Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (1899-1987), πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1975, υπήρξε πολυτάλαντος. Φιλόσοφος, νομικός, συγγραφέας, ποιητής, πολιτικός.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968), έμεινε στη μνήμη ως ο κατεξοχήν κοινοβουλευτικός άνδρας του 20ού αιώνα, αφού η πολιτική του δράση ξεκινά με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και λήγει με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας (1910-1990), ηγετικό στέλεχος στο χώρο του 'εθνικόφρονος κέντρου', υπήρξε τολμηρός, αποφασιστικός, ριψοκίνδυνος, πατριώτης, και λάτρης της γης.
Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης (1860-1949), διάσημος αρχαιολόγος, πολιτεύεται για πρώτη φορά στην αυτόνομη ηγεμονία της γενέτειράς του Σάμου. Εκλέγεται Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων 4 φορές και αναλαμβάνει πρωθυπουργός για πρώτη φορά το 1924.
Ο Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1956), με στρατιωτικές σπουδές στο εξωτερικό εξελίσσεται σε άριστο επιτελικό και στρατηλάτη. Μολονότι υπασπιστής του Ελευθερίου Βενιζέλου, ταυτίζεται με τα Ανάκτορα και τον αντιβενιζελισμό.
Ο Γιάννης Πασαλίδης (1880-1968), πολυσπουδασμένος γιατρός, συνειδητός σοσιαλιστής, εκλέγεται βουλευτής το 1923 συνεργαζόμενος με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και πρωτοστατεί το 1951 στην ίδρυση της ΕΔΑ.
Ο Γεώργιος Καρτάλης (1908-1957), από προπολεμικός υπουργός με το Λαϊκό Κόμμα το 1935, έως τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου το 1956, είναι ο πολιτικός που ο θάνατος του το 1957, ακυρώνει τις προοπτικές να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης (1914-2005), από τηλεγραφητής-συνδικαλιστής βρίσκεται στην Αντίσταση και εν συνεχεία ως καπετάνιος υποστράτηγος στον Εμφύλιο. Διαδέχεται τον Κολιγιάννη και γίνεται Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του ''70.
Ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης (1884-1970), έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο πολιτικός ο οποίος μολονότι διέθετε τη δεδηλωμένη πλειοψηφία στη Βουλή, αποδέχεται τον δεύτερο ρόλο, προκειμένου να σχηματιστούν κυβερνήσεις ευρύτερης αποδοχής.
Ο Αναστάσης Πεπονής (1924-2011) συμμετείχε σε αντιστασιακές οργανώσεις επί Κατοχής, διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του ΕΙΡ, έδωσε μάχη εναντίον της χούντας. Εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το ''77 και υπηρετεί σε διάφορα Υπουργεία. Κορυφαίο έργο του η ίδρυση του ΑΣΕΠ.
Ο Λεωνίδας Κύρκος (1924-2011), από επονίτης στην Κατοχή, διανύει μια ολόκληρη και παραγωγική εποχή στην υπηρεσία της ελληνικής Αριστεράς. Ανήσυχο πνεύμα, δημιουργικός, εξαίρετος κοινοβουλευτικός υπηρετεί με συνέπεια την ανανέωση και την ενότητα στον κομμουνιστικό χώρο.
Ο Γεώργιος Ράλλης (1918-2006) εκλέγεται βουλευτής το 1950 κι αναδεικνύεται ως ένα από τα ικανότερα επιτελικά στελέχη των διαφόρων κομματικών σχημάτων της Δεξιάς. Ταυτίζεται με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την ανάγκη ηπιότητας στο δημόσιο βίο.
Ο Ηλίας Ηλιού (1904-1985), ένας εξαίρετος επιστήμονας, με εύρος γνώσεων και ταυτόχρονα διανοούμενος εντάσσεται στην Αριστερά αμέσως μετά τον πόλεμο. Αναδεικνύεται σε σημαίνον στέλεχος της ΕΔΑ, ενώ από το 1956 θεωρείται ήδη από τους επαρκέστερους κοινοβουλευτικούς.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας (1883-1953), ο Μαύρος Καβαλάρης της επανάστασης του 1922, καθίσταται ο στρατιωτικός σιδηρούς βραχίονας του βενιζελισμού, ρέποντας προς κινήματα. Εκλέγεται βουλευτής το 1950 και ώριμος ως αρχηγός της νεοπαγούς ΕΠΕΚ επιδιώκει να ειρηνεύσει τον δημόσιο βίο.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986), μεταδεκεμβριανός και προαπριλιακός πρωθυπουργός επί ελάχιστες εβδομάδες, σφράγισε με την παρουσία την Ιστορία της Ελλάδας. Υπήρξε ένα από τα λαμπρότερα πνεύματα της εποχής του.
