Pame Cinema -

Αυτό που χαρακτηρίζει το Λίνκολν είναι η μοναδική ερμηνεία του Daniel Day-Lewis και η έξυπνη απόφαση του Spielberg να επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο θέμα, την κατάργηση της δουλείας, παραδίδοντας ένα πορτραίτο του αγαπημένου του Προέδρου με έντονη τη σφραγίδα της λατρείας.

Μετά από ένα εισαγωγικό ιστορικό σημείωμα – ειδικά για το κοινό εκτός ΗΠΑ που δεν είναι εξοικειωμένο με την Αμερικανική ιστορία – ο Spielberg ξεκινά με μια αιματηρή μάχη προς το τέλος του εμφυλίου – όπως είχε κάνει και στο Saving Private Ryan – και στη συνέχεια ακούμε για πρώτη φορά τη φωνή του Λίνκολν που συζητά με στρατιώτες μετά την μάχη.

Για τα επόμενα λίγα λεπτά ο Spielberg χρησιμοποιεί τον διάλογο των στρατιωτών με τον πρόεδρο για να μας πει για τον ρατσισμό κατά των μαύρων και τον περίφημο λόγο του μετά την καθοριστική μάχη στο Γκέτισμπεργκ (το Gettysburg Address – κάτι ισοδύναμο με τον Εθνικό τους Ύμνο για τους Αμερικανούς), στο οποίο διακηρύσσει την ισότητα όλων των ανθρώπων.

Στη συνέχεια μας μεταφέρει στον Ιανουάριο του 1865, στην αρχή της δεύτερης θητείας του και στην προσπάθειά του να περάσει τον νόμο για την κατάργηση της δουλείας. Τις επόμενες δύο ώρες τις αφιερώνει στις πολιτικές μάχες, τις ίντριγκες και τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει για να πραγματοποιήσει μέσα σε λίγους μήνες δύο πράγματα. Να καταργήσει τη δουλεία και να δώσει τέλος στον εμφύλιο.

Οι υπουργοί και οι συνεργάτες του θεωρούν πως προτεραιότητα έχει το τέλος του εμφυλίου, όμως ο Λίνκολν πιστεύει ακράδαντα πως προέχει να περάσει πρώτα την τροπολογία για την κατάργηση της δουλείας. Και ενώ η αντιπροσωπεία των Νοτίων επιθυμεί να μεταβεί στη Ουάσινγκτον για να διαπραγματευτεί τους όρους της ειρήνης, ο Λίνκολν καθυστερεί την έλευσή τους για να προλάβει να ψηφιστεί ο νόμος.

Ωστόσο, καθώς του λείπουν 20 ψήφοι δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, από την πειθώ μέχρι την εξαγορά και τον εκφοβισμό ή το ψέμα για να τους κερδίσει. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και το αποτέλεσμα εδώ τον νομιμοποιεί. Το ότι στην πραγματικότητα εκτός από τις κινήσεις του Λίνκολν υπήρχαν τεράστιες πιέσεις από διάφορες ενώσεις για την κατάργηση της δουλεία οι οποίες συνέβαλαν στην θετική ψήφο των βουλευτών δεν αναφέρεται.

Ο Spielberg εκφράζει την νοσταλγία του για μια εποχή όπου ο Πρόεδρος είχε τη δύναμη να καθορίζει ο ίδιος την πολιτική και να επιβάλλεται και όπου η ίδια η πολιτική χαρασσόταν με γνώμονα το συμφέρον του κράτους και των πολιτών και όχι με βάση τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών.

Έτσι μας δίνει το πορτραίτο του Λίνκολν με λεπτομέρεια και εμφανή θαυμασμό για τον άνδρα. Έναν άνθρωπο που προτιμά να διηγείται ιστορίες χρησιμοποιώντας τις σαν μεταφορές για τα επιχειρήματά του, πράος αλλά πανούργος, ανελέητος όταν χρειαζόταν, σπουδαίος γνώστης της ανθρώπινης φύσης και στοργικός πατέρας.

Και με πόση ικανότητα καταφέρνει ο σπουδαίος Daniel Day-Lewis να ερμηνεύσει τον Λίνκολν!

Για την ακρίβεια δεν ερμηνεύει, είναι ο Λίνκολν. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις συναντάμε έναν ηθοποιό που καταφέρνει να μεταμορφώνεται με τόσο απόλυτο τρόπο στο πρόσωπο το οποίο υποδύεται, τόσο που να κάνει τον θεατή να ξεχνά πως βλέπει μια ερμηνεία.

Κοντά του έχει και την υποστήριξη μερικών επίσης εξαιρετικών ερμηνευτών. Τον David Strathairn στο ρόλο του William Seward, του Υπουργού εσωτερικών του Λίνκολν, στενότατου συνεργάτη του, τον Tommy Lee Jones ως Thaddeus Stevens, του ριζοσπάστη βουλευτή με την κοφτερή γλώσσα και τον James Spader στον ρόλο του λομπίστα W.N. Bilbo που αναλαμβάνει εκ μέρους του Λίνκολν να ‘πιέσει’ προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολύ καλή και η Sally Field ως η έξυπνη αλλά καταθλιπτική και κακότροπη σύζυγός του.

Η αναπαράσταση της εποχής είναι άψογη, όπως και η γενική παραγωγή που είναι υψηλότατου επιπέδου, ο Spielberg σκηνοθετεί με την συνηθισμένη του μαεστρία και ενώ οι τόσο προσφιλείς του μελοδραματισμοί δεν απουσιάζουν, ωστόσο είναι ευχάριστα λιγότεροι από το αναμενόμενο.

Λίγο μακρύτερο απ’ όσο θα χρειαζόταν, είναι 150 λεπτά, από τα οποία θα έπρεπε να λείπουν και τα τελευταία δέκα όπου δείχνει τη δολοφονία του Λίνκολν – με πρωτότυπο τρόπο είναι αλήθεια – αλλά αχρείαστο μιας που όλοι ξέρουμε πως δολοφονήθηκε, ενώ θα ήταν πολύ πιο δυνατό αν τελείωνε με την υπογραφή της ειρήνης.

Βαθμολογία: 7.5 στα 10

Λίνκολν (Lincoln) – Κριτική