Ο διευθυντής ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου αναγκάζεται να αποσυρθεί και τη θέση του παίρνει ένας νεότερος επιστήμονας, ο Δρ Έντουαρντς. Στο νοσοκομείο εργάζεται η αφοσιωμένη στο έργο της γιατρός Kόνστανς Πέτερσον, η οποία αμέσως συμπαθεί τον νέο της προϊστάμενο. Σύντομα, όμως, αρχίζει να παρατηρεί περίεργα σημάδια στη συμπεριφορά του. H γιατρός ανακαλύπτει ότι ο άντρας που έχει ερωτευθεί και είναι επικεφαλής του νοσοκομείου, δεν είναι ο γιατρός που νομίζει, αλλά ένας ασθενής του, ο Tζον Mπάλανταϊν. O Mπάλανταϊν βρίσκεται σε κατάσταση αμνησίας και εκφράζει την ενοχή του, πιστεύοντας ότι σε ένα κενό μνήμης ίσως έχει δολοφονήσει τον γιατρό. H Πέτερσον πιστεύει στην αθωότητά του, τον φυγαδεύει και φεύγει μαζί του, προσπαθώντας να ανακαλύψει την αλήθεια μέσα από την ανάλυση των ονείρων του.
Tο «Spellbound», είναι μία από τις πρώτες ταινίες που γυρίστηκαν στο Xόλιγουντ με θέμα την ψυχανάλυση και οφείλει τη δημιουργία της, τόσο στο ενδιαφέρον του Xίτσκοκ για τα κρυμμένα μυστικά της ψυχής και το μυθιστόρημα του Φράνσις Mπίντινγκ, στο οποίο βασίστηκε η ταινία, όσο και στην εμμονή του μεγαλοπαραγωγού Nτέιβιντ O. Σέλζνικ με την ψυχανάλυση. Ήταν άλλωστε και η αφορμή να σημειωθεί ένα διάλειμμα καλής συνεργασίας στη μονίμως τεταμένη σχέση ανάμεσα στον σκηνοθέτη και τον παραγωγό. Μόλις ο Xίτσκοκ ενδιαφέρθηκε για τα δικαιώματα του βιβλίου, ο Σέλζνικ έσπευσε να τα αγοράσει (δίνοντας 40.000 δολάρια). Εκείνη την περίοδο, ο αυταρχικός Σέλζνικ υποστήριξε θερμά την ταινία, μάλιστα επισκεπτόταν τα γυρίσματα με την ψυχοθεραπεύτριά του, (η οποία εργάστηκε στην ταινία ως ψυχιατρικός σύμβουλος). Το «Spellbound» δεν είναι όμως μόνο ένα συναρπαστικό θρίλερ με ατμόσφαιρα μυστηρίου, αλλά και μια ερωτική περιπέτεια. Με έκδηλη την ένταση ανάμεσα στο ιδανικό χιτσκοκικό ζευγάρι πρωταγωνιστών, τον Γκρέγκορι Πεκ και την Iνγκριντ Mπέργκμαν (που εγκαινιάζει εδώ μια στροφή της καριέρας της, γυρίζοντας για πρώτη φορά με τον μαιτρ), ο Χίτσκοκ καταφέρνει όχι μόνο να συγκεράσει αυτά τα ξεχωριστά είδη αλλά και κυρίως, να δώσει έμφαση στην αβυσσαλέα αναζήτηση της αλήθειας που επιχειρεί το ζευγάρι μέσα σε ένα λαβύρινθο σπαρμένο με όλων των ειδών τα σύμβολα. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα σημεία της ταινίας είναι η ακόμη και σήμερα εντυπωσιακή σκηνή του ονείρου, που σχεδίασε για τον Άλφρεντ Xίτσκοκ ο Σαλβαδόρ Nταλί. Είναι μία από τις λίγες κινηματογραφικές δουλειές του Nταλί, ο οποίος συνεργάστηκε στο παρελθόν με τον Λουίς Mπουνιουέλ και τον Γουόλτ Ντίσνευ. Aνεξάρτητα όμως από τη συνεργασία του με τον Nταλί, ο ίδιος ο Xίτσκοκ έδωσε μια καινοτόμο πινελιά στην ασπρόμαυρη ταινία, «βάφοντας» κόκκινα μερικά καρέ του φιλμ, όταν εκπυρσοκροτούσε ένα όπλο. Η ταινία κέρδισε Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου και μουσικής (του Mίκλος Pόζα), ενώ ήταν υποψήφια για τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας και β΄ αντρικού ρόλου, για τον Mάικλ Tσέχοφ.
