Νήσος Τζέρσεϊ, 1945.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει, αλλά ο σύζυγος της Γκρέις δεν έχει επιστρέψει από το μέτωπο. Σε μια απομονωμένη βικτωριανή έπαυλη, η Γκρέις μεγαλώνει τα δύο της παιδιά, την Άνν και τον Νίκολας, με αυστηρή πειθαρχία και έντονη θρησκευτική πίστη. Αυτό που τα κάνει να υποφέρουν, όμως, είναι μια παράξενη ασθένεια που δεν τους επιτρέπει την άμεση έκθεση στο φως του ήλιου. Οι τρεις νέοι υπηρέτες, που προσλαμβάνονται από την οικογένεια, οφείλουν να προσέχουν τον πιο αυστηρό κανονισμό: το σπίτι πρέπει να μένει πάντοτε σκοτεινό και καμία πόρτα δεν πρέπει να ανοίγει προτού κλείσει και κλειδωθεί η προηγούμενη! Ο ήδη παράξενος τρόπος ζωής της οικογένειας διαταράσσεται ακόμη περισσότερο, όταν τα δύο παιδιά αποκαλύπτουν στη μητέρα τους ότι το σπίτι κατοικείται και από μια «άλλη» οικογένεια...

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από την αίσθηση αληθινού τρόμου στο σινεμά, με πάνε πίσω σε ένα παιδικό όνειρο. Άλλωστε, το να ονειρεύεσαι είναι σαν να παρακολουθείς μια ταινία... Σ΄αυτό το όνειρο, ανατριχιαστικές κραυγές προαναγγέλλουν την έλευση μιας αόρατης παρουσίας, που διασχίζει τον κεντρικό διάδρομο του σπιτιού μου προς το living room, εκεί όπου έχω κουλουριαστεί σαν μπάλα από το φόβο μου, πάνω σ΄έναν καναπέ. Δεν πρέπει να ήμουν μεγαλύτερος από πέντε και τότε, από όσο θυμάμαι, πλήθος από φοβίες κυρίευαν την παιδική μου ηλικία - φόβοι για το σκοτάδι, για μισάνοιχτες πόρτες, για ντουλάπες και ο,τιδήποτε μπορεί να κρύβει «κάτι» μέσα του. Γι΄αυτό και εκπλήσσομαι ακόμη μέχρι σήμερα με την απόφασή μου να γράφω και να σκηνοθετώ φιλμ μυστηρίου, αλλά και με την αφοσίωσή μου στο είδος γενικότερα.

Γιατί μας ευχαριστεί τόσο πολύ ο φόβος; Ποιά κρυφή γοητεία υπάρχει πίσω από την ανάγκη του να βιώνουμε μια «κόλαση» μέσα στο σινεμά; Πιστεύω ότι με τις ταινίες τρόμου, περισσότερο από κάθε άλλο είδος, υπερισχύει αυτό το «αδιάβατο» ανάμεσα στον θεατή και την οθόνη, ο οποίος παρατηρεί καθηλωμένος από τη δική του πλευρά της αίθουσας, μεταλλάσσοντας το όποιο «δυσάρεστο» συναίσθημα σε έντονη απόλαυση.

Είναι πολύ εύκολο και επικίνδυνο για έναν δημιουργό να ξεπεράσει τα όρια, χρησιμοποιώντας ποσότητες αίματος και οπτικά εφέ, μετατρέποντας, όμως, την επιθυμητή ανατριχίλα σε απόλυτη αποστροφή. Για μένα, έχει σημασία το να αφήνεις τη φαντασία να ολοκληρώνει τα συναισθήματα ανησυχίας, τις ψυχώσεις και κάθε μορφή παράνοιας που βρίσκεται στο υποσυνείδητο. «Ξύπνησε» όλα αυτά, και έχεις μεταφέρει τον θεατή στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της παιδικής του ηλικίας. Σ΄εκείνο το ρίγος... Πολλές ιστορίες μυστηρίου έχουν την τάση να βασίζονται σε θρησκευτικές προκαταλήψεις, καταβολές της ηθικής, πάντοτε συσχετισμένα με την αμαρτία: την παράτολμη σύγκρουση του ατόμου με τη φύση και την υπέρβαση των ορίων του «Θείου» ή, γενικότερα, τα στερεότυπα της «πάλης» ανάμεσα στο Καλό και το Κακό.

Με το "Οι Άλλοι" επιχείρησα μια προσέγγιση του υλικού από διαφορετική οπτική γωνία, επιδιώκοντας στην περιορισμένη χρήση δραματικών εφέ, αλλά και από άποψης πλοκής, δημιουργώντας ένα έντονο contrast με την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων. Δεν υπάρχουν καλοί ούτε και κακοί. Μονάχα ανθρώπινα πλάσματα, που προσπαθούν να βρουν το νόημα σε ό,τι τους συμβαίνει... Αυτή η ταινία, γεμάτη από σκοτεινούς διαδρόμους, είναι αφιερωμένη σε εκείνο το «πλάσμα», που ποτέ δεν μου αποκαλύφθηκε, αλλά τρομοκράτησε τα όνειρά μου.

Από το σύνολο του καστ, οι ρόλοι που δυσκόλεψαν περισσότερο την παραγωγή ήταν εκείνοι της Ανν και του Νίκολας, των δύο μικρών παιδιών της Γκρέις. Η αναζήτηση για να βρεθούν κράτησε επτά μήνες, σε περισσότερα από εβδομήντα σχολεία της Μεγάλης Βρετανίας. Πάνω από πέντε χιλιάδες παιδιά πέρασαν από screen test, μέχρι να βρεθούν η Αλακίνα Μαν και ο Τζέιμς Μπέντλεϊ, οι οποίοι δεν είχαν καμία πείρα υποκριτικής στη ζωή τους!