Όταν είσαι 17 χρονών δικαιούσαι να κάνεις ένα πάρτι για να ξεσαλώσουν όλοι. Ένα πάρτι που θα το θυμάσαι και εσύ και όσοι ήρθαν για πάντα. Γιατί ξέρεις ή υποψιάζεσαι πως τέτοιες ευκαιρίες θα έχεις λίγες στη ζωή σου. Και αξίζει τον κόπο.

Αυτή είναι η βασική ιδέα πάνω στην οποία χτίζει ο Nima Nourizadeh, ο Αγγλο-Ιρανός σκηνοθέτης πρώην βιντεοκλιπίστας που με το Project X κάνει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους και βασικό παραγωγό τον Todd Phillips των δύο Hangover. Ωστόσο αν και η βασική ιδέα είναι σωστή, στην εφαρμογή τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Στο τύπου mockumentary Project X τρεις φίλοι στο γυμνάσιο, που είναι όπως πάντα οι λιγότερο δημοφιλείς του σχολείου, θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και να τους κυνηγάνε όλα τα κορίτσια – μόνο τα όμορφα βέβαια. Έτσι όταν οι γονείς του Τόμας φεύγουν για το Σαββατοκύριακο ο Κόστα, ο πονηρούλης και εξυπνάκιας φίλος του τον πείθει να κάνουν ένα σούπερ πάρτι στο σπίτι του, όπου τελικά μέσω του facebook και όλων των σχετικών social media καλεί περίπου όλη την πόλη, μαζεύονται μερικές χιλιάδες, φέρνουν ποτά, ναρκωτικά (ήπια για να μην τρομάξουμε και τον κόσμο) και βέβαια το πράγμα ξεφεύγει, ώσπου στο τέλος καίγεται το σπίτι και η γειτονιά, η αστυνομία τους συλλαμβάνει και το εκπληκτικό αυτό πάρτι γίνεται πρώτη είδηση στην τηλεόραση, οπότε καταξιώνονται οι πρωταγωνιστές.

Το όνειρο του κάθε 17ρη που το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα στριμώξει καμιά πιτσιρίκα και θα καθιερωθεί στην παρέα του σαν cool τύπος, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Αν είστε σε αυτήν την κατηγορία μάλλον θα το ευχαριστηθείτε. Επειδή όμως υπάρχουν και οι υπόλοιπες δημογραφικές ομάδες, δεν είναι βέβαιο πως θα το εκτιμήσουν γυναίκες που προτιμούν να μην τις παρουσιάζουν σαν αντικείμενα του σεξ που η προσωπικότητά τους εξαρτάται από μέγεθος του σουτιέν τους, κοινωνικές ομάδες που δεν εμπίπτουν στο αποδεκτό μοντέλο του νέου και ωραίου, ζωόφιλοι που προτιμούν να μην τρομοκρατούν τα σκυλάκια τους καθώς και όσοι δεν εκτιμούν τη συνδιαλλαγή 17χρονων με εμπόρους ναρκωτικών.

Επίσης πιθανώς να μην το εκτιμήσουν όσοι πιστεύουν πως ο πατέρας συνήθως δεν αναφέρεται στον γιό του σαν ‘looser’, αλλά στο τέλος αφού o ‘looser’ κάψει το σπίτι, καταστρέψει το αυτοκίνητό του, διαλύσει τη γειτονιά και συλληφθεί, τον επαινεί -εμμέσως πλην σαφώς – διότι δεν τον είχε ικανό για κάτι τέτοιο. Και αν δεν θα πάει πλέον στο κολέγιο, αλλά μάλλον θα καταλήξει στη φυλακή, δεν έγινε και τίποτα, αρκεί που τον έδειξαν στην τηλεόραση και που οι συμμαθητές του – που έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να επηρεάσουν τη ζωή του – τον ψήφισαν σαν τον πιο ικανό να τα καταφέρει στο μέλλον.

Για να μην περιοριστούμε όμως μόνο στην ιδεολογία/σημειολογία της ταινίας που χρησιμοποιεί όλα τα παραπάνω για να επιδείξει έναν ψευτο-επαναστατικό χαρακτήρα και να προσελκύσει το συγκεκριμένο κοινό, που ασφαλώς θα τρέξει να το δει, το Project X από τεχνικής άποψης είναι κακογυρισμένο και κακόγουστο, η υποτιθέμενη κάμερα ενός τέταρτου φίλου που τραβάει το πάρτι κινείται συνέχεια για να δώσει έναν αυθεντικό τόνο αλλά τελικά ενοχλεί και παράλληλα έχουμε σκηνές από δεκάδες άλλες κάμερες να ζουμάρουν σε οπίσθια και στήθη γυναικών. Το σενάριο είναι ανύπαρκτο, οι τρεις βασικοί χαρακτήρες αντιπαθητικοί και χωρίς προσωπικότητα – ειδικά ο Κόστα είναι από τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες που έχουμε δει σε ταινία – και τα 88 λεπτά της διάρκειάς της θα μπορούσαν εύκολα να έχουν περιοριστεί στα μισά χωρίς να χάσουμε τίποτα, ενώ σπανιότατα γελάμε παρά την ετικέτα της ταινίας ως κωμωδίας.

Και επειδή αρκετοί το συγκρίνουν με τις αντίστοιχες ταινίες που καθόρισαν το είδος, οφείλουμε να πούμε πως δεν έχει καμιά, μα απολύτως καμιά σχέση με το εξαιρετικό Animal House του Landis, ούτε με Risky Business που καθιέρωσε τον Tom Cruise.

Βαθμολογία: 2.5 στα 10

Project X – Κριτική