Πολωνία, 1991. Δύο ηλικιωμένοι πολιτικοί πρόσφυγες, ο Δημοσθένης και ο Αργύρης, παίρνουν το τρένο από την περιοχή των ανθρακωρύχων για να πάνε στο νεκροταφείο όπου είναι θαμμένες η γυναίκα του πρώτου και η μητέρα του δεύτερου. Καθηλωμένοι σ’ ένα στενόχωρο βαγόνι, λόγω της βροχής, αρχίζουν να μιλούν για τη ζωή τους στη μαύρη ξενιτιά. Ο ένας έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην πατρίδα αλλά ο άλλος φαίνεται σκεπτικός. Μιλούν για όλα έξω από τα δόντια, αποκαλύπτοντας τη θλιβερή μοναξιά τους και τις φοβίες τους για το αύριο, προσπαθώντας να μοιραστούν τα αισθήματά τους και τον βαθύτατο πόνο τους.