Τι κάνεις όταν είσαι ένας κοκκινομάλλης έφηβος, που δεν έχεις κανένα πραγματικό φίλο εκτός από τον ψυχίατρό σου; Όταν όλοι σε μισούν, ιδιαίτερα η οικογένειά σου; Όταν οι συμμαθητές σου σε κοροϊδεύουν και σε κακομεταχειρίζονται; Αναζητώντας στη ζωή του απαντήσεις, ο πρωταγωνιστής ξοδεύει όλα του τα λεφτά στην αγορά ενός γρήγορου αυτοκινήτου και μιας στιλάτης γκαρνταρόμπας, παίρνει μαζί τον εξίσου μη δημοφιλή κολλητό του και ξεκινάει για τη χώρα των κοκκινομάλληδων, την Ιρλανδία. Μόνο που το ταξίδι του κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα ξέσπασμα μίσους, βίας και αυτοκαταστροφής.
Έχοντας προκαλέσει με τα μουσικά video "Stress" των Justice και "Born Free" της M.I.A., ήρθε η ώρα για τον σκηνοθέτη Ρομάν Γαβρά, γιο του Κώστα Γαβρά, να προκαλέσει και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πρωταγωνιστούν οι Βενσάν Κασέλ ("Black Swan") και Ολιβιέ Μπαρτελεμί ("Mesrine: Public Enemy No. 1").
Με τα Λόγια του Σκηνοθέτη
Είμαι επηρεασμένος από ιταλικές κωμωδίες της δεκαετίας του '60 και του '70- ταινίες του Φελίνι και του Ρίζι, που σε κάνουν να αισθάνεσαι αντιφατικά συναισθήματα. Το βρίσκω ενδιαφέρον να μην κάνεις μια μονοδιάστατη ταινία, του τύπου "είναι κωμωδία, άρα πρέπει να γελάσεις" ή "είναι δράμα, άρα θα κλάψεις". Αυτό που με παρακινεί είναι να θέτω τον θεατή σε εγρήγορση και να χάνεται λίγο, ώστε να μην γνωρίζει τι θα αντικρίσει στην πορεία της ταινίας.
Προσπάθησα να κάνω μια μοντέρνα ταινία, που απεικονίζει τη διανοητική "σκοτεινιά" των καιρών μας. Οι ταινίες στις μέρες μας θέλουν να κάνουν τα πάντα να είναι κατανοητά. Εστιάζουν στο καλό, στο κακό, στα αριστερά ή στα δεξιά, και ακόμη στην αμερικανική αυτοκρατορία και στους κομμουνιστές. Παρόλα αυτά, είμαστε σε μια εποχή όπου το καθετί είναι λίγο θολό και σκοτεινό. Αυτό ήθελα να φανεί!
Για μένα, η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές είναι ενδιαφέρουσα, γιατί η γενιά του Πατρίκ (Βενσάν Κασέλ) είναι πάνω και πέρα από το στάδιο της επανάστασης. Είναι πρώην ακτιβιστές των '60s, που βλέπουν τα ιδανικά τους να καταρρέουν και τον κόσμο τους να βυθίζεται. Την ίδια στιγμή, νέοι άνθρωποι σήμερα είναι έτοιμοι να κάψουν οτιδήποτε, αλλά δεν ξέρουν το γιατί. Όπως τα παιδιά που καίνε αυτοκίνητα, όχι για πολιτική σκοπιμότητα, αλλά επειδή έχουν όλους τους λόγους για να είναι θυμωμένοι. Επομένως, όταν οι ήρωές μου συναντιούνται, ο καθένας βρίσκει στον άλλον αυτό που του λείπει. Για τον Πατρίκ, είναι η ικανότητα να ανάψει και πάλι τη φλόγα του. Για τον Ρεμί, είναι το να έχει έναν λόγο για τον θυμό του.
