“Στην καρδιά μιας ταινίας, πίσω από τα πρόσωπα και τους χώρους, πίσω απ’ ό,τι βλέπω, υπάρχει ένα βλέμμα που μένει αόρατο. Είναι το βλέμμα που χτίζει αυτό που βλέπω. Ένα βλέμμα μυστικό, του οποίου την παρουσία νιώθω υποσυνείδητα και το οποίο με καλεί να δω μαζί του, να ανακαλύψω έναν άγνωστο κόσμο, να μπω μαζί του σε μια περιπέτεια”.

Πρόκειται για μια ταινία δοκίμιο πάνω σε αυτό που είναι η ίδια η ουσία του σινεμά: το βλέμμα. Μια ταινία συρραφή από σκηνές ταινιών του Δημήτρη Αθανίτη δεμένες υπό αφήγηση σε κάτι ενιαίο. Πρόκειται για τις ταινίες: Μήδεια, Invisible, Τρεις Μέρες Ευτυχίας, Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο, Αντίο Βερολίνο, Η Πόλη των Θαυμάτων.