Η άκρως προσωπική ταινία αποτυπώνει την ουσία του άντρα και όχι τις βιογραφικές λεπτομέρειες της ζωής του. Δείχνει το ταπεινό διαμέρισμά του στον 13ο όροφο στη Μόσχα, την εξοχική κατοικία της οικογένειάς του, την περίτεχνη εθνική νεκρώσιμη ακολουθία για τον σοβιετικό ηγέτη Λεονίντ Μπρέζνιεφ στη Μόσχα, τη μικρή κηδεία, κυρίως από καλλιτέχνες, για τον ενδιαφέροντα και ανθρώπινο Ταρκόφσκι στο Παρίσι, πλάνα από τον ταινίες όπως το «Η Νοσταλγία» (που γυρίστηκε στην Ιταλία το 1982), το «Ο Καθρέφτης» και η τελευταία του ταινία που γυρίστηκε στη Σουηδία με τίτλο «Η Θυσία» (1986), και υπάρχει ακόμη και ένα σπάνιο κλιπ του ως ηθοποιού στην ταινία του 1963 «Οι Πύλες του Ίλιτς». Βλέπουμε μαρτυρίες της δεύτερης συζύγου του, των γιων του, φωτογραφίες της νεκρής μητέρας του και του ποιητή πατέρα του, και πώς έπαιξε, ενώ γύριζε το 1985 το «Η Θυσία» στο ανεμοδαρμένο νησί Γκότλαντ.

Αρχικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει εντός του 1982, ως ένας φόρος τιμής στα 50 χρόνια από τη γέννηση του Andrei Tarkovsky. Οι σοβιετικές όμως αρχές είχαν σοβαρές ενστάσεις με το ύφος και το περιεχόμενο του φιλμ, με συνέπεια αυτό να κυκλοφορήσει αφού ο μεγάλος δημιουργός είχε πλέον φύγει από τη ζωή.

Μέρος του υλικού παραχωρήθηκε από τον ντοκιμαντερίστα Chris Marker.

Όταν το υλικό μαζεύτηκε, ο Sokurov ολοκλήρωσε την ταινία μέσα σε 12 ημέρες.

Προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1987 στη Μόσχα, την ημέρα των γενεθλίων του Tarkovsky. Πολλοί όμως ρώσοι κινηματογραφιστές και ηθοποιοί (όπως ο Alexander Kaidanovsky) επέδειξαν έντονη δυσφορία από όσα είδαν.