Ο Μιχαήλ Γιούριεβιτς Λέρμοντοφ (15 Οκτωβρίου 1814 – 27 Ιουλίου 1841) ήταν σημαντικός Ρώσος ποιητής, γνωστός και ως «ποιητής του Καυκάσου».
Αποτέλεσε την πιο σημαντική παρουσία στη ρωσική ποίηση από τον θάνατο του Αλεξάντρ Πούσκιν μέχρι και τον δικό του, τέσσερα χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 26 χρονών.
Όπως και ο Πούσκιν, έτσι και ο ίδιος έχασε τη ζωή του σε μια μονομαχία.
Σ' ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, που γράφτηκε την Πρωτοχρονιά του 1840, περιέγραψε την ποίησή του σαν «ατσαλένιο στίχο ποτισμένο με πικρία και μίσος».

Γιος απόστρατου αξιωματικού, έχασε τους γονείς του σε νεαρή ηλικία και μεγάλωσε με τη γιαγιά του, Αρσένιεβα. Υπήρξε μαθητής σε σχολείο ευγενών και εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, το οποίο εγκατέλειψε για να γραφτεί στη Σχολή Αξιωματικών της Αγίας Πετρούπολης.
Πήρε το βαθμό του ανθυπιλάρχου και υπηρέτησε στο σύνταγμα των Ουσάρων της φρουράς του Τσάρου. Φιλελεύθερος και πολέμιος της απολυταρχίας, εξορίστηκε στο σύνταγμα των δραγόνων στο Νίζνι Νόβγκοροντ.

Μερικά από τα έργα του είναι Μασκαράντ, Μτσίρο, Ένας ήρωας του καιρού μας και άλλα, με καθοριστικότερο το ποίημά του «Ο θάνατος του ποιητή», που προκάλεσε τις αντιδράσεις και τη δολοφονία του από την απολυταρχία.