«Ναι, έτσι όρθιος θα φύγω, αυτό εύχομαι στον εαυτό μου»! Αυτό είχε δηλώσει ο Νικός Κούρκουλος στο Θανάση Λάλα πριν από χρόνια. Και συνεπής στην ευχή του έφυγε χωρίς να τον δει κανείς να λυγίζει από το βάρος της επάρατης νόσου. Χωρίς έκτακτες εισαγωγές στο νοσοκομείο, χωρίς έκτακτα δελτία ειδήσεων, χωρίς καν «Σκαλκέα». Έτσι απλά και «όρθια».

Από εκείνη την Τρίτη που ο Νίκος Κούρκουλος μπήκε στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», η σύντροφος της ζωής του Μαριάννα Λάτση ήταν δίπλα του 21 ώρες το 24ωρο. Δεν έφευγε από κοντά του παρά μόνο για να πάει κάποιες ώρες μέχρι το σπίτι και να δει τα δυο τους παιδιά, την Εριέττα και τον Φίλιππο. Μαζί της ήταν τις περισσότερες φορές και η κόρη του Μελίτα. Ήταν εκεί μέχρι αργά το βράδυ της Δευτέρας. Την Τρίτη το πρωί ξαναπήγε πολύ νωρίς στο νοσοκομείο κι έμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ο μεγάλος του γιος, ο Άλκης Κούρκουλος, ήταν πολύ στεναχωρημένος. Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του κυριολεκτικά δεν μιλιόταν. Μόλις είχε φύγει από το νοσοκομείο. «Τι να λέμε τώρα. Αφήστε με», μας είπε και απέφυγε οποιαδήποτε δήλωση.

Συμφιλιωμένος με τα όσα του συνέβαιναν, ο σπουδαίος θεατράνθρωπος έδινε κουράγιο στη Μαριάννα, στην κόρη του, στον αδελφό του Στέφανο, προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Άλλωστε, όλο το διάστημα που έδινε τη μάχη για τη ζωή προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο, τα συμπτώματα της ασθένειας και η αλήθεια είναι ότι κατάφερνε να είναι πειστικός ήταν σπουδαίος ηθοποιός. Οι μόνοι που έλειπαν από κοντά του ήταν η 14χρονη Εριέττα και ο 7χρονος Φίλιππος, που τον είδαν για τελευταία φορά πριν μπει στο νοσοκομείο.

Ήταν κοινή απόφαση και των δύο γονιών να μη δώσουν στα παιδιά να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ήλπιζαν ότι όλα θα πάνε καλά και ότι εκείνος θα ξαναγύριζε σπίτι και θα τα έσφιγγε στην αγκαλιά του όπως έκανε κάθε φορά. Ωστόσο, οι δυνάμεις του τον πρόδωσαν. Και στο ύστατο «αντίο» τα στερνοπούλια του δεν ήταν παρόντα. «Καλύτερα», λένε κάποιοι. «Για να θυμούνται τον πατέρα τους αγέρωχο, δυνατό, όρθιο».

Ο «ωραίος του ελληνικού σινεμά», ο «μοναδικός σταρ», ο «μαχητικός καλλιτεχνικός διευθυντής» του Εθνικού Θεάτρου, Νίκος Κούρκουλος, έφυγε σαν σήμερα -30 Ιανουαρίου του 2007- στα 73 του χρόνια. Γεννημένος στις 5 Δεκεμβρίου του ’34, στην Αθήνα, ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Κούρκουλου. Μεγάλωσε στου Ζωγράφου. Ο πατέρας του διατηρούσε κουρείο, ενώ ο ίδιος πριν γίνει ηθοποιός έκανε διάφορες δουλειές για να τον βοηθήσει. Ήταν μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, που δυστυχώς είχε πολλές απρόσμενες απώλειες.

Ο Σπύρος Κούρκουλος χάνεται σε τυφώνα

Το 1952 ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, Σπύρος Κούρκουλος, που είχε τελειώσει τη σχολή εμποροπλοιάρχων και ταξίδευε με ένα γκαζάδικο σαν τρίτος πλοίαρχος, χάθηκε για πάντα. Το πλοίο του χτυπήθηκε από τυφώνα ανοιχτά της Βενεζουέλας και κόπηκε στα δύο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, αρχικά, σχεδόν όλοι σώθηκαν. Λέγεται ότι ο καπετάνιος πήρε μαζί του σε μια βάρκα τους πλοιάρχους και τους δύο μηχανικούς. Η βάρκα μετά από περιπλάνηση στη θάλασσα, ξεβράστηκε σε μια ακτή της Βενεζουέλας, όπου οι κάτοικοι βρήκαν το άψυχο σώμα του καπετάνιου. Οι υπόλοιποι, που επέβαιναν στη βάρκα, δεν βρέθηκαν ποτέ.

Την ημέρα του ναυαγίου, ο Νίκος Κούρκουλος ξύπνησε ξαφνικά και είπε στη μητέρα του: «Μάνα, μεγάλο κακό θα μας βρει». Όταν πληροφορήθηκαν τα δυσάρεστα, όλοι κατέρρευσαν. Η μητέρα του ηθοποιού, Αυξεντία, δεν αποδέχτηκε ποτέ τον θάνατο του παιδιού της. Το γεγονός ότι το σώμα του δεν βρέθηκε, διατηρούσε μια άσβεστη ελπίδα στην ψυχή της. Καθημερινά περίμενε να ανοίξει η πόρτα και να τον δει μπροστά της, ενώ μιλούσε στους δικούς της για εκείνον, σαν να ήταν ζωντανός.

Ο Νίκος Κούρκουλος συγκλονίστηκε από τον χαμό του αδελφού του, με τον οποίο είχαν μικρή διαφορά ηλικίας και ήταν αρκετά δεμένοι. Ο ηθοποιός δεν μιλούσε ποτέ δημόσια για την οικογενειακή τραγωδία. Άλλωστε, ήταν μια εποχή που ο τύπος ήταν διακριτικός με την προσωπική ζωή των καλλιτεχνών και οι δημοσιογράφοι διαχειρίζονταν με προσοχή τις πληροφορίες που είχαν για τον ηθοποιό, οπότε δεν υπάρχει καταγεγραμμένη καμμία πληροφορία για τη συγκλονιστική υπόθεση με το ναυάγιο του ελληνικού πλοίου. Στις σπάνιες συνεντεύξεις που έδινε, προτιμούσε να μιλά για τη μεγάλη του αγάπη που ήταν το θέατρο, αλλά και για τον έρωτα, που όπως έλεγε, έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή του.

Η δεύτερη οικογενειακή τραγωδία

Σε συνέντευξη του στο Θανάση Λάλα το 1998, είχε μιλήσει για τον μεγάλο του αδελφό, αναφερόμενος στη σχέση μεταξύ του πρωτότοκου παιδιού με τα αδέλφια του. «Ήμουν το δεύτερο παιδί. Το νούμερο που, έτσι πιστεύω, ­είναι το πιο δυνατό τις περισσότερες φορές. Είναι η άμιλλα που αναπτύσσεται στο δευτερότοκο παιδί. Γεννιέται με το στίγμα, ότι ποτέ δεν θα γίνει πρώτο… ως παιδί ζει πάντα για να ξεπεράσει τον πρώτο αδελφό του. Εγώ τουλάχιστον, με αυτό βασανιζόμουν. Και εκεί ήταν ο αγώνας, εκεί έδινα τη μάχη.

Ήμουν ένα παιδί που έβγαλε νυχτερινό γυμνάσιο, επειδή ήθελε να αποδείξει­ νομίζω ­ότι »εγώ μπορώ να σπουδάζω και να φέρνω και λεφτά στο σπίτι». Πήγα, δούλεψα, πήγα και στο νυχτερινό γυμνάσιο και όλα τα λεφτά πήγαιναν στο σπίτι. Βέβαια, όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με τον αδελφό μου… Ο πρώτος αδελφός μου, ο Σπύρος, ήταν ένα εξαίρετο παιδί, το καλύτερο παιδί ή αν θέλεις, πολύ καλύτερο παιδί από μένα…

Μετά από κάποια χρόνια, ένιωσα τύψεις για τη συμπεριφορά μου απέναντί του, και κάποια στιγμή του είπα: «Ποτέ δεν θα συγχωρήσω στον εαυτό μου, που σου φέρθηκα έτσι σαν πιτσιρικάς». Τον είχα πει κάποτε «χαραμοφάη». Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά. Μερικές φορές είναι κακά πολύ.

Ο αδελφός μου σπούδαζε, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τότε. Αυτός πήγαινε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, άρα χαραμοφάης, ενώ εγώ ήμουν ο δουλευταράς, που πήγαινε και στο νυχτερινό. Τι ανόητος που ήμουν τότε, Θεέ μου, και πόσο άδικος. Ακόμα και τότε, ο ηθοποιός δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στον τραγικό χαμό του αδελφού του. Η τραγική ιστορία της οικογένειας ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα, μετά από συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη, του μικρότερου και τελευταίου αδελφού του ηθοποιού, Στέφανου, χωρίς όμως το θέμα να πάρει διαστάσεις. Ο θάνατος και του δεύτερου αδελφού. Ήταν μηχανικός και έπεσε από οικοδομή

Στη συνέντευξη αυτή, ο Στέφανος Κούρκουλος αποκάλυψε τη δεύτερη πράξη της οικογενειακής τραγωδίας. Τότε που χάθηκε αναπάντεχα και ο τρίτος γιος της οικογένειας. Ο Στέφανος Κούρκουλος είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο και μαζί με τον αδελφό του, έχτιζαν πολυκατοικίες.

Όταν έχτιζαν τη δεύτερη πολυκατοικία, ένα δυστύχημα συγκλόνισε για δεύτερη φορά την οικογένεια Κούρκουλου. Ο τρίτος γιος βρισκόταν μαζί με τους εργάτες στην οικοδομή και μετρούσε τα τούβλα, όταν ξαφνικά έπεσε από την ταράτσα και σκοτώθηκε. Η οικογένεια υπέμεινε και αυτή την απώλεια, χωρίς το θέμα να πάρει δημοσιότητα, αν και ο Νίκος ήταν ήδη γνωστός ηθοποιός.

Ο Νίκος Κούρκουλος δεν αναφερόταν ποτέ στον θάνατο των αδελφών του, αλλά όπως είναι φυσικό, δεν έμενε ανεπηρέαστος. Λέγεται ότι, η ένταση του ηθοποιού στη σκηνή της ταινίας «Ορατότης Μηδέν», που καίει τα υπάρχοντά του έξω από το σπίτι του, οφείλεται στη μνήμη του αδελφού του, καθώς η ταινία αναφέρεται σε ένα θανατηφόρο, στημένο ναυάγιο. Ο Κούρκουλος δίνει μία από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες στον ελληνικό κινηματογράφο της εποχής. Η σκηνή με το τραγούδι του Πλέσσα και τη φωνή του Διονυσίου, περνάει στην ιστορία της μεγάλης οθόνης. Ίσως γιατί για τον Κούρκουλο, η συναισθηματική φόρτιση του ήρωα δεν ήταν μόνο στο σενάριο, αλλά και στην ίδια του τη ζωή….

Το ξεκίνημα

Ο Νίκος Κούρκουλος, ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και από σύμπτωση πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958.

Το 1994, ο Νίκος Κούρκουλος, επέστρεψε στο Εθνικό ως καλλιτεχνικός διευθυντής, στη θέση όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Ήταν εκείνος που οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού.

H καριέρα στον κινηματογράφο και στο θέατρο

Στον κινηματογράφο διακρίθηκε σε ρόλους “ζεν-πρεμιέ” και πρωταγωνίστησε σε κοινωνικά δράματα, όπως “Οργή”, “Κατήφορος” (1961), “Ορατότης Μηδέν” (1970). Αξιόλογη ήταν και η ερμηνεία του σε πολεμικά δράματα, όπως “Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο”, ενώ από τη φιλμογραφία του δεν έλειψε και η παρουσία του σε ξενόγλωσσες ταινίες. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πήρε δύο φορές το βραβείο α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στις ταινίες “Οι Αδίστακτοι” (1965) και “Ο Αστραπόγιαννος” (1970). Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία Το Φράγμα (1982).

Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «H κυρία με τις καμέλιες» με τον θίασο Λαμπέτη – Xορν (1958-59).

Το 1967 πρωταγωνίστησε στο «Ποτέ την Kυριακή» («Ίλια Nτάρλιγκ») στις H.Π.A., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το Βραβείο Tony. Το 1974, δημιούργησε μαζί με την πρώτη του σύζυγο Μελίτα, το θέατρο «KAΠΠA» όπου στέγασε τον θίασό του. Η τελευταία εμφάνιση του στο θέατρο ήταν το 1992, στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, στην Eπίδαυρο.

Το «όχι» του Φίνου και το χαστούκι του Κώστα Καζάκου

Οταν ο Γιάννης Δαλιανίδης πρότεινε στον Φίνο τον νεαρό τότε Κούρκουλο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Κατήφορου»- τον είχε ήδη προσέξει στο θέατρο- η απάντηση που πήρε ήταν «Μη μου ξαναπείς για αυτό τ΄όνομα!». Αργότερα, όμως κάτι φωτογραφίες του αξέχαστου πρωταγωνιστή που έπεσαν στα χέρια του Φίνου, τον έπεισαν να του δώσει τον ρόλο.

Για ένα περιπετειώδες γύρισμα στο οποίο ο Νίκος Κούρκουλος έπρεπε να δεχτεί ένα χαστούκι από τον Κώστα Καζάκο, είχε πει ο ίδιος: «Από τον Καζάκο είχα φάει 15 χαστούκια. Διότι δίσταζε να μου το δώσει. Με έβρισκε πότε στη μύτη, πότε στο αφτί, πότε στο πιγούνι. Του λέω: “Κοίταξε να δεις, μου έχεις δώσει 15 χαστούκια γιατί φοβάσαι να μου δώσεις ένα. Εάν μου το είχες δώσει πριν από τρία τέταρτα, δεν θα είχα φάει 15. Πάρ’ το απόφαση, πρέπει να φάω ένα χαστούκι που πρέπει να ‘γράψει’, ρίχ’ το λοιπόν!”. Κι έτσι μου έδωσε το χαστούκι και τελείωσε το γύρισμα».

Τα φτωχικά χρόνια στα χρόνια της Κατοχής

Για τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής είχε μιλήσει ο Νίκος Κούρκουλος, στην συνέντευξη του στον Νίκο Χατζηνικολάου, το 1994, και το πώς αυτά διαμόρφωσαν τις προσωπικότητα του: «Για να φτάσω εδώ πέρασα πράγματα που δεν τα έχει περάσει κανένας από εσάς τους νέους. Το πρώτο πράγμα που έκανες για να επιβιώσεις, είναι να βρεις ψωμί να φας. Όχι μόνο δεν υπήρχε ψωμί, δεν υπήρχε τίποτα…Από τη στιγμή που θα έχω ανάγκη από λεφτά, θα κάνω ότι μπορώ για αυτό. Γιατί ένιωσα τι θα πει πείνα, ένιωσα τι θα πει ανάγκη. Έψαχνα το φασόλι, σε μία κατσαρόλα μέσα με χυλό που πήγαινε η μάνα μου στους Γερμανούς για να πάρει το συσσίτιο. Δεν ξεχνάς τα σκαλιά που ανέβηκες» είχε πει.

Ο πρώτος γάμος με την Μελίτα Κουτσογιάννη

Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα Κουτσογιάννη γνωρίστηκαν στο καμαρίνι του θεάτρου Rex. Η Μελίτα θέλησε να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», όπου έπαιζε με την Τζένη Καρέζη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.

«Και τις δυο μου τις γυναίκες τις γνώρισα στο θέατρο, ή μέσω του θεάτρου. Την Μελίτα που είναι η πρώτη μου γυναίκα. Και έκανα δύο καταπλητικά παιδιά. Ο ένας είναι ο Άλκης και η άλλη είναι η Μελίτα. Είχα δώσει το όνομα της γυναίκας μου, της Μελίτας. Την γνώρισα όταν έπαιζα στο Rex με την Τζένη Καρέζη, στη “Γειτονιά των Αγγέλων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Μαζί με την Μελίτα μείναμε για 23 χρόνια. Είχε δει την παράσταση και μετά ήρθε στα καμαρίνια για να συγχαρεί. Εκεί γνωριστήκαμε» είχε πει ο Νίκος Κούρκουλος.

Στην ίδια συνέντευξη, ο ηθοποιός που δεν έκρυβε τα λόγια του, είχε παραδεχτεί ότι είχε περιπέτειες όσο ήταν παντρεμένος. «Βεβαίως και είχα περιπέτειες όταν ήμουν παντρεμένος. Και βεβαίως έχω τη δύναμη να το λέω. Και όποιος λέει το αντίθετο, είναι ψεύτης. Σε ποιον δεν του αρέσει να αρέσει; Βγαίνουν και λένε “εγώ ήμουν το πιστό σκυλί” και όλες αυτές τις αηδίες που λέμε στις τηλεόρασεις για να κάνουμε τους καλούς. Τα καλά παιδιά. Ε λοιπόν εγώ, δεν ήμουν καλό παιδί. Είχα μία λατρεμένη γυναίκα, την αγαπούσα, ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Οι άλλες ήταν περιπέτειες. Όταν σταμάτησα να είμαι, της το είπα! Και έφυγα από το σπίτι».

Η γνωριμία και ο έρωτας με τη Μαριάννα Λάτση

Στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, γνώρισε και την Μαριάννα Λάτση. «Και τη Μαριάννα τη γνώρισα στο θέατρο. Ήταν ένα απόγευμα καλοκαιριού και στο εξοχικό μου στη Κινέτα, είχαμε μαζευτεί φίλοι. Και κάποια στιγμή ένιωσα πλήξη. Ξεκίνησα να πάω στην γενική δοκιμή στην Επίδαυρο. Και ξαφνικά κάνω έτσι, και παγώνω. Βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες. Αυτό ήταν. Κατάλαβα ότι εκείνη τη στιγμή, κάτι έγινε!» είχε πει ο αξέχαστος πρωταγωνιστής για την γνωριμία του με τη Μαριάννα Λάτση, το καλοκαίρι του 1986. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά την Εριέτα (1993) και τον Φίλιππο (1998).

Το 2001 ο ηθοποιός διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα. Παρά τα προβλήματα υγείας, συνέχιζε να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007 και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007 από το νεκροταφείο Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.

Η εξομολόγηση της Μελίτας

Δέκα χρόνια πέρασαν από το θάνατο του Νίκου Κούρκουλου και όλοι τον θυμούνται ως ένα μεγάλο ηθοποιό και τον πιο γοητευτικό ζεν πρεμιέ που πέρασε από το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Οι τελευταίες μέρες της ζωής του, λόγω του καρκίνου ήταν δύσκολες, αλλά εκείνος στάθηκε ηρωικά απέναντι στο πεπρωμένο του. Η κόρη του Μελίτα Κούρκουλου (από το γάμο του με την Μελίτα Κουτσογιάννη), αδελφή του Άλκη Κούρκουλου θυμάται με νοσταλγία τον πατέρα της και αποκαλύπτει όσα δεν ξέραμε για εκείνον.

Το καλοκαίρι του 2003, ο Νίκος Κούρκουλος έκανε μια από τις λίγες δημόσιες εμφανίσεις μετά την ασθένεια του και βρέθηκε στις Σπέτσες και στο γάμο της κόρης του Μελίτας. Τότε όλοι σχολίαζαν πόσο ακμαίος και δυνατός έδειχνε. Ο “σκληρός” του κινηματογράφου μάλιστα, έκλαψε από συγκίνηση στο γάμο της κόρης του. Έτσι, ακριβώς θέλει να τον θυμάται και εκείνη δυνατό και γεμάτο συναίσθημα. 10 χρόνια μετά το θάνατό του, η Μελίτα δεν θέλει να μιλά για τις τελευταίες μέρες του πατέρα της, αλλά για όλα όσα την έκαναν να χαίρεται.

«Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει σε εμένα και στον Άλκη “ό,τι θέλετε να κάνετε στη ζωή σας, πρέπει να είστε οι καλύτεροι”. Όταν ήμασταν μικροί, μας είχε πάει μια μέρα βόλτα στην Ομόνοια, στους λούστρος, τα λουστράκια όπως έλεγε. Ήταν τρία λουστράκια στη σειρά και ο ένας είχε ουρά από κόσμο. Μας είπε ότι ακόμη και λούστροι να γίνεται, να είστε πρώτοι”, είπε και συμπλήρωσε: “Στο σπίτι με φώναζε πάντα κόρη, γιατί έχω το ίδιο όνομα με την μητέρα μου και ήθελε να μας ξεχωρίζει. Το χαϊδευτικό ξεκίνησε από τον αδελφό μου τον Άλκη, που όταν γεννήθηκα, ο πατέρας έλεγε “κάναμε κόρη” και με τη σειρά του ο αδελφός μου φώναζε “κόλη”. Έτσι μου έμεινε το κόρη».

Τέλος, η Μελίτα Κούρκουλου μιλά και για τα καλοκαίρια που περνούσε με τον πατέρα της στην Κινέτα. «Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος του θεάτρου, θα ήθελε και ο ίδιος να τον τιμούν όλοι για το έργο που έχει αφήσει στο ελληνικό θέατρο. Όταν ήμασταν μικροί γύριζε πάντα αργά στο σπίτι, την ώρα που κοιμόμασταν. Την απουσία του, την αναπλήρωνε τα καλοκαίρια. Μετά το Πάσχα το θέατρο ήταν κλειστό και περνούσε όλη την ώρα μαζί μας. Τρεις μήνες μέναμε στο εξοχικό μας στην Κινέτα, όπου ήμασταν συνέχεια μαζί».

Ο Νίκος ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Κούρκουλου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στου Ζωγράφου. Ο πατέρας του διατηρούσε κουρείο, ενώ ο ίδιος πριν γίνει ηθοποιός έκανε διάφορες δουλειές για να τον βοηθήσει. Ήταν μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, που δυστυχώς είχε πολλές απρόσμενες απώλειες.