ά ο φάρος Godrevy, επηρεάσανε τη γραφή της, ειδικά προς το τέλος της ζωής της, κι ειδικότερα στο "Φάρο". Πιο συγκεκριμένα, το σπίτι στη Σκωτία, στο βιβλίο της, είναι το Τάλαντ κι η οικογένεια Ράμσεη, είναι στη πραγματικότητα η δική της.

Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας από γρίπη (1895) στα 13 της, κι αυτός της αδελφής της Στέλλα 2 έτη αργότερα, επιφέρανε μια πρώτη σειρά νευρικών κλονισμών. Ο θάνατος του πατέρα της (1904) προκάλεσε πιο ανησυχητική κατάρρευση και χρειάστηκε να μπει για λίγο σε κλινική. Οι κλονισμοί αυτοί κι οι επόμενες επαναλαμβανόμενες καταθλιπτικές περίοδοί της, οφείλονται, σύμφωνα με σύγχρονους μελετητές, και στη σεξουαλική κακοποίηση που αυτή κι η αδερφή της Βανέσσα υπόκειντο από τους ετεροθαλείς αδελφούς τους Τζορτζ και Τζέραλντ, πράγμα που κι η ίδια μνημονεύει στ' αυτοβιογραφικά δοκίμιά της.

Σ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, επηρεάστηκε απ' αυτή τη δραστική ταλάντευση διάθεσης. Αν κι αυτές οι επαναλαμβανόμενες διανοητικές διαταραχές είχανε πολλές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή της, οι λογοτεχνικές δυνατότητές της παρέμειναν άθικτες.
Οι σύγχρονες διαγνωστικές τεχνικές έχουν οδηγήσει σε μεταθανάτια διάγνωση διπολικής διαταραχής, μια ασθένεια που χρωμάτισε την εργασία, τις σχέσεις και τη ζωή της κι οδήγησε τελικά στην αυτοκτονία της.
Μετά από το θάνατο του πατέρα της το 1904 και της δεύτερης σοβαρής νευρικής κατάρρευσής της, η Βιρτζίνια, η Βανέσσα κι ο Άντριαν πουλήσανε το σπίτι στο Κένσινγκτον κι αγόρασαν ένα στο τετράγωνο 46 Gordon στο Μπλούμσμπερι.

Μετα τις σπουδες της στο Ladie's Department of King's College London, η Γουλφ γνωρίστηκε με τους: Λίτον Στράτσι, Κλάιβ Μπελ, Σάξον Σίντνει Τέρνερ, Ντάνκαν Γκραντ και Λέοναρντ Γουλφ, που αποτέλεσαν τον πυρήνα του διανοητικού κύκλου γνωστού ως Ομάδα Μπλούμσμπερι, που απέκτησε μεγάλη φήμη το 1910 με τη φάρσα του Ντρέντνωτ, όπου η Βιρτζίνια συμμετείχε άμεσα, ντυμένη αντρικά σαν Αιθίοπας.

Παντρεύτηκε τον συγγραφέα Λέοναρντ Γουλφ το 1912, τον οποίο αναφέρει κατά τη διάρκεια του δεσμού τους ως Αδέκαρο Εβραίο. Πολλοί βιογράφοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο γάμος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ πλήρως κι ότι η σεξουαλικότητά της κατευθύνθηκε προς τις γυναίκες.
Κι όμως το ζεύγος μοιράστηκε ένα στενό δεσμό και το 1937 κείνη έγραψε στο ημερολόγιό της:

Κάνοντας έρωτα -μετά από 25 έτη δεν μπορούν ν' αντέξουνε χωριστά... βλέπεις αυτό είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που θέλουν: μια σύζυγο. Κι ο γάμος μας τόσο πλήρης.

Συνεργάστηκαν επίσης επαγγελματικά, ιδρύοντας το 1917 τις εκδόσεις Hogarth Press που δημοσίευσαν στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος των έργων της.
Το ήθος του Μπλούμσμπερι αποθάρρυνε τη σεξουαλική αποκλειστικότητα.
Το 1922, η Γουλφ συναντά τη Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ. Μετά από ένα δειλό ξεκίνημα, συνάψανε σχέση που διάρκεσε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '20. Το 1928, η Γουλφ παρουσιάζει τη φίλη της με το "Ορλάντο". Έχει κληθεί το βιβλίο αυτό, από τον γιο της Βίτα, Νάιτζελ Νίκολσον, ως "η μεγαλύτερη και γοητευτικότερη ερωτική επιστολή στη λογοτεχνία". Όταν τελείωσε ο δεσμός τους, παραμείνανε φίλες μέχρι το θάνατο της Γουλφ. 'Αλλος δεσμός ήταν η Ματζ Βων, έμπνευση για το χαρακτήρα της "Kας Ντάλογουεϊ".
Μετά από την ολοκλήρωση του τελευταίου (μεταθανάτια δημοσιευμένου) μυθιστορήματός της, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη παρόμοια με τη προηγούμενη.
Ο πόλεμος κι η καταστροφή των σπιτιών της στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, καθώς επίσης κι η ψυχρή υποδοχή της βιογραφίας της από τον πρώην φίλο της Ρότζερ Φράι επιδείνωσαν την κατάσταση, σε βαθμό που ήταν ανίκανη να γράψει.
Στις 28 Μάρτη του 1941, υπό την επήρεια άλλης μιας νευρικής, καταθλιπτικής κρίσης, ρίχτηκε στον ποταμό Ouse, έχοντας βάλει στις τσέπες της πέτρες, και πνίγηκε.
Η σορός της βρέθηκε στις 18 Απρίλη κι ο σύζυγός της τήν έθαψε κάτω από ένα δέντρο, στον κήπο του σπιτιού τους, στο Ρόντμελ του Σάσσεξ. Σ' αυτό που θεωρείται από τους περισσότερους η τελευταία σημείωσή της προς τον σύζυγό της έγραψε:

Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκείνους τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν' ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ.
Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου 'χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλ' αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να 'ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να τη παλεψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω... ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ' απίστευτο βαθμό. Θέλω να στο πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ' είχε σώσει, αυτός θα 'σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο.
Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να 'ναι ευτυχέστεροι απ' όσο ήμασταν εμείς.