Το παραμύθι των αδελφών Γκριμ, μετά την πρώτη διασκευή του από την Walt Disney το 1937 με τη γνωστή ταινία κινουμένων σχεδίων, γνωρίζει εδώ μια πιο σύγχρονη κινηματογραφική μεταφορά (ενώ την δεύτερη μεταφορά Snow White and the Huntsman θα την δούμε τον Ιούνιο) από τον Tarsem Singh που μας έχει δώσει πρόσφατα το Immortals και παλαιότερα το The Fall (2006) και το The Cell (2000).

Στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού του παραμυθιού έχουμε τον βασικό χαρακτήρα, την κακιά βασίλισσα (Julia Roberts), με σημαντικότερο πρόβλημά της το ότι τα ταμεία του βασιλείου είναι άδεια και επιβάλλει συνέχεια φόρους στο λαό για να μπορεί να ζει η ίδια με πολυτέλεια. Ο Πρίγκιπας Άλκοτ (Armie Hammer) είναι ένας μάλλον αθώος και χαζός νεαρός που περιφέρεται ασκόπως και γίνεται το αντικείμενο του ενδιαφέροντος της βασίλισσας επειδή είναι πλούσιος, η Χιονάτη (Lily Collins) είναι μια όμορφη και γλυκιά κοπέλα που όταν βλέπει ότι ο λαός υποφέρει αποφασίζει να εναντιωθεί στη βασίλισσα και οι επτά νάνοι είναι οι απόκληροι της κοινωνίας που φοράνε πτυσσόμενα πόδια για να φαίνονται ψηλοί σαν γίγαντες και να κλέβουν τους περαστικούς.

Το βασικό θέμα του παραμυθιού, η [καταδικασμένη] μάχη ενάντια στο χρόνο, αποτελεί και εδώ την κεντρική ιδέα, άλλωστε εν πολλοίς αντιπροσωπεύει την ίδια την κύρια πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς που τώρα με τις πρώτες ρυτίδες της δεν μπορεί να συναγωνιστεί τις νεαρότερες συναδέλφους της και πρέπει να βρει νέα θέση στον σκληρό χώρο του θεάματος, όπως κάνει με αυτήν την ταινία. Ωστόσο αν και η βασική ιδέα δεν είναι κακή, το σενάριο δεν κατορθώνει να δώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση και να παραμείνει πιστό σε μια κατεύθυνση. Η προσθήκη θεωρητικά κωμικών στιγμών με μαγικά και ένα πολύ κακόγουστο ‘salon de beaute’ δεν ικανοποιεί, ο χαρακτήρας της Χιονάτης δεν είναι αρκετά δουλεμένος με αποτέλεσμα να φαίνεται άχρωμη και η Λίλι Κόλινς με τα αλλόκοτα φρύδια – κόρη του Φιλ Κόλινς – να εξαφανίζεται κυριολεκτικά από μια πολύ καλή Τζούλια Ρόμπερτς.

Ο Άρμι Χάμερ είναι ένας γοητευτικός πρίγκιπας αλλά εντελώς σαχλός σαν ρόλος, ενώ η σκηνή με τον Sean Bean- μπαμπά της Χιονάτης – έχει την ειρωνεία του απλά επειδή εδώ ο Μπιν δεν πεθαίνει όπως συνηθίζει στις περισσότερες ταινίες του αλλά επιστρέφει από τον θάνατο.

Όπως πάντα ο Tarsem Signh δίνει μεγαλύτερο βάρος στην οπτική των ταινιών του παρά στο σενάριο και στην πλοκή. Έτσι και εδώ ο βασικός πρωταγωνιστής είναι τα κοστούμια της Eiko Ishioka, που πέθανε τον Ιανουάριο που μας πέρασε και είχε συνεργασία με τον Tarsem σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του, με το χαρακτηριστικό υπερβολικό στυλ τους να κυριαρχούν στην ταινία, όπως και τα σκηνικά όπου το πέρασμα μέσα από τον μαγικό καθρέφτη σε ένα ονειρικό τοπίο είναι η καλύτερη στιγμή. Το κλείσιμο με ένα χορευτικό τύπου Bollywood αποτελεί επιστροφή στις ρίζες του σκηνοθέτη και συνοδεύεται από την Λίλι Κόλινς να τραγουδάει μια world dance διασκευή του “I believe (In love)” του 1972 της Ιρανής τραγουδίστριας Googoosh, που μάλλον θα γίνει το φετινό χιτ του καλοκαιριού.

Το Καθρέφτη Καθρεφτάκι μου βγαίνει στις Ελληνικές αίθουσες στις 15 Απριλίου 2012.

Βαθμολογία: 5 στα 10

Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου (Mirror Mirror) – Κριτική