Διάβαζα στην εφημερίδα για τον Μπόουζμαν και την μάχη του, αυτήν που έχασε και θύμωσα για άλλη μια φορά με την γλώσσα. Είναι ευεξήγητο το γιατί αυτή η στρατιωτική φρασεολογία έχει διεισδύσει στα μέσα ενημέρωσης και στην καθημερινή ζωή. Σκοπος οσων τη χρησιμοποιουν ειναι να δειξουν αλληλεγγυη και αισιοδοξια σε μια αδιανοητα δυσκολη στιγμη στη ζωη καποιου. Μιλώντας όμως με αυτήν τη γλώσσα μπορεί να φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο Μποουζμαν, όπως και τόσοι άλλοι, είχε τα κότσια. Δεν έδωσε όμως μάχη, δεν ήταν σε πόλεμο με τον καρκίνο, δεν ήταν «ηττημένος στρατιώτης». Η συνήθεια να λέμε ότι το να ζεις με καρκίνο είναι μάχη και όσοι τη χάνουν είναι losers, την ώρα που άνθρωποι σαν κι εμένα -ευτυχώς ακόμα ζωντανοί έπειτα από θεραπεία- είναι θριαμβευτές, είναι μάλλον άκομψη.

Στον «δικό μας κόσμο», το να έχεις καρκίνο δεν είναι καθόλου ένας αγώνας. Μερικές μέρες ο καρκίνος έχει το πάνω χέρι, άλλες μέρες εμείς. Να θυμόμαστε τους ανθρώπους για τις όποιες θετικές επιπτώσεις έφεραν στον κόσμο και όχι για το αν ηττήθηκαν η κέρδισαν.

Είναι εξαιρετικά άδικο να λέμε για κάποιον ότι έχασε έναν αγώνα που είναι πέρα από τον έλεγχο του. Γιατί αν είναι αγώνας, είναι άνισος. Και συγχωρέστε με που παίρνω θέση αλλά, όπως λέει και το φιλαράκι μου η Μαρία, αν έχεις κλάψει από χαρά για τα καλά αποτελέσματα του διπλανού σου στον θάλαμο, καταλαβαίνεις ότι κάτι μας ενώνει όλους. Παρόντες και απόντες.

Για τους απόντες λοιπόν οφείλουμε να μιλάμε. Ήταν κι αυτοί δικοί μας.», έγραψε ο ηθοποιός στον λογαριασμό του στοinstagram.