Λίγες μέρες μετά τα 10 χρόνια που συμπληρώθηκαν από το θάνατο του Νίκου Κούρκουλου, και την τιμητική εκδήλωση του Εθνικού θεάτρου, ο Λάκης Λαζόπουλος θέλησε να μοιραστεί το κείμενο του για τον ηθοποιό περιγράφοντας μια συγκλονιστική στιγμή που χαράχτηκε στη μνήμη του: «Μαθητής ακόμα του γυμνασίου, ήμουν στριμωγμένος σε μία ουρά, να μπω στο θέατρο Παλλάς, να δω τον Νίκο Κούρκουλο. Την παράσταση δεν τη θυμάμαι, η μνήμη μετά από χρόνια λειτουργεί σαν αυταρχική γομολάστιχα που σβήνει ό,τι θέλει.

Έπαιζε, θυμάμαι και η Ελένη Χαλκούση. Ο Κούρκουλος έλαμπε, όπως στο πανί του σινεμά κι ο κόσμος όρθιος χειροκροτούσε στο τέλος. Περίμενα υπομονετικά στην ουρά για να πάρω αυτόγραφο. Από κοντά είδα έναν άλλο άνθρωπο. Ήταν αγχωμένος επειδή κατά τη διάρκεια της παράστασης μία πόρτα του σκηνικού δεν έκλεινε καλά και κάποια στιγμή φάνηκε ένας τεχνικός που πέρασε. Προσωπικά δεν το είχα δει, όμως άκουγα τον ίδιο να ζητάει συγγνώμη από τον καθένα για αυτό που συνέβη στην παράσταση του.

«Χάλασε όλη η μαγεία», έλεγε και ξαναέλεγε. «Η μαγεία είστε εσείς», είπε η κυρία μπροστά μου, καθώς έσπρωχνε τις δύο κόρες της να πάρουνε αυτόγραφο, ενώ η ίδια έλιωνε σαν παγωτό τον Αύγουστο καθώς τον κοιτούσε. «Η μαγεία είναι το θέατρο», είπε ο Κούρκουλος και έφτασε η σειρά μου να πάρω το αυτόγραφο. Με κοίταξε σα να με ήξερε. «Αχ, πόσο στεναχωρήθηκα με αυτό που έγινε…», μου είπε.

Έφυγα κρατώντας το αυτόγραφο, με μία τελείως άλλη εντύπωση για αυτό το τόσο λαμπερό πρόσωπο. Μου έκανε τεράστια εντύπωση που ένας αληθινός σταρ του κινηματογράφου είχε σκαλώσει σε μία πόρτα του σκηνικού. Τη μανία του αυτή, την κατάλαβα καλά αργότερα. Όταν βρέθηκα ο ίδιος στο σανίδι. Τότε μόνο γύρισα πίσω για να σκεφτώ ότι για τον άνθρωπο αυτόν, η μανία δεν ήταν ο ίδιος και ο ναρκισσισμός του, αλλά όλο αυτό το παραμύθι που είχε φτιάξει, όλο αυτό που είχε δημιουργήσει.

Αυτό που βλέπαμε. Η παράσταση. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, πως ο Κούρκουλος έφτιαχνε και άφησε πίσω του ωραίες παραστάσεις στο θέατρο. Τις φρόντιζε τέλεια. Ήταν τρελειομανής, αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μία καινούργια λέξη. Είχε αισθητική, ήξερε να ξεχωρίζει, εκτιμούσε το ταλέντο στους άλλους και δεν είχε κανένα, μα κανένα κομπλεξ. Είχα την ευκαιρία να τον δω και τον συναντήσω ξανά στην Σέριφο, όπου βρισκόταν σε διακοπές με την κυρία Λάτση και τότε μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε πιο κοντά και να γνωριστούμε καλύτερα.

Περάσαν χρόνια πολλά. Θυμάμαι ακόμα το τηλεφώνημα που μου έκανε για να παίξω με το Εθνικό θέατρο στους «Αχαρνής». Χωρίς να υποτιμώ τους άλλους, νομίζω ήταν από τους καλύτερους διευθυντές του Εθνικού μας θεάτρου. Ανοιχτός, χωρίς παρεούλες και μικρότητες, ένας χορτασμένος άνθρωπος που καμία μιζέρια δεν έκανε βόλτα ποτέ στην ψυχή και στο πρόσωπο του. Πολλά θα είχα να πω, κρατώ όμως μία σκηνή δυνατή στη μνήμη μου. Είχε τα γενέθλια της η Μαριάννα και της ετοίμαζε ένα μικρό φιλμάκι για να το προβάλει σαν το δικό του δώρο.

Μέσα σε αυτό το φιλμάκι είχα και εγώ μία συμμετοχή. Ήμασταν σε ένα στούντιο στις παρυφές του Λυκαβηττού, ήταν και ο Διονύσης Φωτόπουλος εκεί, και ενώ ετοιμάζαμε το φιλμ, ξαφνικά τον βλέπουμε να χάνει τις αισθήσεις του και να σωριάζεται στο πάτωμα. Ήταν η περίοδος που ήδη είχε ασθενήσει. Τα χάσαμε όλοι. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τον βοηθήσαμε να συνέλθει και τότε εκείνος σηκώθηκε όπως στις ταινίες και μας είπε «Μη πάρετε ασθενοφόρο. Θα πάω μόνος που στο νοσοκομείο. Θα πάρω μαζί μου και τον Λάκη…»

Οδήγησε μόνος του, με εμένα δίπλα του να τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου για το τι θα μπορούσε να συμβεί, καθώς το αυτοκίνητο κατέβαινε τη μεγάλη κατηφόρα του Λυκαβηττού προς την Ασκληπιού. Είχε ένα μπουκάλι νερό δίπλα του και έπινε συνέχεια. «Μην ετοιμάζεσαι να τραβήξεις το χειρόφρενο…» μου είπε, «Θα φτάσουμε μια χαρά!» Φτάσαμε στο Ερρίκος Ντυνάν και πριν μπει για να τον εξετάσουν μου είπε «εσύ τρέχα πίσω και φρόντισε να γίνει όσο πιο τέλειο το φιλμάκι με τις οδηγίες που έδωσα. Θέλω τόσο πολύ να την ευχαριστήσω».

Αν κάποιες σκηνές λένε κάτι για έναν άνθρωπο, εγώ αυτή την σκηνή από την μνήμη μου θέλησα να μοιραστώ σήμερα, ημέρα που το Εθνικό θέατρο τον τιμά!»