Το 1893 έγινε μία έκλειψη σελήνης στην Τουρκία, και οι Τούρκοι, πεπεισμένοι ότι ένα "κτήνος" κατάπινε το φεγγάρι, έστρεψαν τα όπλα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να το σκοτώσουν. Με τα ίδια όπλα, που κάπνιζαν ακόμη από ένα φυλετικό μίσος κατά του γειτονικού τους λαού των Αρμενίων, εξολόθρευσαν τους χριστιανούς Αρμένιους, με μια σειρά από εκτεταμένα πογκρόμ στα τέλη του 18ου αιώνα, που κορυφώθηκαν με τη γενοκτονία του 1915 και τον αφανισμό περίπου δύο εκατομμυρίων Αρμενίων.

Ο εικοσάχρονος Αράμ Τομασιάν, μοναδικός επιζών της οικογένειάς του από το ολοκαύτωμα, διέφυγε στις Η.Π.Α., όπου εργάζεται ως φωτογράφος ειδικευμένος στις οικογενειακές φωτογραφίες μεταναστών, και φιλοδοξεί να γίνει ο γεννήτορας της καινούργιας οικογένειας Τομασιάν. Από την Αρμενία έχει φέρει μαζί του μόνο μία οικογενειακή φωτογραφία και το παλτό του πατέρα του, το οποίο του πρόσφερε κάλυψη, ώστε να διασωθεί.

Από τη φωτογραφία έχει κόψει τα κεφάλια των νεκρών συγγενών του και έχει τοποθετήσει το δικό του και της δεκαπεντάχρονης Σέτα, που μόλις έχει φτάσει στην Αμερική από το ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης, ως "νύφη από φωτογραφία". Με τη νεαρή του σύζυγο ο Αράμ ανυπομονεί να επιδοθεί στο ιερό τους καθήκον, που συνίσταται στη γέννηση των απογόνων του πατέρα του, οι οποίοι θα συμπληρώσουν τη φωτογραφία.

Ωστόσο το σχέδιο του Αράμ δεν πάει κατ' ευχήν: η Σέτα δεν είναι το κορίτσι που ο Αράμ Τομασιάν διάλεξε από τη φωτογραφία να γίνει γυναίκα του ,η φωτογραφία που είδε ήταν ενός άλλου, νεκρού κοριτσιού. Σα να μην έφτανε αυτό, η νύφη που του ήρθε δεν είναι ικανή να τεκνοποιήσει λόγω ελλιπούς διατροφής κατά χρόνια της περίθαλψής της στο ορφανοτροφείο. Με το βάρος της απώλειας των οικογενειών τους και ανίκανοι να αποκτήσουν δικά τους παιδιά, οι τρομαγμένοι επιζώντες αγωνίζονται για την κατανόηση και το συμβιβασμό.

Μέσα σε αυτό το σχήμα εισβάλλει ο Βίνσεντ, ένα άστεγο αγοράκι, το οποίο η Σέτα παίρνει υπό την προστασία της. Τα τρία ορφανά παλεύουν με την πληγωμένη τους ύπαρξη και τελικά η εμφάνιση του Βίνσεντ αλλάζει τη ζωή του Αράμ και της Σέτα για πάντα. Μετά από χρόνια σιωπής η Σέτα κατορθώνει να πείσει τον Αράμ να πάψει τα "μνημόσυνα" για τη χαμένη του οικογένεια, απομυθοποιώντας το παλτό του πατέρα, απομακρύνοντας την φωτογραφία με τα κομμένα κεφάλια και αποδεχόμενος τον μικρό Βίνσεντ ως το νέο μέλος στην οικογένεια Τομασιάν.

Μετά από 2 θεατρικές σεζόν που στέφθηκαν με απόλυτη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, το «Κτήνος στο Φεγγάρι», φιλοξενείται για λίγες μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Εγνατία Θεσσαλονίκης από 21 Δεκεμβρίου έως 8 Ιανουαρίου.
«Το Κτήνος στο Φεγγάρι» είναι η παράσταση-σταθμός του Θεάτρου Πορεία που σήμανε την αφετηρία του Θεατρικού Σχήματος «Δόλιχος» 12 χρόνια πριν και ξαναπαρουσιάστηκε από τους ίδιους συνεργάτες, αλλά από μία νέα σκοπιά το 2009.
 Το εμβληματικό «Κτήνος στο Φεγγάρι» αποτελεί  μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες του Θεάτρου Πορεία.

Πιο επίκαιρο από ποτέ, το Κτήνος μιλάει για τα βαθιά τραύματα που άνοιξε η γενοκτονία των Αρμενίων και την πίκρα της μετανάστευσης. Στην Αμερική του 1920, ο Αράμ κι η Σέτα  αναγεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους και ανακαλύπτουν την ουσία της ύπαρξης μέσα από την αποδοχή της ανεπάρκειάς τους. Μια αχτίδα φωτός στους σκοτεινούς καιρούς μας.

Το Κτήνος στο Φεγγάρι αποτελεί ένα ενδιαφέρον "υβρίδιο" του παραδοσιακού παραστατικού θεάτρου και της αφήγησης ιστοριών. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου απαιτεί τη σύμβαση του "τέταρτου τοίχου", αλλά ο Καλινόσκι συμπεριέλαβε έναν αφηγητή, που απευθύνεται κατευθείαν στο κοινό.

Παρουσιάστηκε - για πρώτη φορά στην Ελλάδα - από 5 Φεβρουαρίου 1999 μέχρι 4 Απριλίου 1999 στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ και επαναλήφθηκε από τις 3 Νοεμβρίου 1999 μέχρι τις 30 Ιανουαρίου του 2000 στο ίδιο θέατρο.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Γιάννη Κυριακίδη, ενώ το Θέατρο Πορεία κλείνει 10 χρόνια ζωντανής και έντονης παρουσίας στα θεατρικά δρώμενα αναβιώνοντας μία από τις πιο επιτυχημένες του παραστάσεις με το ίδιο καστ ηθοποιών.

Σημείωμα σκηνοθέτη
"Στο Κτήνος στο Φεγγάρι» ένας άνδρας και μια γυναίκα αναζητούν τόπους να συνυπάρξουν και να επιβιώσουν σε μια ξένη χώρα. Αλλά και να κλείσουν τις πληγές που άνοιξε μέσα τους το Ολοκαύτωμα των Αρμενίων. Αλίμονο-κανένα από τα θέματά του δεν ξεπεράστηκε ούτε η συναισθηματική- και γιατί όχι- και η ποιητική του αξία δεν έδειξε να ξεθωριάζει. Με χαρά θα επαναλάβω τη διδασκαλία αυτού του έργου, δέκα χρόνια μετά. Ενός έργου που η πρώτη παρουσίαση όχι μόνο σήμανε πολλά για την καλλιτεχνική εξέλιξη όλων των συντελεστών του αλλά υπήρξε και η αφορμή για τη δημιουργία ενός σχήματος του «Δόλιχου», που εκ τότε έκανε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πορεία στον ελληνικό θεατρικό χώρο."
Στάθης Λιβαθινός