Pame Cinema -

Σε μια καθαρά Μπαρτονική γκόθικ ατμόσφαιρα ο μικρός Μπάρναμπας Κόλινς και η οικογένειά του αναχωρούν από το Λίβερπουλ του 18ου αιώνα για την Νέα Αγγλία σε αναζήτηση σε μια προσπάθεια αύξησης του ήδη τεράστιου πλούτου τους.

Εγκαθίστανται σε ένα μικρό λιμανάκι όπου ξεκινούν νέες επιχειρήσεις και χτίζουν τον πύργο τους ενώ η πόλη ονομάζεται, φυσικά, Κόλινσπορτ. Ο Μπαρναμπάς μεγαλώνει και γίνεται ένας όμορφος και καλομαθημένος νέος, που όπως όλοι οι πλούσιοι και αριστοκρατικοί νέοι της εποχής ξελογιάζουν τις υπηρέτριες αλλά παντρεύονται τις κόρες καλών οικογενειών. Όμως θα κάνει το λάθος και θα ραγίσει την καρδιά μιας υπηρέτριας που είναι μάγισσα. Η Ανζελίκ θα τον καταραστεί, θα τον κάνει βαμπίρ και θα τον θάψει, καταδικάζοντάς τον να ζει αιώνια στα σκοτάδια του τάφου του. Η εκδίκηση της λαϊκής τάξης απέναντι στην αριστοκρατία είναι ολοκληρωτική.

Μέχρι εδώ έχουμε έναν Tim Burtonπου μεγαλουργεί. Η ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική, η ομορφιά της εικόνας μαγευτική, η εμφάνιση και η αφήγηση του Τζόνι Ντεπ καθηλωτική.

Όμως ερχόμαστε κάποια στιγμή στο 1970, το φέρετρο του Μπάρναμπας αποκαλύπτεται από τις δαγκάνες ενός εκσκαφέα και μετά από ένα λουτρό αίματος φθάνει στο σπίτι του και στην παράξενη οικογένειά του. Από εδώ και μετά έχουμε μια μετάλλαξη του Μπάρτον σε κάτι που δεν είναι ευκρινές τί ακριβώς είναι.

Χωρίς να έχει αποφασίσει που θα ρίξει το βάρος, στην κωμωδία ή στον μύθο των βαμπίρ, κινείται αμήχανα ανάμεσα στα δύο χωρίς να τιμά κανένα από τα δύο. Και ενώ η ατμόσφαιρα του πύργου και τα οπτικά του παραμένουν γοτθικά, η αφήγησή του χαλαρώνει, οι χαρακτήρες του δεν αναπτύσσονται και αναλαμβάνει ο Τζόνι Ντεπ να κρατήσει την ταινία στους ώμους του με ένα σενάριο που εξαντλείται στην διακωμώδηση της εποχής όπως την βλέπει κάποιος που έχει ζήσει δύο αιώνες νωρίτερα.

Αυτός ακριβώς ο διπολισμός είναι και η μεγάλη αδυναμία της ταινίας. Ο μύθος των βαμπίρ είναι από μόνος του ένα άκρως ενδιαφέρον θέμα, που εμπεριέχει την αγωνία του ανθρώπου για τον θάνατο, την αναζήτηση της αθανασίας και το τίμημα που είναι διατεθειμένος να πληρώσει προκειμένου να ζήσει αιώνια, ενώ δεν λείπουν οι θρησκευτικές αποχρώσεις και η ερμηνεία του μύθου σύμφωνα με διάφορες δοξασίες.

Όμως ο Μπάρτον δεν εμβαθύνει σε αυτά τα θέματα, τα ακουμπά εντελώς επιφανειακά και προτιμά την ευκολία των κλασσικών αστείων. Το σενάριο του νέου συνεργάτη του Seth Grahame-Smith (Αbraham Lincoln: Vampire Hunter) δεν ταιριάζει στο ύφος του σκηνοθέτη που συνήθως είναι πιο σκοτεινό και πιο καυστικό.

Από πλευράς ερμηνειών εκτός από τον Johnny Deppπου αν και δεν παρουσιάζει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ωστόσο κυριαρχεί στην οθόνη και δίνει στον Μπάρναμπας Κόλινς υπόσταση, οι περισσότεροι από τους υπολοίπους είναι άχρωμοι, ξεκινώντας από την Michelle Pfeiffer που ως Ελίζαμπεθ Κόλλινς φαίνεται σαν να μην έχει καταλάβει τί ακριβώς κάνει στην ταινία, η Helena Bonham Carter είναι ίσως η πιο αποκαρδιωτική, ενώ ακτινοβολεί η Eva Green ως κακιά μάγισσα Ανζελίκ και η μικρή Chloe Grace Moretz στο ρόλο της παράξενης κόρης της Ελίζαμπεθ.

Στα συν τo soundtrack με τη μουσική των ΄70 που περιλαμβάνει τα γνωστά Nights In White Satin των Moody Blues, I’m sick of You (Iggy Pop), Season of the Witch (Donovan), Top of the World (The Carpenters), Get it On (T.Rex), ενώ η μάλλον άχρηστη -cameo-παρουσία του Alice Cooper ενίσχυσε τη συλλογή με το No more Mr. Nice Guy και το Ballad of Dwight Fry.

Στα συν και η cameo παρουσία του πατέρα όλων των Βαμπίρ Κρίστοφερ Λι.

Βαθμολογία: 5.5 στα 10

Dark Shadows (2012) – Κριτική