Τον Απρίλιο του 1976 ξεκινάει η δεύτερη δίκη του Πιερ Γκολντμάν, ακροαριστερού ακτιβιστή που είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τέσσερις ένοπλες ληστείες, μία από τις οποίες είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο δύο φαρμακοποιών. Στην τελευταία δίκη υποστηρίζει την αθωότητά του και μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται είδωλο της διανοούμενης αριστεράς. Ο Ζορζ Κιεζμάν, ένας νεαρός δικηγόρος, τον υπερασπίζεται. Σύντομα όμως η σχέση τους γίνεται τεταμένη.

Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Arieh Worthalter) στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Arthur Harari), σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ και ήχο.

Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Arieh Worthalter) στα Magritte, τα εθνικά βραβεία του Βελγίου.

Παρότι γυρισμένη με ημιντοκιμαντερίστικο ύφος (με αναπαράσταση ατόφιων διαλόγων από τα αρχεία του τύπου και επιστολές της εποχής), το σενάριο παίρνει κάποιες ελευθερίες σε σχέση με τα αληθινά γεγονότα. Οι δημιουργοί προτίμησαν από το έρθουν σε επαφή με την οικογένεια του κεντρικού προσώπου ή άτομα που ήταν παρόντα στις δίκες, να απευθυνθούν στον Michael Prazan, συγγραφέα μιας αμφισβητούμενης βιογραφίας. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της χήρας του Pierre Goldman, της σκηνοθέτιδας Christiane Succab-Goldman. Χαρακτηριστικά, δήλωσε: “Είναι ανοησία, αλλά με πολλή αλήθεια”. Δεν μπόρεσε όμως δικαστικά να θέσει κάποιους περιορισμούς, μια και το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι υπήρχε ήδη σημείο στους τίτλους που αποκάλυπτε ότι κάποιες σκηνές ήταν μυθοπλαστικά κατασκευασμένες.

Η Nathalie Hertzberg ήταν που συγκέντρωσε ό,τι αρχείο ήταν διαθέσιμο από τα γεγονότα, γράφοντας μια περίληψη 300ων σελίδων. Το κείμενο αυτό συμπτύχτηκε σε 90 σελίδες, και ήταν η βάση για το σενάριο.

Τρεις κάμερες ήταν συνεχώς εστιασμένες στους χαρακτήρες, ώστε ο θεατής να έχει μια πιο ευρεία οπτική πάνω στα γεγονότα.

Το σκηνικό του δικαστηρίου κατασκευάστηκε εντός ενός πρώην γηπέδου τένις. Η οροφή ήταν γυάλινη, αφού έπρεπε ο χώρος να έχει πάντα φυσικό φωτισμό.

Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στο φεστιβάλ Κανών, στο τμήμα 15νθήμερο Σκηνοθετών.