Η Ελένη Ράντου, σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα, αναφέρθηκε στην επιστροφή της στο Εθνικό Θέατρο, ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια.

Πιο συγκεκριμέμα, η ηθοποιός δήλωσε:

«Το αισθάνομαι σαν κάτι πολύ φυσικό. Ούτε νοσταλγικό ούτε συγκινητικό. Είναι ένα δώρο» Μιλώντας για την Κεντρική Σκηνή τονίζει: «Νιώθω ότι μπορώ να την αλωνίσω και συγχρόνως να είμαι σε μια αγκαλιά». Τις παραγωγές δεν σκοπεύει να τις εγκαταλείψει, αλλά «περιμένει να γεννηθεί η έμπνευση για το επόμενο έργο». Η πορεία της ως παραγωγού τη δίδαξε να «αγαπάω το σύνολο. Η ασθένεια του ηθοποιού είναι ο εγωκεντρισμός. Δεν κόλλησα ποτέ αυτή την ασθένεια... Τρέμω το τέρας του δικού μου εγωισμού. Θεωρώ ότι το έχω τιθασεύσει», δηλώνει.

Παραγωγός, συγγραφέας, ηθοποιός, ιδιότητες που υπηρετεί ταυτόχρονα και με επιτυχία. Η κινητήριος δύναμη για όλα αυτά;

«Πρωτίστως κρύβεται η ανάγκη του να υπάρχεις. Κι ύστερα το πώς θέλεις να υπάρχεις». Εν προκειμένω, «να υπάρχεις γιατί θεραπεύεις ψυχές, επικοινωνείς με τον κόσμο...». Η διαδρομή που ακολουθεί στη ζωή δεν είναι προσχεδιασμένη. «Ανακαλύπτω εκ των υστέρων το γιατί δρω έτσι. Ασυνείδητα κάνω τις κινήσεις. Λειτουργεί η παρόρμηση την οποία ακολουθώ, γιατί είναι μονόδρομος. Δεν ήξερα γιατί στα 25 είπα θα κάνω δική μου παραγωγή κι ας καταστραφώ. Με τα χρόνια, βλέποντας τις εμμονές μου, κατάλαβα γιατί έχω κάνει τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο».