Μια νέα γυναίκα, φοιτήτρια αρχαιολογίας από τη Φινλανδία, φεύγει από μια αινιγματική ερωτική σχέση στη Μόσχα παίρνοντας το τρένο για το αρκτικό λιμάνι του Μουρμάνσκ αναζητώντας τα περίφημα πετρογλυφικά που έχουν ανακαλυφθεί εκεί. Αναγκασμένη να μοιραστεί το μακρύ ταξίδι και το μικρό κουπέ με έναν Ρώσο μεταλλωρύχο, καθώς το τρένο προχωράει προς τον αρκτικό κύκλο, οι δυο τους συνειδητοποιούν ότι μοιράζονται ένα ταξίδι που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή.

Η 2η ταινία του Γιούχο Κουοσμάνεν (Juho Kuosmanen), κέρδισε το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής (Grand Jury Prize) στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, ήταν υποψήφια για 3 Βραβεία (Καλύτερης Ταινίας, Γυναικείας & Ανδρικής Ερμηνείας) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου (European Film Awards), ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Διεθνούς Ταινίας, υποψήφια για Καλύτερη Διεθνή Ταινία στα Independent Spirit Awards. Ως επίσημη πρόταση της Φινλανδίας στα Όσκαρ έφτασε στη βραχεία λίστα για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας και κέρδισε Βραβείο Ερμηνείας για την πρωταγωνίστρια Σέιντι Χάαρλα και το Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci στο Φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ.

Πρόσφατα απέσπασε 8 βραβεία Jussi, τα «φινλανδικά Όσκαρ», ανάμεσα τους και αυτό της Καλύτερης Ταινίας της χρονιάς. Στην Ελλάδα, η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπου παρευρέθηκε η πρωταγωνίστρια Σέιντι Χάαρλα.

Με τη δεύτερη ταινία του μετά το βραβευμένο ντεμπούτο του Η πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή του Όλλι Μάκι, ο Γιούχο Κουοσμάνεν εμπνέεται από το ομώνυμο βιβλίο της Rosa Liksom και γράφει δύο καταπληκτικούς ρόλους για τον έμπειρο Γιούρι Μπορίσοφ και την ανερχόμενη Σέιντι Χάαρλα.

Γυρισμένο σε φιλμ, το Βαγόνι Αριθμός 6 αναπλάθει μοναδικά όσο και συγκινητικά έναν κόσμο πριν την καταιγίδα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, ένα σύμπαν όπου τα βλέμματα, οι χειρονομίες και οι συζητήσεις είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, υπάρχουν μόνο γουόκμαν και βιντεοκάμερες. Ο Κουοσμάνεν αντιπαραθέτει μέσα από ένα αλησμόνητο ταξίδι το εφήμερο και το τυχαίο της ανθρώπινης ύπαρξης, την έκπληξη της περιπέτειας με την «ασφάλεια» των μνημείων του παρελθόντος, καλώντας τους ήρωες του να αφεθούν στις ανεξερεύνητες πιθανότητες, να αδράξουν τη στιγμή πριν χαθούν και αυτοί στο πέρασμα του χρόνου.

Καθώς ένα τρένο προχωράει προς τον Aρκτικό Kύκλο, δύο ξένοι θα μοιραστούν ένα ταξίδι που θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή. Μια νέα γυναίκα από τη Φινλανδία φεύγει από μια αινιγματική ερωτική σχέση στη Μόσχα παίρνοντας το τρένο για το αρκτικό λιμάνι του Μουρμάνσκ. Στη διαδρομή θ’ αναγκαστεί να μοιραστεί το μακρύ ταξίδι και το μικρό κουπέ μ’ έναν Ρώσο μεταλλωρύχο. H αταίριαστη συνάντηση οδηγεί τους επιβάτες του βαγονιού να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη τους για ανθρώπινη επαφή. 

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Η ταινία Βαγόνι Αριθμός 6 είναι μια …αρκτική ταινία δρόμου, ίσως μπορεί να εκληφθεί ως μια προσπάθεια για αρμονία και ανεμελιά σε έναν κόσμο γεμάτο χάος και άγχος.

Ο πυρήνας της ιστορίας βρίσκεται στην έννοια της αποδοχής. Είναι δύσκολο να αποδεχθεί κάποιος ότι είναι κομμάτι αυτού του χαοτικού κόσμου. Η ηρωίδα μας, η Φινλανδή  φοιτήτρια Λώρα, παίρνει ένα τρένο με σκοπό μετά από ένα μακρύ ταξίδι να επισκεφθεί αρχαία πετρογλυφικά. Της αρέσει η φράση «για να μάθεις τον εαυτό σου πρέπει να γνωρίζεις το παρελθόν σου». Θα ήθελε να γίνει αρχαιολόγος και να αντλεί ικανοποίηση από τέτοιου είδους πράγματα. Αλλά είναι όντως τέτοιος χαρακτήρας; Ή πρόκειται για ένα κλεμμένο όνειρο από κάποιον άλλον που θα ήθελε να του μοιάσει; Στο τρένο συναντά τον Λιόχα, έναν ενοχλητικό Ρώσο μεταλλωρύχο που την ακολουθεί παντού. Ήθελε να μάθει το παρελθόν και ο Λιόχα το αντιπροσωπεύει. Μπορεί να της φαίνεται δυσάρεστο και μπανάλ αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

Οι ταινίες δρόμου μιλούν συχνά για την ελευθερία. Μέσα σε ένα αυτοκίνητο μπορείς να στρίψεις όπου θέλεις, κάθε σταυροδρόμι είναι μια νέα πιθανότητα. Ωστόσο, πιστεύω ότι η ελευθερία δεν είναι οι αναρίθμητες επιλογές, αλλά η ικανότητα να αποδεχθείς τους περιορισμούς σου. Ένα ταξίδι με τρένο είναι περισσότερο σαν το πεπρωμένο. Δεν μπορείς να αποφασίσεις να αλλάξεις δρόμο, αλλά απλά μπορείς να δεχθείς ό,τι σου προσφέρει.

Δεν είναι αναγκαίο να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες μου, αλλά πρέπει να καταλάβω πώς νιώθουν. Οι χαρακτήρες γεννιούνται μέσα από τον κοινό τόπο και την κατανόηση μεταξύ του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Σε αυτή την περίπτωση έβαλα αρκετά προσωπικά μου στοιχεία στον χαρακτήρα της Λώρα, αλλά δεν σκεφτόμουν το φύλο της, δεν νομίζω ότι έχει σημασία σε αυτή την ιστορία. Γιατί η ταινία δεν εστιάζει στο γυναικείο φύλο αλλά στα ανθρώπινα όντα. Το να είναι κανείς άνδρας ή γυναίκα είναι ρόλοι που μπορούμε να υιοθετήσουμε, αλλά σε αυτή την ταινία προσπαθώ να δω πέρα από αυτούς τους ρόλους. Με ενδιαφέρει αυτό το κρυμμένο κομμάτι που βρίσκεται πίσω από τη δημόσια εικόνα μας. Στην κορύφωση της ταινίας αυτοί οι χαρακτήρες απελευθερώνονται από το ρόλο του ενήλικα και γίνονται ξανά παιδιά, ελεύθεροι.

Τα πετρογλυφικά είναι αιώνια σημάδια από το παρελθόν. Η Λώρα νομίζει ότι αντικρίζοντας τα θα έρθει σε επαφή με μια αίσθηση μονιμότητας. Σε μια ζωή που δεν είναι τίποτα άλλο από στιγμές που εξαφανίζονται, πιστεύει ότι αυτό θα την κάνει να νιώσει καλύτερα. Αλλά τα πετρογλυφικά είναι απλά κρύες πέτρες, δεν μπορεί κανείς να συνδεθεί με αυτές. Το μόνο που έχουμε είναι αυτές οι στιγμές, ό,τι έχει σημασία είναι προσωρινό. Αν κυνηγάμε κάτι «αιώνιο», μπορεί να χάσουμε αυτό που έχουμε τώρα.

Από την άλλη πλευρά τα πετρογλυφικά αντιπροσωπεύουν τον φόβο του θανάτου. Δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε για πάντα, θέλουμε να μας θυμούνται. Οι άνθρωποι φτιάχνουν τρελά αγάλματα και επιγραφές για να αφήσουν ένα σημάδι στον κόσμο ως απόδειξη ότι υπήρξαν. Αλλά αυτό που ζουν οι ήρωες της ταινίας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, θα αφήσει κι αυτό ένα βαθύ σημάδι μέσα τους. Το Βαγόνι Αριθμός 6 είναι το δικό μου πετρογλυφικό, το δικό μου αποτύπωμα. Ελπίζω ότι θα μείνει για πολύ καιρό αφού εγώ δεν θα υπάρχω πια. Και μόνο για να μπορούμε να πούμε ήμασταν εκεί, γυρίσαμε αυτές τις σκηνές. Ήμασταν ζωντανοί και περάσαμε ωραία.

Γιούχο Κουοσμάνεν

Γεννήθηκε το 1979 και ζει στο Ελσίνκι. Παράλληλα με τις σπουδές του, σκηνοθέτησε και έπαιξε σε έργα για το θέατρο και συνεργάστηκε στενά με την ομάδα West Coast Kokkola Opera που ανεβάζει πειραματικές όπερες. Οι προηγούμενες μικρού μήκους του απέσπασαν πολλά βραβεία σε σημαντικά φεστιβάλ, όπως στη Cinefondation των Καννών και στο Λοκάρνο. Η πρώτη του μεγάλου μήκους, Η πιο ευτυχισμένη μέρα του Όλλι Μάκι, κέρδισε το βραβείο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» στο Φεστιβάλ Καννών το 2016.

Φιλμογραφία:
2008 The Road Markers (μμ)
2008 Citizens (μμ)
2010 The Painting Sellers 
2016 The Happiest Day in the Life of Olli Maki
2021 Compartment No 6