Λίγο πριν το τέλος της ζωής της, η μεγάλη ντίβα είναι κλεισμένη στο διαμέρισμα της στο Παρίσι. Απομονωμένη κι εγκαταλελειμμένη από φίλους έχει την ψευδαίσθηση πως βρίσκεται στο καμαρίνι λίγο πριν από μία παράσταση.
Οι προσπάθειες της να προετοιμαστεί για μία ακόμη εμφάνιση την οδηγούν σε ένα ταξίδι αναμνήσεων. Στην αναβίωση όλων αυτών των φωτεινών χρόνων ρίχνουν τις σκιές τους η οικογένεια της κι ο έρωτας της. Τα παιδικά χρόνια στην Αμερική, τα χρόνια της Αθήνας, τα χρυσά χρόνια στη Σκάλα του Μιλάνου και τα τελευταία χρόνια στο Παρίσι είναι οι βασικοί σταθμοί της προσωπικής αλλά και της καλλιτεχνικής της ζωής.
Μέσα στο παραμιλητό της αναπολεί λόγια των μεγάλων της δασκάλων, στιγμές με ανθρώπους που συνεργάστηκε ταλαντευόμενη ανάμεσα στην προσπάθεια για προσωπική ευτυχία και στο μοναδικό της πάθος για την όπερα: την Τέχνη που υπηρέτησε πιστά
σε όλη της τη ζωή.
*Morendo (=ιτ. «σβηστά») μουσική και ερμηνευτική οδηγία που σημαίνει ότι η μουσική πρέπει να σβήνει σταδιακά. Στην όπερα χρησιμοποιείται στις σκηνές θανάτου.
Το έργο «ΜΑΡΙΑ Κ. MORENDO» είναι μία ιδέα της Όλγας Λασκαράτου σε κείμενο και σκηνοθεσία της ίδιας.
Με αφορμή το αφιέρωμα που της ανατέθηκε να ετοιμάσει για τον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΙ το 2007 εν όψει του έτους «Κάλλας» και της επετείου των τριάντα χρόνων από τον θάνατο της μεγάλης καλλιτέχνιδας, ξεκίνησε το «ταξίδι» για την συγγραφή του συγκεκριμένου έργου το οποίο ολοκληρώθηκε το 2009.
Τότε ακριβώς η ιδέα αυτή παίρνει σάρκα και οστά και πρωτοπαρουσιάζεται στο θέατρο «Ειλισσός» ενώ τον Νοέμβριο του 2010 ανεβαίνει στο θέατρο «Σοφούλη» στην Θεσσαλονίκη. Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας φέρνει σήμερα το έργο ξανά στην Αθήνα στο Ίδρυμα Κακογιάννη και στην αίθουσα «Black Box» κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Το βασικό σκηνικό της παράστασης ΜΑΡΙΑ Κ. MORENDO είναι ένα πορτρέτο της Κάλλας, εμπνευσμένο από μία φωτογραφία από παράσταση της Τραβιάτα, στην οποία αναφέρεται το κείμενο. Με αφορμή την παράσταση στο ίδρυμα Kακογιάννη, ο δημιουργός του πρώτου αυτού πορτρέτου ζωγράφισε κάποιες ακόμη προσωπογραφίες που θα εκτίθενται στο χώρο 'καλωσορίζοντας' το κοινό στο καμαρίνι της Κάλλας...
Το «ταξίδι»…
Σημείωμα της Όλγας Λασκαράτου
Το 2007 ήταν έτος 'Κάλλας' γιατί τότε συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από το θάνατο της Μαρίας Κάλλας. Η διευθύντρια μου στο ρ/φ του Σκαι 100.3 μου ανέθεσε το αφιέρωμα του σταθμού στην Κάλλας, την οποία όπως κάθε σπουδαστής της μουσικής έτσι κι εγώ πάντα θαύμαζα και πιό συγκεκριμένα 'διάβαζα' τις ερμηνείες της από τις ηχογραφήσεις της όταν έδινα εξετάσεις για το δίπλωμα του πιάνου. Το αφιέρωμα ήταν η αφορμή για να μάθω περισσότερα για τη ζωή της. Έτσι από τότε και για 2 χρόνια σχεδόν - αφού έγινε το αφιέρωμα εννοείται- έψαχνα και μελετούσα τη βιογραφία της. Διάβασα πολλά βιβλία που έχουν γραφτεί, άκουσα και ξαναάκουσα τις ηχογραφήσεις της, είδα και ξαναείδα τα σε dvd τα αφιερώματα που της έχουν γίνει καθώς και τις μαγνητοσκοπημένες της συνεντεύξεις, πήγα και μέχρι το Παρίσι να δώ από κοντά το τελευταίο της σπίτι - μόνο απ' έξω βέβαια. Η μελέτη κι η έρευνα ποτέ δεν τελειώνουν αλλά ήρθε μία στιγμή που για κάποιο λόγο - μάλλον αδιευκρίνηστος ακόμη - άρχισα να γράφω ένα κείμενο έχοντας στο μυαλό εκείνη την επίσκεψη στο Παρίσι, όπου στεκόμουν κάτω από το παράθυρο του διαμερίσματος της, στη λεωφόρο Ζώρζ Μαντέλ, και φανταζόμουν όλα όσα είχα διαβάσει:τα λουλούδια που της άφηναν οι θαυμαστές της, ενώ εκείνη ήταν απομονωνένη - κλεισμένη σχεδόν μέσα στο σπίτι με μοναδική συντροφιά την υπηρέτρια της, την Μπρούνα. Ο απολογισμός μιας ολόκληρης ζωής, αλλά όχι ένας απολογισμός που γίνεται για συνέντευξη π.χ. , ο απολογισμός που κάνει κανείς μπροστά στον καθρέφτη κι έχει απέναντι τον εαυτό του και μόνο, με οδήγησε στη φόρμα του μονολόγου. Επίσης, η άρια είναι ένα είδος μονολόγου κι η όπερα είναι το 'έργο', όπου πρωταγωνίστησε η Μαρία Κάλλας. Μπροστά στον καθρέφτη, λοιπόν – δεν έχει σημασία αν είναι στο σπίτι ή σ' ένα καμαρίνι, μια και για έναν καλλιτέχνη δεν έχει καμία σημασία αυτό - γίνεται ο απολογισμός. Το έργο είναι αυτό. Όταν τελείωσε δεν ήξερα τί ακριβώς να το κάνω. Η Εύα που το ερμηνεύει ήρθε σαν ιδέα όπως ακριβώς ήρθε και το κείμενο. Από τύχη. Όταν της το πρότεινα αρνήθηκε φυσικά. ΄Καμία δεν μπορεί να παίξει την Κάλλας' ήταν το μοτίβο της εξήγησης για αρκετό καιρό. 'Κανένας δεν μπορεί να γράψει για λογιαριασμό της Κάλλας' της είπα κάποια στιγμή και τότε ξεκαθαρίστηκε και για τις 2 μας:το έργο αυτό και το ανέβασμα του είναι το 'μοίρασμα' όσων διδαχτήκαμε από μία μεγάλη καλλιτέχνιδα:μία ζωή για την τέχνη που δεν είναι άλλο από έρωτας. Με αγάπη συνέτρεξαν αυτή την προσπάθεια οι φίλοι στους οποίους απευθυνθήκαμε. Η Λίνα Νικολακοπούλου από την αρχή ήταν εκεί όπως κι η Κατερίνα Μαραγκουδάκη, ο Γιάννης Μετζικώφ κι η Ζωή Χατζηαντωνίου. Το ανεβάσαμε τον Μάιο του 2009 στο θέατρο 'Ειλισσός'. Ένα θέατρο - σπίτι. Εκεί στήσαμε το καμαρίνι του μονολόγου και για καθρέφτη είχαμε 25 θέσεις θεατών. Οι φίλοι, είναι ακόμη εδώ κι η παράσταση ανυπομονούμε να ξαναρχίσει......
