Ο Ζοακίμ, ένας επιτυχημένος πρώην τηλεοπτικός παραγωγός στη Γαλλία, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο Αμαλρίκ, αφήνει πίσω τη γυναίκα, τα δύο του παιδιά και τους φίλους του για μια νέα καριέρα στην Αμερική. Δε θα αργήσει να επιστρέψει αλλά δε θα είναι μόνος. Συνοδευόμενος από έναν ασυνήθιστο θίασο που τον αποτελούν χυμώδεις καλλιτέχνιδες, με φτερά, ψεύτικες βλεφαρίδες, φανταχτερά κοσμήματα και ….λιγοστά ρούχα, θα ξεκινήσει μια περιοδεία με τελικό προορισμό το Παρίσι. Το σέξι σόου τους με ευφάνταστα νούμερα χορού και τραγουδιού θα σημειώσει πρωτοφανή επιτυχία με ενθουσιώδη υποδοχή από γυναίκες και άνδρες. Όταν, όμως, το θέατρο όπου θα έκαναν την πρεμιέρα τους στο Παρίσι ακυρώνει την εμφάνιση τους, ο Ζοακίμ και τα κορίτσια του θα αναγκαστούν να ξυπνήσουν από το «όνειρο» τους. Ο Ζοακίμ πιστεύοντας ότι “το σόου πρέπει να συνεχίσει” και θέλοντας να τηρήσει την υπόσχεση του στα κορίτσια, σύντομα θα αναλάβει δράση…

Ο Ματιέ Αμαλρίκ, ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες της Γαλλίας, βραβευμένος τρεις φορές με το Σεζάρ Καλύτερου Ηθοποιού και πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο από τον ρόλο του ως «κακός» απέναντι στον Ντάνιελ Κρεγκ στην τελευταία περιπέτεια Τζέιμς Μποντ, έκανε φέτος στις Κάννες και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την φαντασμαγορική ταινία «Τουρνέ στο Παρίσι» και απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας από επιτροπή στην οποία προέδρευε ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τιμ Μπάρτον αλλά και το Βραβείο Fipresci, που απονέμει η Επιτροπή της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών. Το «Τουρνέ στο Παρίσι» είναι ένα ρεαλιστικό πορτραίτο της σόου μπίζνες πίσω από τα λαμπερά φώτα και τα αστραφτερά χαμόγελα και ταυτόχρονα μια τρυφερή και αισιόδοξη ταινία, που απενοχοποιεί και υμνεί τη θηλυκότητα του γυναικείου σώματος, εμπνέοντας νέα πρότυπα ομορφιάς πέρα από προκαταλήψεις και στερεότυπα. Η ταινία του Αμαλρίκ απεικονίζει επίσης την αγωνία των ξεχασμένων ή «ξεπεσμένων» καλλιτεχνών που για να μην χάσουν τη δόξα, ζουν γρήγορα, έντονα, «χωρίς τύψεις ή αναμνήσεις» ψάχνοντας την ζεστασιά και την αγάπη που τους λείπει σε απρόσωπους χώρους και πρόσωπα.

«Μία ταινία όργιο της σάρκας και του πνεύματος, χαρά για τα μάτια και την καρδιά, τρελή, ποιητική, μαγευτική. Το “Tournee” είναι μία ταινία που την είχαμε απελπισμένα ανάγκη»
Le Monde

«Ζωηρή, απρόβλεπτη και αναμφίβολα μαγευτική. Στο “Tournee” εναλλάσσονται το κωμικό στοιχείο με την μελαγχολία».
Cineuropa.org


Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ
Η αρχική πηγή που ενέπνευσε τον Αμαλρίκ να γυρίσει την ταινία είναι ένα σύντομο διήγημα της γνωστής και στην Ελλάδα συγγραφέα Κολέτ, που είχε σκανδαλίσει αλλά και γοητεύσει την εποχή της με τη ζωή και τη σκέψη της, τα είχε βάλει με τους άσωτους αριστοκράτες και είχε υπερασπιστεί με τη γραφή της τις γυναίκες του "ελαφρού" κόσμου. Το διήγημα αυτό σε μορφή σημειώσεων με γενικό τίτλο “The other side of Music Hall” προορίζονταν για να δημοσιευτούν σε εφημερίδα της εποχής. Το ημερολόγιο της Κολέτ «ερέθισε» τόσο το μυαλό του Αμαλρίκ, που του έγινε σχεδόν εμμονή να εντοπίσει αντίστοιχα σκανδαλώδη στοιχεία από τη γραφή και τις ιδέες της στην σύγχρονη εποχή. Και τα βρήκε. Στο στριπτίζ και τη νυχτερινή ζωή. Το 2007, ένα άρθρο της “Liberation”, τον παρέσυρε σε ένα παρισινό καμπαρέ, όπου εμφανίζονταν δύο από τις μετέπειτα πρωταγωνίστριές του, η “Dirty Martini”- η πιο φελινική απ’ όλες- και η “Kitten on the Keys” – που παίζει πιάνο-. Ο Αμαλρίκ ένιωσε μέσα στο καμπαρέ δίπλα του την Κολέτ, που υπερασπιζόταν με κάθε ευκαιρία την ομορφιά που υπάρχει δυνητικά σε κάθε σώμα, να παρατηρεί μαζί του το θέαμα με ιδιαίτερη ευαισθησία και λεπτότητα. Ο Αμαλρίκ ένιωσε μια μεταφυσική σύνδεση και θέλησε να μεταφέρει και στο κοινό ότι αυτά τα χυμώδη κορίτσια του μπουρλέσκ εκφράζουν πολιτικές θέσεις με το σώμα τους, όπως η Κολέτ έκανε με τη γραφή της.


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΡΛΕΣΚ
Ο Αμαλρίκ στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα αναβιώνει το είδος που άνθισε την εποχή της οικονομικής κρίσης του ’29 στα κέντρα των αμερικανικών πόλεων και βγήκε από την παράδοση του μιούζικ-χολ. Το μπουρλέσκ, όπως ξεκίνησε γύρω στο 1800, είναι μια θεατρικού τύπου κωμωδία, με στιγμές παρωδίας και ενίοτε σαρκασμού. Στην αυθεντική του μορφή, αποτελείται από μικρά σκετς, με στριπτίζ μεταξύ των διαλειμμάτων. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσα στις δεκαετίες ’40 & ’50 ως ένα παρακμασμένο είδος βαριετέ με σκοπό να διακωμωδήσει τον κόσμο και τις συνήθειες της αριστοκρατίας. Τη δεκαετία του ’90 γεννήθηκε ένα νέο μπουρλέσκ στυλ ως προέκταση της vintageκουλτούρας και το οποίο χαρακτηριζόταν από χιούμορ, ήταν αισθησιακό αλλά και εκκεντρικό προσφέροντας στο κοινό μια παρωδία της έννοιας της θηλυκότητας ενάντια στα συμβατικά γυναικεία πρότυπα ομορφιάς μέσα από χυμώδη σώματα που δεν ξεπηδούσαν από περιοδικά μόδας αλλά θύμιζαν περισσότερο τις στρουμπουλές φιγούρες του Φερνάντο Μποτερό και τις φελινικές φιγούρες. Σταδιακά, το μπουρλέσκ ταυτίστηκε αποκλειστικά με το στριπτίζ και την πρόκληση. Τη δεκαετία του ’90 επέστρεψε σε μια ακόμη νεότερη εκδοχή, η οποία συνδύαζε το γνώριμο μπουρλέσκ που έχει τις ρίζες του στα αμερικάνικα μιούζικ χολ με στοιχεία από το αμερικάνικο νουάρ και ιδιαίτερα το στοιχείο της μοιραίας γυναίκας (femme fatale). Την αρχή έκανε η χορεύτρια Ντίτα Φον Τιζ που έχει ανακηρυχθεί ως βασίλισσα του νέο-μπουρλέσκ και style icon με τις προκλητικές καμπύλες και τις σέξι πόζες που την έκαναν πρωτοσέλιδα στα ταμπλόιντ των εφημερίδων και των περιοδικών.


ΤRIVIA

-Ο Ματιέ Αμαλρίκ είναι ανακάλυψη του Γάλλου σκηνοθέτη Αρνό Ντεσπλεσάν, όταν το 1992 πέρασε από κάστινγκ για την ταινία του “La sentinelle” (O φρουρός). Επίσης ο Αμαλρίκ αναγνωρίζει τον Γεωργιανό σκηνοθέτη Οτάρ Ιοσελιάνι ως μέντορα του. «Ο Ιοσελιάνι μου μετέδωσε την αγάπη για την σκηνοθεσία», δηλώνει. Ο Ιοσελιάνι είναι φίλος των γονέων του Ματιέ Αμαλρίκ.

-Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκινήσανε τον Απρίλιο του 2009, δύο χρόνια αφού ανακάλυψε ο Αμαλρίκ τις πρωταγωνίστριες του σε ένα παρισινό καμπαρέ. Ο «θίασος» έκανε πραγματική περιοδεία στη Γαλλία για τις ανάγκες των γυρισμάτων.

-Ο Αμαλρίκ μπορεί να γεννήθηκε στην Γαλλία, μετακόμισε όμως στην Αμερική σε ηλικία 5 ετών εξαιτίας επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του, ανταποκριτή τότε της “Le Monde” στην Ουάσινγκτον. Εκεί πήγε νηπιαγωγείο, εκεί έμαθε αγγλικά, εκεί ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Έχει δηλώσει ότι «πάντα ψάχνει αφορμή για να επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη». Ο πατέρας του χρειάστηκε επίσης να ζήσει για σύντομο διάστημα στη Μόσχα, την οποία επίσης λάτρεψε ο μικρός τότε Ματιέ.

-Όλες του οι ταινίες Αμαλρίκ, οι μικρού και η μεγάλου μήκους, έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στην ταινία «Mange ta soupe” ο Αμαλρίκ θυμάται τους γονείς του, στο “ Le Stade de Wimbledon ” σκηνοθετεί τη γυναίκα που αγάπησε (την ηθοποιό Jeanne Balibar) και στην ταινία “ La Chose publique ” παίζει ξανά με τις έννοιες Αρσενικό/Θηλυκό, με βασικό θέμα το τέλος μιας σχέσης. Στο «Τουρνέ στο Παρίσι» δίνει στον εαυτό του πρωταγωνιστικό ρόλο, με το πατρικό όνομα της μητέρας του (Zand), για να τιμήσει την οικογένεια της που αφανίστηκε ολοκληρωτικά στο Ολοκαύτωμα. Επίσης, το μουστάκι που φοράει ως Ζοακίμ ο Αμαλρίκ είναι αναφορά στον βετεράνο Πάολο Μπράνκο, διακεκριμένο παραγωγό πάνω από 100 καλλιτεχνικών ταινιών, δίπλα στον οποίο ξεκίνησε ο Αμαλρίκ την κινηματογραφική του καριέρα σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ο Πάολο Μπράνκο έχει συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες όπως οι Ραούλ Ρουίζ, Μανοέλ ντε Ολιβέιρα, Βιμ Βέντερς Φιλίπ Γκαρέλ, Κριστόφ Ονορέ Σαντάλ Άκερμαν κ.ά. Ο Αμαλρίκ τον θεωρεί κινηματογραφικό του «πατέρα».


-Ο Αμαλρίκ προσέλαβε την Κίττι Χαρτλ, ως ειδική σύμβουλο για τα νούμερα μπουρλέσκ που διανθίζουν την ταινία. Η Κίττι Χαρτλ από το 2000 είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια πολλών δημοφιλή live shows burlesque στο Παρίσι. Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε το νέο μπουρλέσκ στυλ το 2004 στο Λος Άντζελες, ανεβάζοντας το σόου “The New Burlesque for I.D.E.A.L. (Irresistible Dirty Extra Action Lovers)” με μεγάλη επιτυχία επί τρείς μήνες σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, όπως ακριβώς οι πρωταγωνίστριες του “Tournee”, με τις οποίες η Χαρτλ συνεργάζεται. Η Κίττι Χαρτλ είναι η booker των πραγματικών Mimi Le Meaux, Dirty Martini, Roky Roulette, Julie Atlas Muz και Kitten on the Keys.

-Το soundtrack της ταινίας περιλαμβάνει τραγούδια που ερμηνεύει η ηθοποιός- περφόρμερ Σουζάν Ράμσει ως “Kitten on the Keys” αλλά και μια ενδιαφέρουσα συλλογή από ρετρό ήχους των καλλιτεχνών: The Soniks, Screamin' Jay Hawkins, The Upsetters, Nomads, Henry Mancini & His Orchestra, Sonny Lester and his Orchestra, Duke Ellington & His Orchestra, Sy Oliver, Liberace. Ακούγεται επίσης η γνωστή «Μισιρλού» από τον Nick Pento.