλήσω για τις ιδιαίτερες κοινότητες των «ladyboys» στην Ασία.

ΕΡ: Τα αληθινά γεγονότα του φιλμ υπερτερούν της μυθοπλασίας;

ΑΠ: Όχι. Ουσιαστικά βρίσκονται στην απόλυτη ισορροπία του 50-50. Αρχικά ξεκίνησα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ. Όσο όμως έμπαινα στο κόσμο τους , κάνοντας ταυτόχρονα ενδελεχείς έρευνες γύρω από το θέμα, έβλεπα ότι αντίθετα με τις προβλέψεις μου, όλο και λιγότερα άτομα επιθυμούσαν να εκτεθούν μπροστά στη κάμερα. Λογικό το βρίσκω. Επίσης είδα αρκετά φιλμ που αναφέρονταν σε τρανσέξουαλς και δεν ήθελα να κάνω άλλο ένα μίζερο, μελοδραματικό οδοιπορικό για τις ζωές τους. Με ενδιέφερε να αφηγηθώ ένα παραμύθι σαν το Πινόκιο, για ένα κορίτσι που έχει ανάγκη να ταξιδέψει με σκοπό να διαπιστώσει αν μπορεί να μεταμορφωθεί σε αληθινή γυναίκα.

ΕΡ: Γιατί αρκετές τρανσέξουαλς δεν δέχονταν να εμφανιστούν μπροστά στο φακό;

ΑΠ: Σε περίπτωση που μπεις στο σύμπαν της ιντερνετικής πορνογραφίας, πίστεψέ με υπάρχουν πέτρες που δεν θέλεις να αναποδογυρίσεις, εκτός εάν κάνεις ειδησιογραφικό ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ δηλαδή. Εγώ εστίασα πάνω στα κορίτσια και το άμεσο περιβάλλον τους. Την σεξουαλική μεταβατικότητα τους, ποια τα όρια του αρσενικού και ποια του θηλυκού και κυρίως τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Ξέρεις στις Φιλιππίνες οι τρανσέξουαλς δεν πηγαίνουν σχολείο, τους απαγορεύεται. Η κοινωνία τους εξορίζει καθημερινά και ο μοναδικός «φίλος» που αποκτούν είναι το πορνό. Μπορεί να ακούγεται γελοίο στην Ευρώπη, αλλά εκεί η πορνό βιομηχανία είναι ο χώρος που τους δίνει δουλειά, βελτιώνοντας τις συνθήκες επιβίωσης τους. Οι περισσότερες μπαίνουν στο χώρο της διαδυκτιακής πορνογραφίας (με webcam) και έτσι μειώνεται ο δείκτης θνησιμότητας τους, αφού φεύγουν από τους δρόμους.

ΕΡ: Πατάς σε τεντωμένο σχοινί αλλά είσαι προσεκτικός, σκηνοθετώντας μια ταινία με ένα διαστροφικά θετικό μήνυμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Raquela ζει το όνειρό της για να πάει στο Παρίσι, πουλώντας όμως το κορμί της. Πως κατάφερες να κρατήσεις αυτή την ουμανιστική ισορροπία;

ΑΠ: Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως από ατύχημα δημιούργησα ένα φεμινιστικό φιλμ, με τρανσέξουαλς...Το σίγουρο είναι πως μέσα από τα κορίτσια μπορούμε να διακρίνουμε την παγκοσμιοποίηση της βιομηχανίας μόδας, τα πρότυπα ομορφιάς και την εξέλιξη της πορνογραφίας. Η Raquela εξ’αλλου είναι ένα πρόσωπο παγιδευμένο στη παιδική του ηλικία. Στη προστασία του σπιτιού της. Το μυαλό της γύριζε συνέχεια εκεί.

ΕΡ: Τι αποκόμισες από την επαφή σου με τη συγκεκριμένη τρανσέξουαλ κουλτούρα;

ΑΠ: Κοιτάζοντας αυτή την απομονωμένη κοινότητα των τρανσέξουαλς στις Φιλιππίνες, βλέπουμε τις βάναυσες επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης. Σε μερικές ξέμακρες, φτωχικές γειτονιές κυριαρχεί το λουκ αλά Πάρις Χίλτον και αυτό δείχνει στο κατά πόσο η Δύση έχει σκλαβώσει το κόσμο με ηλίθιες πατέντες ομορφιάς. Οι τρανσέξουαλς επιδιώκουν μανιωδώς να αισθάνονται 100% όμορφες. Τρέφονται από αυτό. Έτσι όταν πλησιάζουν 28 ή 30 χρονών η ακμή της ομορφιάς φθείρεται ραγδαία. Αρχίζουν να αναδύονται τα αντρικά χαρακτηριστικά και τότε έχουν βασικά «τελειώσει». Νιώθουν ότι η ζωή τους δεν έχει νόημα πια. Οι αυτοκτονίες και οι εξαφανίσεις γίνονται ρουτίνα. Η τοπική κοινωνία κοιτά με απάθεια το φαινόμενο και υποδόρια ενισχύει την αυτοκαταστροφή τους, σαν να θέλει να τις εξαφανίσει το γρηγορότερο δυνατόν. Να τι αποκόμισα. Το προτζεκτ ήταν από την αρχή ένα δύσκολο ενχείρημα. Τα γυρίσματα κράτησαν 63 μέρες σε 5 χώρες. Όταν κατέθεσα την ιδέα μου σε διάφορους φορείς, όλοι τη χαρακτήριζαν «συναρπαστική», «αξιόλογη», αλλά για να την χρηματοδοτήσουν, πήρε χρόνο, φοβόντουσαν το θέμα βλέπεις. Παραφράζοντας τον τίτλο του Στίβεν Φρίαρς «Τεντώστε Τα Αυτιά Σας», η ταινία με δυο λόγια, θα μπορούσα να πω πως είναι, ανοίχτε τα μάτια σας.