Ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα, αναφέρθηκε τόσο στο βιβλίο που γράφει, όσο και στους χωρισμούς του.

«Γράφω το βιβλίο της οικογένειας μου, ξεκινώντας από το 1770, που ήρθε ο πρώτος παππούς από την Κρήτη, Γιώργης Προκοπάκης, άλλαξε το επώνυμο του. Έχω βρει πώς έγινε το επώνυμο από Προκοπάκης σε Κονιτόπουλος. Το πρώτο ήταν Κουνιτόπουλος, μέχρι το 1926. Έχω ολοκληρώσει το κομμάτι για τον πατέρα και τη μάνα μου, που ήταν κι εκείνη από μουσικό σόι. Έχω ολοκληρώσει για την αδερφή μου, Αγγελική, τον Κώστα, είμαι στη μέση για μένα. Για τον Γιώργο και την Ειρήνη δεν έχω αρχίσει ακόμα, θα βάλω μέσα κι ένα cd με εγγραφές από τον πατέρα μου, που δεν υπάρχουν. Ο πατέρας μου δεν έγραφε δίσκους, ήταν άλλης φιλοσοφίας, έλεγε: «Όποιος θέλει να με ακούσει να έρθει εκεί που παίζω». Τον είχαμε γράψει στο σπίτι με μπομπινόφωνο, μονοφωνικά»

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;

«Οι δύο μου χωρισμοί ήταν δύσκολοι, συνθλίβουν. Δεν ήμουν ψυχρός εκτελεστής. Ίσως να στεναχωριέμαι παραπάνω απ' όσο πρέπει. Έχω «χάσει» αγαπημένα πρόσωπα. Το πρώτο σοκ το έπαθα 19 χρονών, που πήραν τηλέφωνο από το χωριό και μου είπαν ότι πέθανε ο πατέρας μας. Έχω «χάσει» ανίψια μου που «έφυγαν» νωρίς. Από ένα σημείο και μετά συμβιβάστηκα με το θάνατο, αν και δεν περίμενα ότι θα γίνει»