Pame Cinema -

Η ηθική κατάπτωση στην οποία οδηγούνται οι σεξουαλικά και συναισθηματικά στερημένες γυναίκες της δυτικής κοινωνίας, που δεν πληρούν το ιδανικό πρότυπο της νέας και ωραίας και αναζητούν μια σχέση ή έναν προσωρινό ερωτικό σύντροφο επί πληρωμή, μακριά από τη χώρα τους και τα ταμπού που επιβάλλει το κοινωνικό τους περιβάλλον, είναι το επίκεντρο της πρώτης ταινίας της τριλογίας του Αυστριακού σκηνοθέτη Ulrich Seidl.

Η 50χρονη και ευτραφής Τερέζα (Margarete Tiesel) ζει στα περίχωρα της Βιέννης και όπως μας υποδεικνύει η αρχική σεκάνς, δουλειά της είναι να φροντίζει παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ταυτόχρονα η έφηβη κόρη της, αποξενωμένη από την μητέρα της, είναι κολλημένη στο κινητό της, αδιαφορώντας για τα πάντα πλην του εαυτού της.

Η Τερέζα ξεκινάει για διακοπές σε ένα τροπικό παράδεισο στην Κένυα, μιας και το περιορισμένο της εισόδημα προφανώς δεν επαρκεί για άλλους, πιο ακριβούς προορισμούς. Εκεί θα συναντήσει μερικές συμπατριώτισσές της, οι οποίες έχουν ήδη εμπειρία στις ευκαιρίες που τους προσφέρει η χώρα: Σεξ με κατάμαυρους, λεπτούς νεαρούς, που κάνουν τα πάντα για να τις ικανοποιήσουν, χωρίς να νοιάζονται για την ηλικία τους, τα πεσμένα τους στήθη ή τα παραπανίσια κιλά τους.

Η Τερέζα θα περάσει από το στάδιο της περιέργειας και της προσμονής στο στάδιο της αθωότητας και της ελπίδας, όπου θα πιστέψει πως ο νεαρός Μούγκα (Peter Kazungu) είναι ερωτευμένος μαζί της (εθελοτυφλία ή απλή ανοησία?), για να απογοητευτεί στη συνέχεια όταν καταλάβει πως την εκμεταλλευόταν για τα λεφτά της και να καταλήξει στο τέλος μια κυνική κυνηγός του αγοραίου έρωτα, που διαπραγματεύεται ψυχρά και χωρίς συναίσθημα το επόμενο μαύρο κορμί.

Ο Σαίντλ δεν είναι καθόλου φειδωλός στην παρουσίαση των λεπτομερειών αυτής της απεχθούς δοσοληψίας. Σκηνή προς σκηνή μας δείχνει κάθε ιδιωτική στιγμή πίσω από την κλειδαρότρυπα, όσο ανυπόφορη και να είναι – και είναι στιγμές εντελώς ανυπόφορες – με κυριότερη τη σκηνή όπου οι τρεις φίλες της Τερέζας της κάνουν δώρο για τα γενέθλιά της έναν νεαρό μαύρο στο δωμάτιό της και στη συνέχεια όλες μαζί προσπαθούν να του προκαλέσουν στύση, στοιχηματίζοντας μεταξύ τους ποιά θα τα καταφέρει. Ο εξευτελισμός του νεαρού μαύρου είναι ασφαλώς μικρότερος από τον εξευτελισμό των γυναικών και αυτό το τονίζει ο σκηνοθέτης με κάθε τρόπο, όμως πόση αξιοπρέπεια υπάρχει στον αγοραίο έρωτα? Έτσι το ερώτημα εάν αυτή η λεπτομερής απεικόνιση προσφέρει εν τέλει κάτι στο όλο θέμα, πλην του σοκ, έχει μάλλον αρνητική απάντηση.

Η φωτογραφία του ωστόσο είναι θαυμάσια και η προϊστορία του σκηνοθέτη στο ντοκιμαντέρ είναι αισθητή και εδώ. Με ωραία κάδρα και σωστούς φωτισμούς, είτε την ημέρα στην παραλία, είτε τα βράδια στα μισοσκότεινα μπαρ, με ιμπρεσιονιστικά χρώματα, ο Σάιντλ μας οδηγεί σε ένα περιβάλλον όπου η εξαθλίωση είναι προφανής, η μιζέρια έχει αντικαταστήσει τη χαρά της ζωής και η ηθική παρακμή έχει συμπαρασύρει εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενο.

Γιατί ναι μεν οι γυναίκες αντιμετωπίζουν με αποικιοκρατικό και ρατσιστικό τρόπο στους Κενυάτες, όμως και αυτοί με τη σειρά τους εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους όπως μπορούν. Ωστόσο ο Σάιντλ αποφεύγει να εξετάσει τη στάση των Κενυατών, ούτε μας δείχνει την δική τους οπτική, πράγμα που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον.

Εν τέλει ο σεξουαλικός τουρισμός , είτε πρόκειται για ηλικιωμένους άνδρες που πηγαίνουν στην Ταϋλάνδη για ανήλικα κορίτσια είτε για τις αντίστοιχες γυναίκες που πηγαίνουν στην Κένυα για νεαρούς άνδρες, έχει τις ίδιες ρίζες και αιτίες και τους ίδιους αποδέκτες. Επ΄ αυτού, το ειρωνικότατο ως προς τον τίτλο και περιττά μακρύ Paradise: Love δεν μας πρόσθεσε τίποτα νεώτερο.

Βαθμολογία: 6 στα 10

Ο Παράδεισος του Έρωτα (Paradise: Love) – Κριτική