Ο Νίκος περνάει ανιαρά τις μέρες του στην επαρχία χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο θείος του, τον παροτρύνει να εγκαταλείψει την Πτολεμαΐδα και να έρθει στην Αθήνα. Του προσφέρει στέγη, διατροφή και μια εύκολη δουλειά. Ο Νίκος δέχεται τελικά, για να βρεθεί ξαφνικά μπλεγμένος σε μια παράξενη κατ' οίκον εργασία, απομονωμένος σ' ένα «γκρίζο» προάστιο της πόλης με μόνη παρέα το θείο και τη θεία του. Παράλληλα, οι ισορροπίες ανάμεσα στους τρεις αρχίζουν ν' αλλάζουν.

Σ’ ένα ξεπεσμένο βιομηχανικό τοπίο, στις λούμπεν γειτονιές που βρίσκονται στις παρυφές της Αθήνας, εκεί όπου το σύγχρονο lifestyle είναι άγνωστη λέξη και η ζωή μυρίζει ματαίωση, εκτυλίσσεται η νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Μετά το «Σπιρτόκουτο» και την «Ψυχή στο στόμα», ο σκηνοθέτης, συνεχίζει την σκληρή, σαρκαστική και «καταγγελτική» κινηματογραφία αλλά απομακρύνεται από το ύφος των δύο προηγούμενων ταινιών του, που χαρακτηρίστηκαν από τους συνεχείς διαλόγους, τους γρήγορους ρυθμούς και τα αλλεπάλληλα γρονθοκοπήματα βωμολοχίας.

Η χυδαιότητα του νεοέλληνα είναι κι εδώ σε πρώτο πλάνο. Μόνο που στον «Μαχαιροβγάλτη», ίσως στην πιο ώριμη, πνευματική και εσωτερική του ταινία, ο Γιάννης Οικονομίδης έχει χαμηλώσει τα ντεσιμπέλ και αφήνει την εικόνα να μιλήσει για όσα οι χαρακτήρες του δε λένε. Δεν υψώνουν τη φωνή τους. Κραυγάζουν όμως μέσα από τις σιωπές τους και την ανημπόρια τους να βγούνε από τον απύθμενο βυθό της νεοελληνικής μιζέριας που τους τραβά στη δίνη της. Όσο πιο βαθιά βουλιάζουν, τόσο πιο σκληροί γίνονται.

Δεν υπάρχουν ήρωες. Μόνο αντί-ήρωες. Μικροαστοί γείτονες της διπλανής πόρτας. Λαϊκοί, αργόσχολοι, αφασικοί, ξιπασμένοι, μοιραίοι, τρώγονται με τις σάρκες τους και αποχαυνώνονται από την τηλεόραση. Το μαύρο χιούμορ υπονομεύει συνεχώς την τραγωδία χαρακτήρων που δεν εκβιάζουν αναγκαστικά τη συμπάθεια του θεατή. Και βέβαια ο Γιάννης Οικονομίδης δεν επέλεξε τυχαία για πρωταγωνιστές της νέας του ταινίας, εκτός από τον Βαγγέλη Μουρίκη, δύο ηθοποιούς που προέρχονται από το θέατρο και κάνουν το ντεμπούτο τους στο σινεμά, τον Στάθη Σταμουλακάτο και την Μαρία Καλλιμάνη. Αποδίδουν με ακρίβεια δύο εσωστρεφείς και καταπιεσμένους χαρακτήρες των οποίων το ξέσπασμα παραμονεύει στη γωνία.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία-υποβλητική από το πρώτο καρέ που πέφτει στην Πτολεμαΐδα μέχρι τις άχρωμες γειτονιές των προαστίων-προσδίδει στην ιστορία ένα πιο σκοτεινό και ζοφερό χαρακτήρα και κάνει τον «Μαχαιροβγάλτη» την πιο ατμοσφαιρική ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Η αυστηρή και ρεαλιστική σκηνοθεσία, οι σιωπές που μεσολαβούν ανάμεσα σε στυλιζαρισμένα πλάνα εξπρεσιονιστικής αισθητικής και τα γκρο πλάνα που «ακτινογραφούν» το μεδούλι του ψυχισμού των πρωταγωνιστών του, υπογραμμίζουν την υπόγεια βία που σιγοβράζει κάτω από την εικόνα.

Το blog της ταινίας http://maxairovgaltis.wordpress.com/ αποτελεί ένα απόλυτα ενημερωμένο ημερολόγιο του «Μαχαιροβγάλτη» με πλούσιο υλικό από τα παρασκήνια των γυρισμάτων, πληροφορίες για τους συντελεστές, δημοσιεύματα, συνεντεύξεις, φωτογραφίες αλλά και σκίτσα εμπνευσμένα από την ταινία.

10 Οκτωβρίου παγκόσμια πρεμιέρα στο Pusan

Ο «Μαχαιροβγάλτης» θα ταξιδέψει στη Νότια Κορέα για το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ του Pusan, που θα ανοίξει τις πύλες του για 15η χρονιά από 7 έως 15 Οκτωβρίου, φιλοξενώντας 308 ταινίες από 67 χώρες. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα την Κυριακή 10 Οκτωβρίου στο παράλληλο τμήμα “World Cinema”, το οποίο παρουσιάζει διεθνείς ταινίες με θεματική γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη, την κοινωνία και την τέχνη.
Το φεστιβάλ του Pusan, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από το 1996, θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά και δημοφιλή φεστιβάλ της Ασίας, μαζί με το φεστιβάλ του Ηong-Kong. Στο πρόγραμμα του επιλέγονται οι καλύτερες ανεξάρτητες ταινίες του παγκόσμιου σινεμά και φέτος ο «Μαχαιροβγάλτης» είναι η μοναδική ελληνική συμμετοχή.