H ιστορία αφορά δύο αδέρφια, την Κάιλι και τον Τιμ, των οποίων οι ζωές άλλαξαν όταν οι γονείς τους δολοφονήθηκαν, κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας. Ο Τιμ έχει καταδικαστεί γι’ αυτό το έγκλημα και η αδερφή του προσπαθεί να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες αποδεικνύοντας πως ο πραγματικός δολοφόνος ήταν μία διαβολική υπερφυσική δύναμη που βρίσκεται μέσα σε έναν καθρέφτη.

Φοβάσαι τους καθρέφτες;

Από τους παραγωγούς των ταινιών «Μεταφυσική Δραστηριότητα» και «Παγιδευμένη Ψυχή».
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Μάικ Φλάναγκαν συστήνει στο κοινό ένα νέο είδος τρόμου. H ιστορία αφορά δύο αδέρφια, την Κάιλι και τον Τιμ, των οποίων οι ζωές άλλαξαν όταν οι γονείς τους δολοφονήθηκαν, κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας. Ο Τιμ έχει καταδικαστεί γι’ αυτό το έγκλημα και η αδερφή του προσπαθεί να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες αποδεικνύοντας πως ο πραγματικός δολοφόνος ήταν μία διαβολική υπερφυσική δύναμη που βρίσκεται μέσα σε έναν καθρέφτη.

Στην ταινία, ένας φαινομενικά ακίνδυνος καθρέφτης παίζει καθοριστικό ρόλο αφού μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη έχουν χαθεί άνθρωποι. Οι αντανακλάσεις του διαθέτουν κάποιες υπερφυσικές, κακόβουλες δυνάμεις, που οδηγούν στην παράνοια. «Ο καθρέφτης αντικατοπτρίζει τις ανασφάλειες και τους φόβους των ανθρώπων. Εμείς κοιτάμε τον καθρέφτη για να αξιολογήσουμε τους εαυτούς μας, έτσι και ο καθρέφτης κάνει το ίδιο πράγμα σε μας. Με αυτό τον τρόπο εισβάλει μέσα μας.», λέει ο σκηνοθέτης.

Το «ταξίδι» του Μάικ Φλάναγκαν που ονομάζεται Oculus, ξεκίνησε με μία ταινία μικρού μήκους, που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος, το 2005, με τίτλο Absentia. «Ήταν μία φανταστική σεναριακή πρόκληση. Προσπαθήσαμε να χτίσουμε πάνω σε αυτή την ιστορία.», λέει ο Φλάναγκαν.


Λίγα λόγια από το σκηνοθέτη
«Παρά το περιορισμένο budget και τις δυσκολίες που είχε το “Absentia”, έγινε ευρέως γνωστή ταινία και κατάφερε να βραβευτεί σε διαφορά φεστιβάλ ταινιών τρόμου. Ο συν-σεναριογράφος μου, ο Τζεφ Χάουαρντ και εγώ προσπαθούσαμε αρκετό καιρό να επεκτείνουμε την ιστορία χωρίς να χάσουμε αυτό που έκανε την αρχική τόσο ελκυστική.
Για μένα, η νέα ιστορία ήταν μια λεπτή πράξη εξισορρόπησης: δύο αδέλφια που προσπαθούν να εξιχνιάσουν μία υπόθεση μετά το τραγικό γεγονός του θανάτου της οικογένειάς τους πριν από δέκα χρόνια. Οι αλλαγές αυτές μας έδωσαν την ευκαιρία να ενισχύσουμε τον υπάρχοντα τρόμο. Ήμουν σε θέση να παρουσιάσω ένα θέμα που με τρομάζει και εμένα τον ίδιο σαν γονέα.
Καθώς διάβαζα το σενάριο, μου ήρθε στο μυαλό η Κάρεν Τζίλιαν (τηλεοπτική σειρά “Dr. Who”) για το ρόλο της Κάιλι. Η Κάιλι παρότι φιλόδοξη, έχει έναν έντονο χαρακτήρα και μία εμμονή, που ίσως θα μας κάνει να αναρωτηθούμε για το πόσο λογική είναι τελικά. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της τηλεοπτικής σειράς στην οποία συμμετέχει η Κάρεν, που όταν την συνάντησα για πρώτη φορά σίγουρα θα με πέρασε για τρελό. Η Κάρεν όμως είναι φανταστική κοπέλα, η συνεργασία μαζί της ήταν απολαυστική.
Για το ρόλο του αδερφού της Κάιλι, του Τιμ, διαλέξαμε τον νεαρό Μπρέντον Θουέτες (“Maleficent”). Ο Τιμ είναι αυτός που βοηθά το κοινό να μπει μέσα στην ιστορία. Θέλαμε να βρούμε έναν ηθοποιό, που να είναι νέος σε ηλικία αλλά παράλληλα να είναι κάποιος που σου δίνει την αίσθηση ότι έχει περάσει πολύ δύσκολες και σκοτεινές στιγμές στη ζωή του. Με το που γνωρίζεις τον Μπρένταν σε γοητεύει αμέσως. Στην οντισιόν μας απέδειξε ότι διέθετε πολύ περισσότερα στοιχεία πέρα από τη γοητεία του. Και οι δύο νεαροί ηθοποιοί, που υποδύονται την Κάιλι και τον Τιμ αντίστοιχα, κατάφεραν να χειριστούν την συναισθηματική ένταση της ιστορίας εξαιρετικά.
Προσπαθήσαμε να μην δημιουργήσουμε μία απλή ταινία τρόμου. Θέλαμε να κάνουμε το κοινό να νιώσει ότι μπαίνει σε ένα φυσιολογικό σπίτι και χωρίς καν να το συνειδητοποιήσει, η ιστορία να εξελίσσεται σε κάτι πραγματικά τρομακτικό. Νομίζω πως στο τέλος το καταφέραμε.
Η ταινία αυτή έχει καλές σκηνές τρόμου που όμως βασίζονται στους χαρακτήρες, γι’ αυτό το λόγο είμαι υπερήφανος για τους απίθανους ηθοποιούς που διαλέξαμε. Αν νοιάζεσαι για τους χαρακτήρες πρέπει να επενδύεις πάνω τους. Ευελπιστούμε να το έχουμε πετύχει αυτό στο Oculus και να δείξουμε στο κοινό τον διάβολο που δεν θέλουν να δουν…»