Μοναχικό σπασικλάκι εύκολος στόχος πειραγμάτων στο σχολείο, κλεισμένος στο δωμάτιό του να κοιτά με τις ώρες φωτογραφίες της κοπέλας των ονείρων του, Gwen (Emma Stone), στο σπίτι. Αυτή είναι η ζωή του Peter Parker (Andrew Garfield). Μέχρι που η έρευνά του για το δυστύχημα των γονιών του, τον οδηγεί σε μια εταιρεία γενετικής και τον παλιό συνεργάτη του πατέρα του Dr. Curt Connors (Rhys Ifans). Εκεί μια μεταλλαγμένη αράχνη τον δαγκώνει, «μολύνοντάς» τον με υπερφυσικές δυνάμεις. Ο Spiderman έχει μόλις γεννηθεί.
Το αραχνοειδές υφαντοπάνι του franchising της πρώτης τριλογίας βρίσκεται παντού. Βλέπεις, έχουν περάσει μόνο δέκα χρόνια από το Spiderman 1 και μόλις πέντε από το φινάλε του. Αυτή η επανεκκίνηση, λοιπόν, σπάει όλα τα ρεκόρ, αλλά οι παραγωγοί δεν ανησυχούν. Καταρχήν με αυτό το trick, η Sony κερδίζει χρόνο απομακρύνοντας ξανά τα δικαιώματα από τη Marvel. Κατά δεύτερον, ο μύθος του κοκκινομπλέ αναρριχητή έχει επιβεβαιωμένα ακλόνητους οπαδούς, αλλά και με άνεση συσπειρώνει νέους – ακόμη και με μονοψήφιο αριθμό ηλικίας (δύσκολα τα πράγματα, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι τριγύρω μας) – ως ο μοναδικός υπερήρωας που κινείται σε σχολικές αίθουσες και αντιμετωπίζει τις ανασφάλειες, την αμηχανία και την μοναξιά της εφηβείας.
Εδώ, με bonus που διαθέτει και ένα πλάγιο βλέμμα ωριμότητας και ευαισθησίας. Μια ψυχοσύνθεση που έχει το βάθος, το πλάτος και το ύψος ενός μικρού παιδιού που εγκαταλείφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς εξηγήσεις από τους γονείς του, για να ζήσει με τους θείους του, με όλες τις ενοχές, τα συμπλέγματα κατωτερότητας και τον κλονισμό της αυτοεκτίμησης που ένα τέτοιο γεγονός δημιουργεί. Ναι, πάει αρκετά πίσω η ιστορία και δίνει υποσχέσεις για ένα εγκεφαλικό και ρεαλιστικό μέλλον της νέας trio-pack συσκευασίας (έχουν ήδη ανακοινωθεί οι συνέχειες) που αφήνει πίσω της (επιτέλους!) την ξενέρωτη χωρίστρα του Maguire και την περιφερόμενη ξινίλα της Dunst.
Δεν αφήνει περιθώριο για τίποτα διαφορετικό άλλωστε, η παρουσία του πιο ενδιαφέροντα ηθοποιού της γενιάς του, Garfield, σε συνδυασμό με την αγνώριστη, sexy γλυκύτητα της Stone. Μια χημεία που δίνει σταθερά, μικρές εκρήξεις έξυπνου χιούμορ και γνήσιας τρυφερότητας, ακόμη και όταν, στο δεύτερο μέρος, η έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη ματιά του Webb του αριστουργηματικού (500) Days Of Summer (2009), συρρικνώνεται στα μέτρα μιας εξαιρετικά κοινότυπης δράσης με ελάχιστα συναρπαστικό θέαμα.
Το συγχυσμένο σενάριο με τις άσκοπες σκηνές, τις επιπολαιότητες και τους ανυπόστατους δεύτερους χαρακτήρες (το μοναδικό δυνατό σημείο της προηγούμενης σειράς που ανήκε στο Raimi) έρχεται να συναγωνιστεί σε έλλειψη αισθητικής και φαντασίας ένα alter ego του Hulk, o περιβόητος Lizard. Ο φιλήσυχος, μονόχειρας επιστήμονας-ερπετό που στην προσπάθειά του να «βγάλει» χέρι, κατεβάζει γουλιές από ένα super όρο που τον μεταμορφώνει σε ερπετό και καταστροφέα της ανθρωπότητας. Την ώρα της τελικής σύγκρουσης ωστόσο, τα πράγματα γίνονται χειρότερα και φτάνει να μοιάζει με μια πράσινη έκδοση του King Kong που ούτε το πολυδιαφημισμένο εξελιγμένο 3D (η αλήθεια είναι πως η χρήση του μόνο ελαφρώς καλύτερη ποιότητα στην εικόνα δίνει και τίποτα περισσότερο) μπορεί να περισώσει από τη γελοιότητα.
Bug Boy με spandex όμως είναι αυτό, όσο το ψεκάζεις, τόσο πιο ανθεκτικός ο ιστός του blockbuster, ειδικά καλοκαιριάτικα. Κοινώς, δεν γλιτώνεις.
