Έφυγε ο Κώστας Βουτσάς. Ένα μεγάλο παιδί, που ήξερε να ζει, να αγαπά να δαμάζει τη ζωή. Όσες φορές κι αν τον συνάντησα ήθελα να πάρω ένα τόπι να παίξουμε. Δεν αγαπούσε τη μιζέρια. Όταν ήρθε στη ζωή τους με την Αλίκη του ο Φοίβος πήγα στο σπίτι τους κάπου στο Κολωνάκι. Εκεί τους βρήκα παρέα, ο Κώστας να κάθεται στο γραφείο και ο μικρός Φοίβος να κάθεται πάνω στο γραφείο του και να κάνουν παράσταση με παιδικούς ήρωες. Δεν ήξερα ποιο ήταν το παιδί στην παρέα που βρήκα, ο Κώστας ή ο Φοίβος. Δεν μπορούσες εύκολα να μπεις στους ήρωες τους.

Η αλήθεια είναι πως με αγαπούσε και τον αγαπούσα. Με τη Σάντρα, τη Θεοδώρα γνωριζόμαστε χρόνια και ξέρω πως αγαπούσαν πολύ το μπαμπά τους κι ο Κώστας αγαπούσε πολύ τις γυναίκες του και τιμούσε πολύ το γυναικείο φύλο. Λατρεύτηκε πολύ από τις γυναίκες. Όταν ανέβαινε στη σκηνή ήθελε πολύ το χειροκρότημα. Ήταν η επιβράβευση του για τη διαδρομή του και για το σεβασμό που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Τα γαλανά του μάτια μαγνήτιζαν. Η αλήθεια τους ήταν ο καθρέφτης της παντοτινής του παιδικότητας. Η Αλίκη του και ο Φοίβος του ήταν η πηγή έμπνευσης του. Οι κόρες του το φως του.

Οι γυναίκες το σύμπαν του... Αντίο Κώστα μου!

Πηγη: zinapost.gr