Ο Κλάιβ και η Έλσα είναι νέοι, έξυπνοι και φιλόδοξοι. Το νέο είδος ζώου που δημιούργησαν τους έχει κάνει διάσημους στον επιστημονικό κόσμο. Χωρίς να έχουν την έγκριση της φαρμακευτικής εταιρίας που τους χρηματοδοτεί, προσθέτουν ανθρώπινο DNA στο υβρίδιο που δημιούργησαν. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που ξεπερνά κάθε φαντασία. Ένα θηλυκό υβρίδιο, ανθρώπου και ζώου, που θεωρούν πως αποτελεί το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους. Νομίζουν πως δημιούργησαν τον τέλειο οργανισμό, μέχρι τη στιγμή που το πείραμα τους μεταμορφώνεται σε απειλή για όλη την ανθρωπότητα.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ SPLICE

Το 1998, ο Βιντσέντζο Νατάλι απολάμβανε την επιτυχία της ταινίας Cube. Έτοιμος να προχωρήσει στο επόμενο κινηματογραφικό του εγχείρημα έδειξε στον παραγωγό Στιβ Χόμπαν το σενάριο για την ταινία μικρού μήκους Mutants, που είχε γραφτεί το 1995. Οι δυο τους είχαν αναπτύξει φιλικούς δεσμούς από την εποχή που ο Νατάλι εργαζόταν ως σύμβουλος storyboard για τον Χόμπαν στις ταινίες Blood & Donuts και Ginger Snaps. Η σχέση τους έγινε ακόμα πιο στενή όταν ο Χόμπαν ανέλαβε την παραγωγή της ταινίας μικρού μήκους του Νατάλι, Elevated. Ο Χόμπαν, που η ζεν τακτική του λέει ότι το κατάλληλο project έρχεται την κατάλληλη στιγμή, προσέφερε τη φιλική συμβουλή του, αλλά πίστευε ότι η ιστορία ήθελε πολλή δουλειά πριν φτάσει μπροστά στις κάμερες. Μέχρι το 1999, το σενάριο είχε προσαρμοστεί για να καλύψει τις ανάγκες μιας μεγάλου μήκους ταινίας, έφερε τον καινούργιο τίτλο Splice και είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον του Ρόμπερτ Λάντος, ο οποίος είχε μόλις αποχωρήσει από την Alliance Atlantis και είχε ιδρύσει την Serendipity Point Films. To Splice ήταν μια από τις υποψήφιες ταινίες που θα εγκαινίαζαν τις δραστηριότητες της νέας εταιρείας, αλλά τελικά είδε την "πλάτη" του Men with Brooms.

Επί σειρά ετών η ταινία έμενε στο συρτάρι κυρίως επειδή, όπως εξηγεί ο Νατάλι, τα ειδικά εφέ που απαιτούνταν για να δημιουργηθεί η Ντρεν, εκείνη την εποχή ξεπερνούσαν τον προϋπολογισμό της ταινίας. Το 2005, όταν ο Χόμπαν μετέβη στο Λος Άντζελες για να επισκεφθεί τον Νατάλι, η απογοήτευση έφτασε σε οριακό σημείο. Οι δρόμοι των δύο ανδρών είχαν διασταυρωθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Είχαν συνεργαστεί ως σκηνοθέτης και παραγωγός στην ταινία Nothing το 2003, επισφραγίζοντας τη δυνατή φιλία που είχαν σφυρηλατήσει μέχρι τότε. Στη συνέχεια ο Νατάλι ακολούθησε τον δικό του δρόμο κάνοντας το Cypher, ενώ ο Χόμπαν ολοκλήρωσε την τριλογία Ginger Snaps και την ταινία μικρού μήκους Ryan του σκηνοθέτη Κρις Λάντρεθ, που βραβεύτηκε με Όσκαρ. Ένα απόγευμα αποφάσισαν να ανέβουν μαζί στον λόφο με το διάσημο λογότυπο "HOLLYWOOD". Φτάνοντας στην κορυφή, ο Νατάλι φώναξε απηυδισμένος, "Γιατί επιτέλους δεν γυρνάμε το Splice;"

"Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ένιωθα έτοιμος να συμμετέχω στην ταινία," λέει ο Χόμπαν, "αλλά με ενθουσίαζε η ιδέα να συνεργαστώ και πάλι με τον Βιτσέντζο. Είδαμε το συμβόλαιο που είχε με την Serendipity και ανακαλύψαμε ότι τελικά υπήρχε τρόπος, σε οικονομικό επίπεδο, να γυρίσουμε την ταινία. Η επόμενη κίνησή μας ήταν να μαζέψουμε όσα προσχέδια είχαν γίνει ως τότε για το σενάριο ώστε ο Βιτσέντζο και ο συνεργάτης του να ετοιμάσουν ένα καινούργιο, το οποίο ολοκλήρωσαν το 2006. Επρόκειτο για έναν σύγχρονο Φρανκενστάιν, με βάθος και εξίσου φιλόδοξο όσο η αρχική έμπνευση. Εκείνη την εποχή κάναμε πρόταση συνεργασίας στον συν-σεναριογράφο Νταγκ Τέιλορ σηματοδοτώντας και επίσημα την ενεργή μου συμμετοχή στην ταινία."

Τελικά, το αίτιο για την πολύχρονη καθυστέρηση υλοποίησης της ταινίας ήταν τα ειδικά εφέ. "Η μεγάλη αλλαγή επήλθε με την εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας. Το 2000, τα ειδικά εφέ επί παραδείγματι για την διαστολή των κορών των ματιών της Ντρεν, απαιτούσαν πάρα πολύ χρόνο και συνεπώς ήταν πάρα πολύ ακριβά," εξηγεί ο Χόμπαν. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Χόμπαν εργαζόταν επί σειρά ετών στην IMAX ως επικεφαλής του τμήματος έρευνας και ανάπτυξης για τη δημιουργία και τον σχεδιασμό τεχνολογίας computer animation. Το 2000 ανέλαβε την παραγωγή του Cyberworld 3D, που απέσπασε τη διθυραμβική κριτική του Ρότζερ Έμπερτ ως μια ταινία "αξιοθαύμαστη όχι μόνο για όσα διαδραματίζονται σε αυτή, αλλά για τον ευρύτερο 3D κόσμο που ευαγγελίζεται". "Τα χρόνια που μεσολάβησαν," συνεχίζει ο Χόμπαν, "τα ειδικά εφέ έγιναν και πιο πειστικά." Το πλάσμα που είχε οραματιστεί ο Νατάλι – η υλοποίηση του οποίου απαιτούσε συνδυασμό live action με computer graphics – ήταν προγενέστερο του Γκόλουμ, του πρωτοποριακού αυτού χαρακτήρα από το The Lord of the Rings: The Two Towers πού ήταν 100% computer graphics (οι κινήσεις του ηθοποιού καταγράφηκαν και μετά εφαρμόστηκαν στον ψηφιακό ήρωα). Αυτό που ήθελε να κάνει ο Νατάλι ήταν πολύ πιο προχωρημένο.

Η ΟΜΑΔΑ

Μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, ό,τι δεν είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια, άρχισε να πραγματοποιείται με γοργούς ρυθμούς. Ο Ντον Μέρφι, τον οποίο ο Νατάλι είχε γνωρίσει μετά το Cube, είχε μόλις ιδρύσει μια εταιρία παραγωγής, την Angry Bull, μαζί με τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. "Κατάλαβα ότι ο Ντον ήταν ο ιδανικός για αυτή τη δουλειά όταν μπήκα στο γραφείο του. Ήταν σαν να έμπαινα σε κατάστημα παιχνιδιών. Είναι αυθεντικός τύπος, δεν τον έχει επηρεάσει το Χόλιγουντ." Όλα αυτά τα χρόνια ο Μέρφι είχε δώσει διάφορα σενάρια στον Νατάλι, τα οποία ο δεύτερος είχε απορρίψει. Το 2005, ο Νατάλι είχε συναντήσει τον Ντελ Τόρο στο Φαντασπόρτο της Πορτογαλίας όπου το Nothing κέρδισε το μοναδικό του βραβείο. Ο Ντελ Τόρο του είπε τότε ότι θα ήθελε κάποια στιγμή να συνεργαστούν. Ο Νατάλι αποφάσισε να αλλάξει τους ρόλους και αυτή τη φορά να δώσει εκείνος ένα σενάριο στον Μέρφι: το σενάριο του Splice. "Όταν διάβασε ο Γκιγιέρμο το σενάριο, το συζητήσαμε. Με βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός ότι "έβαλε" το όνομά του στο εγχείρημα, γιατί κατά κάποιο τρόπο μας το "απενοχοποίησε". Είναι καταπληκτικός αυτός ο συνδυασμός. Ο Γκιγιέρμο πραγματικά λατρεύει τα τέρατα και στη συγκεκριμένη ταινία είμαστε με το μέρος του τέρατός μας." Ο Γκιγιέρμο θεώρησε ότι το εν λόγω τέρας ήταν, "...εξαιρετικά δυνατό, ηθικά αμφίβολο, επικίνδυνο... σε πάρα πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε τα εσκαμμένα, και αυτό πιστεύω ότι οφείλουν να κάνουν όλες οι ταινίες τρόμου/φαντασίας. Πρέπει να ξεπερνούν τα όρια. Ο λόγος για τον οποίο δεν αισθανόμουν άνετα να συμμετέχω στην ταινία ήταν τελικά ο λόγος που τελικά αποφάσισα να συμμετέχω στο Splice."

Με τον Στιβ Χόμπαν της Copperheart Entertainment και τους Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Ντον Μέρφι της Angry Films στο πλευρό του, ο Νατάλι ήταν έτοιμος να προχωρήσει όταν εντελώς ξαφνικά δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Ιβ Σεβαλιέ της Gaumont, του αρχαιότερου κινηματογραφικού στούντιο παγκοσμίως και μεγαλύτερης εταιρίας παραγωγής και διανομής κινηματογραφικών ταινιών της Γαλλίας. Ο Σεβαλιέ αναρωτιόταν αν ο Νατάλι είχε κάποιο σενάριο που θα μπορούσε να τους ενδιαφέρει. Εκείνος τους έστειλε δύο και μετά από αρκετή μελέτη, η Gaumont έγινε η συμπαραγωγός εταιρία του Splice. Και τα τρία αυτά κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση του μεταξύ Δεκέμβρη του 2005 και Μάρτη του 2006.

ΕΝΑΣ ΚΛΙΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ – ΚΛΑΪΒ ΚΑΙ ΕΛΣΑ

Το Splice ξεκινά με τον Κλάιβ Νίκολι και την Έλσα Καστ, δύο νεαρούς Τούρκους επιστήμονες γενετικής, οι οποίοι είναι ομάδα και στη δουλειά και στη ζωή. Η δημιουργία του Φρεντ και της Τζίντζερ, δύο πλήρως λειτουργικών υβριδίων (μετά από συνδυασμό ασπόνδυλου και σπονδυλωτού) θεωρείται πρωτοποριακή και ως εκ τούτου απολαμβάνουν την εκτίμηση της επιστημονικής κοινότητας. Μεθυσμένοι από την επιτυχία τους, αλλά και εκνευρισμένοι από την απόφαση της Newstead να πάψει να επιδοτεί το πρόγραμμά τους, δημιουργούν κρυφά, συνδυάζοντας DNA ζώου και ανθρώπου, ένα νέο πλάσμα – την Ντρεν. "Η Ντρεν γίνεται κυριολεκτικά το τρίτο τους παιδί," λέει ο Χόμπαν. "Και είμαστε σε θέση να διερευνήσουμε γονικά θέματα με έναν εντελώς καινούργιο τρόπο. Αυτό είναι το βασικό θέμα της ταινίας." Παράλληλα με αυτό, υπάρχει και το βασικό θέμα της ηθικής και των τεράτων. Ο Νατάλι πιστεύει ότι η δημιουργία της Ντρεν επηρεάζει καταλυτικά τις σκοτεινότερες παρορμήσεις του Κλάιβ και της Έλσα που πυροδοτούν μια καταστροφική αλυσιδωτή αντίδραση επιστημονικών ιδεολογιών στη σκιά των όσων επιτάσσει η γονική ηθική. Αυτό ουσιαστικά κάνει και τη μεγάλη ανατροπή, καθώς τέρατα γίνονται οι διαυγείς και άμεμπτοι επιστήμονες και όχι το ίδιο το πλάσμα.

"Το Splice είναι μια ταινία στην οποία βλέπουμε ανθρώπους να γίνονται τέρατα, την ίδια στιγμή που το ίδιο το πλάσμα παραμένει αθώο. Στην ουσία πρόκειται για ένα ψυχόδραμα, πράγμα που το διαχωρίζει από όλες τις τύπου "Φρανκενστάιν" απόπειρες που έχουν γίνει μέχρι τώρα. Το Splice επίσης, αποτελεί μια κριτική ματιά προς τις γενιές που εκπροσωπούν ο Κλάιβ και η Έλσα. Είναι πιο έξυπνοι παρά σοφοί, και ενώ μπορούν να παίξουν με τα "δομικά υλικά" της ζωής, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν σε βάθος τι σημαίνει ζωή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια ταινία 'ενηλικίωσης', υπό την έννοια ότι ο Κλάιβ και η Έλσα αναγκάζονται να ωριμάσουν και να γίνουν υπεύθυνοι γονείς. Και φυσικά, η Ντρεν ζει τη δική της ανάπτυξη και μετάλλαξη. Θα μπορούσε επίσης, σε ένα άλλο επίπεδο, να αποτελεί μια μεταφορά της εξέλιξης της ανθρωπιάς μας ή της γενικότερης εξέλιξης του ανθρώπου," εξηγεί ο Νατάλι.

"Αυτό που μου αρέσει σε αυτή την ιστορία είναι ότι δείχνει πόσο ενθουσιώδεις μπορούν να είναι οι νέοι. Κι ενώ αυτό θεωρητικά, είναι κάτι πολύ θετικό, η ιστορία αποδεικνύει ότι τελικά οι νέοι άνθρωποι είναι απρόσεκτοι," λέει ο Έντριαν Μπρόντι που ενσαρκώνει τον Κλάιβ Νίκολι.
"Υπάρχει κάτι το τρομακτικό σε ό,τι αφορά τις δυνατότητές μας αυτή τη στιγμή σε επιστημονικό επίπεδο. Από την άλλη υπάρχει κάτι το θαυμαστό, το μαγικό και το απολύτως ελπιδοφόρο. Η ταινία αυτή εξερευνά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Και είναι πολύ σημαντικό να εξερευνάς το χειρότερο δυνατό σενάριο, καθώς σε βοηθά να ξεπεράσεις κάποιους φόβους σου ώστε να μπορείς να διατηρείς μια πιο καθαρή και λογική ματιά," σημειώνει η Σάρα Πόλεϊ που υποδύεται την Έλσα Καστ.

"Ο πρώτος μου επαγγελματικός στόχος ήταν να ασχοληθώ με την αστροφυσική. Ήθελα να εξερευνήσω το άγνωστο," παραδέχεται ο Μπρόντι. "Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά καλός στα μαθηματικά για να τα καταφέρω". Επιλέγοντας την καριέρα του ηθοποιού, ο Μπρόντι κατάφερε όμως, να εξερευνήσει πολλά πράγματα. Η πρώτη του επαφή με τη μαγεία της επιστημονικής φαντασίας έγινε στην ταινία King Kong, ενώ το Splice του έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψει για ακόμα μια φορά σε αυτό το είδος. "Ο Κλάιβ είναι ιδιοφυία. Είναι πολύ εξυπνότερος από μένα," σημειώνει ο Μπρόντι. "Είναι ένας νέος άνδρας, πολύ επιτυχημένος στον τομέα του και πολύ έξυπνος. Η επαγγελματική καταξίωση του ήρθε εύκολα. Θα βρεθεί όμως, αντιμέτωπος με μια κατάσταση που θα ανατρέψει εντελώς τη ζωή του, με τρόπο που δεν μπορούσε να προβλέψει. Τόσο η Έλσα όσο και αυτός δεν είναι προετοιμασμένοι για αρκετά πράγματα." Κι ενώ ο Κλάιβ λατρεύει τη δουλειά του και πιστεύει στη δύναμη της επιστήμης και στην ικανότητά τους να δημιουργούν, ο Μπρόντι πιστεύει ότι ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι λιγότερο φιλόδοξος από την Έλσα. "Εκείνη τον παρασύρει σε μια κατάσταση που ο ίδιος πιστεύω ότι δεν θα πήγαινε μόνος του."

Σύμφωνα με την Σάρα Πόλεϊ, η σχέση τους δεν είναι απλά ένας ακόμα έρωτας που προέκυψε στη δουλειά. Σύμφωνα με την ηθοποιό, η Έλσα είναι τυχερή που βρήκε τον Κλάιβ. "Δεν νομίζω ότι η Έλσα θα μπορούσε να είναι με κάποιον άσχετο με αυτό τον κόσμο. Η Έλσα και ο Κλάιβ κινητοποιούν ο ένας τον άλλο, θρέφεται ο ένας από τον άλλο και δίνει πάθος ο ένας στον άλλο." Πολύ σύντομα η φήμη τους αρχίζει να τους καθορίζει, δημιουργώντας και στους δύο το αίσθημα ότι είναι ανίκητοι. Στο όνομα της ιατρικής έρευνας και υποσυνείδητα υποκινούμενοι από την επιθυμία της Έλσα να κάνει ένα παιδί, δημιουργούν την Ντρεν.

Όταν ο Νατάλι έγραψε το πρώτο σενάριο, ο Κλάιβ και η Έλσα ήταν είκοσι και κάτι. Παρόλο που δεν είχε κάποιον ηθοποιό κατά νου για τον ρόλο του Κλάιβ, είχε σκεφτεί την Σάρα Πόλεϊ για τον ρόλο της Έλσα (η οποία τότε βρισκόταν λίγο πριν τα τριάντα). Με το πέρασμα των χρόνων, καθώς άλλαζε το σενάριο, φαινόταν πιο λογικό οι δύο πρωταγωνιστές να είναι μεγαλύτεροι. Έτσι όταν έφτασε η ώρα να γυριστεί η ταινία, η πρωταγωνίστρια ήταν ήδη 29 ετών, πολύ κοντά στην ηλικία της ηρωίδας. Η Πόλεϊ λέει ότι είναι ο μοναδικός ρόλος για τον οποίο έδωσε μάχη για να τον πάρει και ο Χόμπαν το επιβεβαιώνει. "Δεχόμασταν καθημερινά τηλεφωνήματα από την μάνατζέρ της, η οποία μας έλεγε ότι ήθελε πάρα πολύ τον ρόλο και μας ρωτούσε τι έπρεπε να κάνουν για να τον εξασφαλίσει."

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΤΡΕΙΣ - ΝΤΡΕΝ

"Πιστεύω ότι είναι ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα και τύπου Φρανκενστάιν τέρατα στην ιστορία του κινηματογράφου." – Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, Εκτέλεση Παραγωγής.

Παραδοσιακά, η επιστημονική φαντασία παρουσιάζει τους επιστήμονες ως τη λύση του προβλήματος. Στο Splice, οι ίδιοι οι επιστήμονες, με τις πράξεις τους υποκινούν την καταστροφή. Η Ντρεν, το δημιούργημά τους, το αποτέλεσμα της φιλοδοξίας του Κλάιβ και της Έλσα να προάγουν την επιστήμη συνδυάζοντας ανθρώπινο και ζωικό DNA, δημιουργώντας ένα πλάσμα ακόμα στην εξελικτική αλυσίδα, έχει μια αγγελική και πρωτόγονη αγνότητα. Δεν είναι ούτε τέρας ούτε αρπακτικό, αλλά βασανίζεται από ωμά ένστικτα και συναισθήματα: αγάπη, ζήλια και χαρά που αναπόφευκτα την καθιστούν ένα τραγικό πρόσωπο. "Επιφανειακά, το μήνυμα που περνάει είναι το τι συμβαίνει όταν παίζεις με τη γενετική. Με μια βαθύτερη ανάλυση όμως, το μήνυμα είναι ότι φέρουμε την ευθύνη των όσων κάνουμε," λέει ο Νατάλι.

Είναι μεγάλη ευθύνη να φέρνεις στον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας ένα νέο πλάσμα και η Ντρεν (που το όνομά της είναι αναγραμματισμός του αγγλικού 'nerd') δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπό αυτή την έννοια, ο Νατάλι αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπος με την προσωπική του πεποίθηση ότι μετά το Alien, κανένα πλάσμα στις μετέπειτα ταινίες δεν έμοιαζε πρωτότυπο. Ήθελε να φτιάξει κάτι καινούργιο, σε επίπεδο τόσο εμφάνισης όσο και ιδέας. Η προσέγγισή του ήταν μάλλον αφαιρετική παρά προσθετική. "Τα περισσότερα τέρατα είναι ανθρωπόμορφα με διάφορες προσθήκες," εξηγεί ο Νατάλι. "Η δική μας προσέγγιση, χάρη στον Μπομπ Μονρό της C.O.R.E. και στον Χάουαρντ Μπέργερ της KNB FX Group, ήταν να αφαιρέσουμε πράγματα."

Η Ντρεν αποτελεί ένα κράμα της επιστήμης και της χίμαιρας της ελληνικής μυθολογίας, η οποία είχε κεφάλι λιονταριού, σώμα τράγου και ουρά δράκου. Το απρόσμενο στην περίπτωση της Ντρεν είναι η εξαιρετική ομορφιά της. Στο πάνθεον των γοητευτικών θηλυκών πλασμάτων της ιστορίας του κινηματογράφου, είναι λίγες αυτές που μπορούν να συγκριθούν μαζί της: η Σιλ, από το Species, αποτελεί την πιο προφανή σύγκριση, αλλά η συγκεκριμένη ήταν όμορφη μόνο στην ανθρώπινη μορφή της, πριν μεταμορφωθεί σε πάνοπλη φονική μηχανή. Οι εναπομείνασες είναι λιγοστές: η T-X (ή αλλιώς Τερμινατρίξ) στο Terminator 3: Rise of the Machine, η Βασίλισα των Μποργκ στο Star Trek: First Contact, η Ελίζαμπεθ φον Φρανκενστάιν στο Bride of Frankenstein, η κόμισα Μαρία Ζαλέσκα στο Dracula's Daughter και η πιο άγρια απ'όλες τους, το ρομπότ Μαρία στο Metropolis.

"Ήθελα η Ντρεν να είναι ένα πλάσμα που όλοι θα ερωτευόμασταν για την ανθρωπιά του," συνέχισε ο Νατάλι. Και πράγματι, η μαγευτική αθωότητά της και ο πρωτόγονος αισθησιασμός της δημιουργούν μια παράξενη επιθυμία στον Κλάιβ. "Το γεγονός ότι μας ελκύει κάτι που δεν είναι ανθρώπινο, μας κάνει να επιστρέφουμε στις γοργόνες και τους αγγέλους και στην θέληση να έρθουμε πιο κοντά με κάτι που μας ξεπερνά. Στο Splice ο Κλάιβ ξεπερνά τα όρια και κάνει σεξ με αυτό το πλάσμα που είδε να φτάνει στην ενηλικίωση." Αυτή η ανατροπή δεν είναι ασυνήθιστη στη βιβλιογραφία της επιστημονικής φαντασίας. Ο βραβευμένος συγγραφέας Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ πρωτοπόρησε στο είδος γράφοντας το "The Lovers" που δοκίμασε τα όρια της ανοχής καθώς περιείχε σεξουαλικές σκηνές μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός μη ανθρωποειδούς εξωγήινου. Και ο Νατάλι πιστεύει ακράδαντα ότι ο τρόμος, εξ ορισμού, πρέπει να καταπατά τους κώδικες ηθικής "καθώς μας αναγκάζει να βρεθούμε σε καταστάσεις που είναι αδύνατο ή φοβόμαστε να βρεθούμε στην πραγματικότητα."

Την Ντρεν ενσαρκώνουν δύο ηθοποιοί, η Ντελφίν Σανεάκ (ενήλικη Ντρεν) και η Άμπιγκεϊλ Τσου (μικρή Ντρεν). "Παρόλο που κάναμε λεπτομερέστατη έρευνα σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη ενός οργανισμού, ήταν αδύνατο να φτιάξουμε την Ντρεν χωρίς τη φυσική παρουσία των δύο ηθοποιών. Δεν μπορούσαμε απλά να την ζωγραφίσουμε," εξηγεί ο Νατάλι. Σε αντίθεση με το Γκόλουμ, όπου ο ηθοποιός αντικαταστάθηκε εξολοκλήρου από γραφικά, η Ντρεν δεν θα γινόταν εξολοκλήρου ψηφιακή. Για λόγους δραματικής οικονομίας, αν ήταν εξολοκλήρου ψηφιακή δεν θα μπορούσε να αποδοθεί η απαραίτητη συναισθηματικότητα.

Στις αρχές του 2007, ο Στιβ Χόμπαν και ο Βιτσέντζο Νατάλι βρίσκονταν στην λεωφόρο Σαρλ Ντε Γκωλ στο Παρίσι για να μεταβούν στα γραφεία της Gaumont για να ξεκινήσουν τις οντισιόν για την Ντρεν. "Είδαμε μια πανέμορφη κοπέλα να στέκεται στο πεζοδρόμιο και να κάνει το τσιγάρο της. Αμέσως σκεφτήκαμε ότι αυτή ήταν μία από τις Ντρεν μας," θυμάται ο Χόμπαν. Η κοπέλα ήταν η Ντελφίν Σανεάκ. "Ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακή, αλλά ήταν και η πρώτη που είδαμε. Συνεχίσαμε να βλέπουμε ηθοποιούς, αλλά μετά από κάθε οντισιόν, η Ντελφίν γινόταν όλο και περισσότερο αυτό που ψάχναμε."
Η Παριζιάνα Σανεάκ θεώρησε ότι ο ρόλος ήταν γοητευτικός και περίπλοκος ταυτόχρονα. Πέραν των δραματικών απαιτήσεων του ρόλου, έπρεπε να συνηθίσει να έχει πόδια με τρεις κλειδώσεις, τρία δάχτυλα, ουρά και φτερά. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε ατάκες στο σενάριο, η Σανεάκ επινόησε τη δική της γλώσσα που αποτελείτο από τρίλιες και επιφωνήματα για να επικοινωνήσει μια πληθώρα συναισθημάτων. "Για μένα, μιλάμε για μια ιστορία αγάπης. Η Ντρεν θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλά διατηρεί μια απόσταση γιατί δεν είναι φυσιολογική," λέει η Σανεάκ. "Είναι πολύ ευαίσθητη και αγνή, σαν παιδί, αλλά ταυτόχρονα και πολύ επιθετική. Μου αρέσουν αυτά τα συναισθήματα γιατί ομολογώ ότι μου θυμίζουν τον εαυτό μου. Έπρεπε να είμαι πολύ συγκεντρωμένη για να καταφέρω να αποδώσω σωστά τα συναισθήματα, λόγω των σωματικών απαιτήσεων που είχε ο ρόλος."