Ο διάσημος Ιταλός αρχιμουσικός, προσωπικότητα που ήδη έχει περάσει στην ιστορία της κλασσικής μουσικής για τις λαμπρές του ερμηνείες με κορυφαία μουσικά σύνολα, θα διευθύνει την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης, μία από τις σημαντικότερες ορχήστρες του κόσμου που δίκαια χαρακτηρίζεται, μετά από 160 χρόνια λειτουργίας, ως η πιο στενά συνδεδεμένη με την ευρωπαϊκή κλασική παράδοση, σε έργα Μότσαρτ –συμφωνία του Λιντς, Σούμπερτ –Συμφωνία αρ.8 «Ημιτελής» και Τσαϊκόφσκι –συμφωνία αρ.6 «Παθητική».

Με τη συναυλία αυτή που θα πραγματοποιηθεί στις 22 Ιουνίου, στις 9 μ.μ. στην Aίθουσα Χρήστος Λαμπράκης το Μέγαρο επέλεξε να κλείσει εντυπωσιακά το πρόγραμμα του για την καλλιτεχνική περίοδο 2009-2010.

Τα εισιτήρια για την πολυαναμενόμενη συναυλία εξαντλήθηκαν λίγες μόνον ώρες από την έναρξη προπώλησης τους. Οι φίλοι που δεν καταφέραν να προμηθευτούν εισιτήρια θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη συναυλία δωρεάν από αναμετάδοση που θα γίνει απευθείας από την Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης σε δύο γιγαντοοθόνες που θα θα έχουν στηθεί στον κήπο, ειδικά για την εκδήλωση.
Ο ολάνθιστος κήπος του Μεγάρου θα πλημυρίσει από την εκπληκτική μουσική και την εικόνα του διάσημου μαέστρου και της Ορχήστρας και θα φιλοξενήσει τους φίλους της μουσικής που θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν για πρώτη φορά καθισμένοι στο γρασίδι κάτω από τον έναστρο αττικό ουρανό, μια μοναδική μουσική εμπειρία.

Ο Ρικάρντο Μούτι το 2010 ανέλαβε μουσικός διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σικάγου και διευθυντής της Όπερας της Ρώμης την οποία ο Βάγκνερ είχε χαρακτηρίσει «μια από τις καλύτερες ορχήστρες στον κόσμο», ο Μπρούκνερ «ανώτατο μουσικό σύλλογο», ο Μπραμς δήλωνε «φίλος και θαυμαστής της», ο Μάλερ ότι συνδέεται μαζί της «με τους δεσμούς της τέχνης της μουσικής» και ο Στράους συνόψισε όλα τα παραπάνω στη φράση: «Όσο κι αν επαινέσει κανείς τη Φιλαρμονική της Βιέννης, δεν είναι ποτέ αρκετό.» Η Φιλαρμονική της Βιέννης ιδρύθηκε από τον Όττο Νίκολαϊ το 1842 και εξαρχής προκάλεσε το θαυμασμό κορυφαίων συνθετών και αρχιμουσικών, καθώς και ακροατών σε όλο τον κόσμο. Η φήμη της οφείλεται αφενός στον τρόπο ερμηνείας της που μένει αναλλοίωτος από γενιά σε γενιά, αφετέρου στη δομή και την ιστορία της. Σχηματίστηκε με πρωτοβουλία των μουσικών όπερας της Αυλής, οι οποίοι επιθυμούσαν να ερμηνεύονται σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο τα έργα του Μότσαρτ και του Μπετόβεν στη Βιέννη. Οι οργανωτικές δομές του νέου αυτού εγχειρήματος υπήρξαν δημοκρατικές, σε μια περίοδο που η δημοκρατία ήταν το διακύβευμα αιματηρών συγκρούσεων. Παρουσιάζει περισσότερες από 300 παραστάσεις όπερας ανά καλλιτεχνική περίοδο –το ρεπερτόριό της περιλαμβάνει 70 περίπου όπερες και μπαλέτα. Επιπλέον, πραγματοποιεί 90 περίπου συναυλίες το χρόνο, συμπεριλαμβάνοντας τις συναυλίες για συνδρομητές, τις ειδικές εμφανίσεις και τις περιοδείες σε όλο τον κόσμο υπό τους σημαντικότερους αρχιμουσικούς της εποχής μας. Εδώ και 80 χρόνια παρουσιάζει όπερες και συναυλίες κάθε καλοκαίρι στο Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ. Το γεγονός ότι ερμηνεύει εξαιρετικά ένα ρεπερτόριο πλούσιο τόσο σε οπερατικά όσο και σε ορχηστρικά έργα την καθιστά ξεχωριστή και συμβάλλει στη φήμη της. Οι συναυλίες της φιλοξενούνται στην παγκοσμίου φήμης αίθουσα συναυλιών Γκόλντεν Χολ του Συλλόγου οι Φίλοι της Μουσικής της Βιέννης, της οποίας η ακουστική αναδεικνύει τον μοναδικό ήχο της Ορχήστρας. Οι πρωτοχρονιάτικες συναυλίες της Φιλαρμονικής της Βιέννης έχουν μακρά παράδοση. Αρχικά είχαν σκοπό να θυμίζουν παλιές καλές εποχές και να δίνουν ελπίδα στους ντόπιους, σε μια δύσκολη περίοδο της αυστριακής ιστορίας. Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αντλούν δύναμη και αισιοδοξία από τα νοσταλγικά αλλά και γεμάτα ζωντάνια έργα του Γ. Στράους και των συγχρόνων του. Οι πρωτοχρονιάτικες συναυλίες μεταδίδονται τηλεοπτικά σε περισσότερες από 50 χώρες, και πέρα από την καλλιτεχνική τους αρτιότητα, στέλνουν ένα μήνυμα ελπίδας, φιλίας και ειρήνης σε όλο τον κόσμο.

Πρόγραμμα συναυλίας

Το πρόγραμμα της συναυλίας θα ξεκινήσει με την Συμφωνία αρ. 36 σε ντο μείζονα, KV 425, «του Λιντς» W.A. Mozart. Ήδη από το πρώτο μέρος του έργου, με την επιβλητική αργή εισα-γωγή και το ζωηρό Allegro, ξεδιπλώνεται αβίαστα η μουσική ιδιοφυΐα του συνθέτη, χωρίς βέβαια να κρύβει τις επιδράσεις της από τον Χάυντν. Στο έντο¬να ρυθμικό, στο ύφος της σισιλιάνας, Andante που ακολουθεί, ο Μότσαρτ για πρώτη φορά σε αργό μέρος συμφωνίας εισάγει τη χρήση τύμπανων και τρομπέτας, ενώ στο τρίτο μέρος γράφει ένα τυπικά ανά¬λαφρο Menuetto. Τέλος, η τεχνική αρτιότητα και η εκφραστική ωριμότητα του συνθέτη επιβεβαιώνο¬νται στο Finale, όπου η αντιστικτική γραφή συνυ¬πάρχει με τον μελωδικό οίστρο, οδηγώντας σταδια¬κά σε μια εορταστική κορύφωση.

Το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με την «Ημιτελή Συμφωνία» αρ. 7 σε σι ελάσσονα, D. 759, (παλαιά αρίθμηση, αρ. 8) του Franz Schubert. Οι μισοτελειωμένες συνθέσεις δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στον Σούμπερτ. Ορισμένα όμως από τα αριστουργηματικά αυτά non finiti κατέκτησαν απαράγραπτη θέση στο παγκόσμιο συναυλιακό ρεπερτόριο -εκτός από την «Ημιτελή», θυμίζουμε το περίφημο Μέρος κουαρτέ¬του εγχόρδων (Quartettsatz) σε ντο ελάσσονα, έργο D. 703 (1820). Το έργο πρωτοεκτελέστηκε στη Βιέννη (17 Δεκεμβρίου 1865) από τον αρχιμουσικό και συνθέτη Γιόχαν Χέρμπεκ (1831-77).

Η βραδιά θα κλείσει με την Συμφωνία αρ. 6 σε σι ελάσσονα, «Παθητική», έργο 74 του Pyotr Ilyich Tchaikovsky. Η 6η Συμφωνία σε σι ελάσσονα, έργο 74, είναι η τελευταία που έγραψε ο Τσαϊκόφσκι.
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά υπό τη διεύθυνση του συνθέτη στην Αγία Πετρού¬πολη στις 16/28 Οκτωβρίου 1893, στη διάρκεια της πρώτης συναυλίας που διοργάνωσε η Ρωσική Μουσική Εταιρεία. Κοινό και κριτικοί το υποδέχτηκαν μάλλον αμήχανα παρά με ενθουσιασμό. Αρκετοί απέδωσαν τη μουδιασμένη αντίδραση στην ελάχιστα ικανοποιητική διεύθυνση του ίδιου του Τσαϊκόφσκι. Αρχές Νοεμβρίου του 1893, το έργο ξαναπαίχτηκε, αυτή τη φορά υπό τη διεύθυνση του τσέχου συνθέτη και αρχιμουσι-κού Έντουαρντ Ναπράβνικ, σημειώνοντας πραγματικό θρίαμβο, ενώ στις 4 Δεκεμβρίου παρουσιάστηκε και στη Μόσχα, σε ειδική συναυλία υπό τη διεύθυνση του Β. Ι. Σαφονόφ. Όμως ο Τσαϊκόφσκι δεν βρισκόταν πλέον στη ζωή ώστε να χαρεί την καλλιτεχνική δικαί¬ωση, αφού είχε πεθάνει λίγες μέρες μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου.