Pame Cinema -

Η ανάγκη του Vin Diesel να αναβιώσει το Riddick, ένα πεθαμένο franchise – γιατί κάποτε το Fast and Furious θα τελειώσει – δεν είναι απαραίτητα μια σοφή επιλογή.

Η τρίτη φορά που ο Diesel γίνεται ο super macho αντιήρωας Richard Riddick (η πρώτη ήταν το 2000 με το Pitch Black και η δεύτερη το 2004 με το The Chronicles of Riddick) βρίσκει τον φυγάδα κατάδικο μισοπεθαμένο σε έναν αφιλόξενο και εχθρικό πλανήτη, να προσπαθεί να επιβιώσει από τα διάφορα τέρατα που τον κυνηγούν.

Αφού γιατρεύονται τα τραύματά του, φτάνει σε έναν σταθμό και δίνει σήμα για να τον εντοπίσουν. Σε λίγο καταφθάνουν δύο ομάδες μισθοφόρων που η κάθε μία θέλει να τον πιάσει για τους δικούς της λόγους. Η πρώτη για να εισπράξει την τεράστια αμοιβή αν τον επιστρέψουν νεκρό και η δεύτερη γιατί ο αρχηγός της θέλει να μάθει πώς σκοτώθηκε ο γιός του που τελευταία φορά βρισκόταν σε ένα σκάφος μαζί του.

Ο Riddick ωστόσο θέλει να πάρει το ένα από τα δύο σκάφη και να διαφύγει, όμως έχει να αντιμετωπίσει καμιά δεκαριά βαριά οπλισμένους και εκπαιδευμένους μισθοφόρους και μια εξίσου επικίνδυνη γυναίκα. Όπως αποδεικνύεται όμως για τον Riddick αυτό δεν θα είναι και τόσο δύσκολη υπόθεση.

Αν εξαιρέσουμε το τυποποιημένο σενάριο – ο μοναχικός λύκος που εν τέλει δεν είναι τόσο κακός και τα καταφέρνει εκεί που όλοι οι άλλοι είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν – θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον μια ικανοποιητική περιπέτεια δράσης. Όμως εκεί είναι που κυρίως αποτυγχάνει καθώς τα στραβοπατήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Η δράση στο πρώτο μισό της ταινίας περιορίζεται στον αγώνα επιβίωσης του Riddick, μόνο που αυτός ο αγώνας δεν φαίνεται να είναι και τόσο τρομερός. Τα τέρατα δεν είναι τρομακτικά όσο θα όφειλαν, ούτε σε μεγάλη ποικιλία – δύο κατηγορίες όλες και όλες – ενώ αρκετά ερωτηματικά για το πώς επιβίωσε δεν απαντώνται.

Ο Diesel περιφέρεται μόνος με αρκετό voice over να εξηγεί τι γίνεται και τί σκέφτεται, πράγμα μάλλον απαραίτητο καθώς δεν διακρίνεται για τις δεινές υποκριτικές του ικανότητες ώστε να παίζει με τις εκφράσεις, ενώ ευνοείται περισσότερο από την μπάσα φωνή του.

Στο δεύτερο μέρος που έρχονται οι μισθοφόροι προστίθεται διάλογος, όμως είναι εντελώς σαχλός με τις γνωστές macho-ατάκες ώστε κανείς σκέφτεται πως ίσως τελικά το voice over να ήταν προτιμότερο.

Αυτό ωστόσο που λείπει περισσότερο και θα παραβλέπαμε τα παραπάνω είναι ο ρυθμός και η αίσθηση της περιπέτειας και του κινδύνου, τα πιο σημαντικά στοιχεία μιας ταινίας δράσης. Όλα κινούνται σε έναν νωθρό ρυθμό, χωρίς να έχει ο θεατής ποτέ την αίσθηση πως κάποιος κινδυνεύει πραγματικά ή πως διακυβεύεται κάτι σημαντικό.

Καλά τα μούσκουλα και τα στυλάτα κοστούμια που τα αναδεικνύουν, αλλά και λίγο σασπένς δεν θα έβλαπτε.

Βαθμολογία: 3,5 στα 10

Riddick – Κριτική