Στη Νότια Κορέα, εκατοντάδες μωρά κάθε χρόνο βρίσκονται παρατημένα, γεγονός που έχει οδηγήσει δημόσιους φορείς και απλούς πολίτες να προσθέσουν στα κτίρια και τα σπίτια τους κουτιά-δοχεία που προστατεύουν τα βρέφη μέχρι να τα μαζέψει κάποιος. Ένας υπάλληλος μιας εγκατάστασης με "baby boxes" και ο φίλος του που παλεύει με τα χρέη του, κλέβουν ένα μωρό για να το πουλήσουν σε καλή τιμή. Σύντομα, όμως, οι ντετέκτιβ που τους παρακολουθούσαν τους εντοπίζουν αθόρυβα για να αποσπάσουν κρίσιμα στοιχεία.

Κατά την προετοιμασία αυτής της ταινίας, μπόρεσα να ακούσω τις ιστορίες τους. Είχαν μεγαλώσει σε ορφανοτροφεία, οι γονείς τους δεν είχαν μπορέσει να τα κρατήσουν για διάφορους λόγους. Υπήρχαν μερικά παιδιά ανάμεσά τους που αναρωτιούνταν: «Τελικά ήταν καλό που γεννήθηκα;» και δεν μπορούσαν να δώσουν σαφή απάντηση σε αυτό το τόσο θεμελιώδες ερώτημα για τη ζωή. Ακούγοντάς το αυτό, δεν μπορούσα να πω τίποτα περισσότερο. Σε τι θα χρησίμευε το να επαναλάβω εύκολες κουβέντες παρηγοριάς; Θα μπορούσα στ' αλήθεια να τους δηλώσω ότι δεν υπάρχει κανένας στη Γη που να μην άξιζε να γεννηθεί; Για χάρη αυτών των παιδιών, που πρέπει να ζήσουν παλεύοντας πεισματικά ενάντια στις εσωτερικές και εξωτερικές φωνές που τους λένε ότι δεν έπρεπε να είχαν γεννηθεί ποτέ, τι είδους ταινία μπορώ να προσφέρω;

Κατά τη δημιουργία αυτού του έργου, αυτό το ερώτημα βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο. Το Τυχερό Αστέρι είναι μια ταινία στην οποία προσπάθησα να κοιτάξω απευθείας τη ζωή και μπήκα στη θέση των ηρώων για να μιλήσω απευθείας με τη δική μου φωνή. Είναι μια ταινία που μοιάζει με προσευχή. Με ένθερμη ευχή.