Μετά από τέσσερα χρόνια σκληρών μαχών, οι επιζήσαντες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου περίμεναν ότι θα ακολουθούσε η ειρήνη και η ευημερία. Αλλά με τόσες πολλές οικονομίες και κοινωνίες κατεστραμμένες αυτό δεν θα ήταν καθόλου απλό.
Οι νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πίστευαν ότι η διατήρηση των ηττημένων εχθρών τους με λιγότερα όπλα θα εξασφάλιζε την ειρήνη. Και έτσι, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία άρχισαν να αυξάνουν τα στρατιωτικά τους αποθέματα, εις βάρος της ταπεινωμένης Γερμανίας.
Ως τα τέλη της δεκαετίας του '20, η Ευρώπη - ιδιαίτερα η Γαλλία - είχε αφήσει πίσω της τις παλιές οικονομικές διαμάχες. Μερικές φωνές προειδοποιούσαν ότι η εποχή της άνθησης θα είχε αναπόφευκτες συνέπειες, αλλά η πλειοψηφία δεν άκουγε.
Τη δεκαετία του 1920, έμοιαζε να υπάρχουν καλοί υποψήφιοι ηγέτες στην Ευρώπη. Αλλά πού ήταν αυτοί οι άνθρωποι όταν χτύπησε η Μεγάλη Ύφεση η οποία επηρέασε τις ζωές ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο;
Με τις Ηνωμένες Πολιτείες να είναι σε δεινή κατάσταση, η Ιαπωνία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να επεκτείνει την αυτοκρατορία της και σχεδίασε να εισβάλλει στη Μαντζουρία στρέφοντας την προσοχή της προς την Ανατολική Ασία.
Στα μέσα της δεκαετίας του '30, οι φιλοδοξίες του Αδόλφου Χίτλερ ήταν ολοφάνερες σε όλους. Αν οι μεγάλες δυνάμεις είχαν αντιδράσει νωρίτερα, θα είχαν αποφύγει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;
Για κάποιους, ο κατευνασμός ήταν η μόνη οδός 'για να μην επαναληφθεί η καταστροφή του Α' ΠΠ που έπρεπε να αποφευχθεί με κάθε κόστος'. Όμως, με τον Χίτλερ στην άλλη πλευρά των διαπραγματεύσεων, η στρατηγική ήταν καταδικασμένη να αποτύχει.
