Μια εκκεντρική παρωδία γουέστερν του Όλντριχ Λίπσκι. Μια ξεκαρδιστική κωμωδία, σχόλιο στη δίψα για κέρδος του καπιταλισμού. Μια τρελή, πολύχρωμη ταινία γεμάτη μουσική. Κάτι ανάμεσα σε Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες και Blues Brothers. Μια ανελέητη παρωδία γουέστερν, με λίγους διαλόγους, που βασίζεται ουσιαστικά στην εικόνα, στα γκαγκς και στα... τραγούδια που συχνά συνεχίζουν με μουσικό τρόπο την αφήγηση.[/yjsgnote]
Ο Lipsky θεωρείται ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του Νέου Κύματος του Τσεχικού Κινηματογράφου. Ειδικεύτηκε με μεγάλη επιτυχία στην κωμωδία, ενώ διετέλεσε και καλλιτεχνικός διευθυντής του Σατιρικού Θεάτρου της Πράγας. Ένα δείγμα αυτής της κινηματογραφικής αφύπνισης είναι η εκκεντρική παρωδία γουέστερν «Τζο ο Λεμονάδας», που βάλλει ανελέητα κατά των χολιγουντιανών γουέστερν και κατά του αμερικανικού καπιταλισμού.
Η ταινία, γυρισμένη με τρόπο που θυμίζει άλλοτε βωβή ταινία άλλοτε μιούζικαλ ή animation, έχει όλα τα κλισέ γουέστερν: καυγάδες, σαλούν, πιστολέρος, μονομαχίες. Τα πάντα σατιρίζονται και κατακεραυνώνονται με έναν πρωτότυπο και απολαυστικό τρόπο. Ένα άκρως σουρεαλιστικό δημιούργημα, που έκανε φύλλο και φτερό το υπερηρωϊκό φωτοστέφανο της αμερικανικής Δύσης και την αίγλη του καταναλωτισμού. Κυρίαρχο θέμα του έργου ήταν η εισαγωγή της Cola-Loca στην αμερικανική κωμόπολη με τη συνήθη χωροταξία: Σαλούν, κρατητήριο σερίφη, τράπεζα, γραφείο κηδειών...
Υπό την προώθηση του Τζο, η «λεγάμενη» ανέβαζε τα γράδα των μπεκροκαουμπόυδων της περιοχής, απογείωνε τις εργασίες του εργολάβου κηδειών και αναδείκνυε τον Τζο υπερπρωταθλητή της σκοποβολής.