Στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα, δύο φιλόδοξοι αγρότες επιθυμούν να αλλάξουν την τύχη τους. Ο αγγειοπλάστης Γκεντζούρο αποφασίζει να πάει στο Κιότο και να πουλήσει τα εμπορεύματά του, ενώ ο γαμπρός του, Τομπέι, αποφασίζει να γίνει σαμουράι. Εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, το χωριό τους σύντομα καταστρέφεται από τους στρατούς επιδρομέων και ο Γκεντζούρο επιζεί ως εκ θαύματος. Και οι δύο παίρνουν τις γυναίκες τους και κατευθύνονται προς την πόλη. Στη συνέχεια, ο Γκεντζούρο στέλνει τη σύζυγό του πίσω στο σπίτι, και της υπόσχεται πως θα επιστρέψει σύντομα, ενώ ο Τομπέι, εγκαταλείπει τη σύζυγό του για να γίνει σαμουράι. Εν τω μεταξύ, μια πλούσια ευγενής γυναίκα, η λαίδη Γουακάσα, δείχνει ενδιαφέρον για τα προϊόντα του Γκεντζούρο, και τον προσκαλεί στο μέγαρό της.

Υποψήφιο για Όσκαρ κοστουμιών.

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Αργυρός Λέοντας και βραβείο σκηνοθεσίας.

Μετά την επιτυχία του Οχάρου, η Γυναίκα της Ηδονής (1952), ο Mizoguchi είχε την ευκαιρία να γυρίσει τη νέα του ταινία στα στούντιο Daiei, έχοντας πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο και μεγάλο μπάτζετ. Το μόνο που αργότερα άλλαξε σε σχέση με τα θέλω του, ήταν ένα λιγότερα πεισιμιστικό φινάλε.

Για το σενάριο, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε δύο από τα διηγήματα της ομότιτλης συλλογής του Akinari Ueda. Από το “Ο Πόθος του Λευκού Φιδιού” πήρε τη μεταφυσική ιστορία του σαγηνεύματος του Γκεντζούρο από τη λαίδη, ενώ από το “Σπίτι στους Θάμνους” δανείστηκε το φινάλε. Έμπνευση πήρε και από το βιβλίο του Guy de Maupassant “Decore!”.

Μαζί με το Ρασομόν του Kurosawa, αυτές είναι οι δύο ταινίες από την Ιαπωνία που έλαβαν ποτέ τη μεγαλύτερη αναγνώριση εκτός νησιού. Επηρέασε άμεσα τη Νουβέλ Βαγκ, αρκετούς μεγάλους δημιουργούς ανά τον πλανήτη, αλλά και το εγχώριο της σινεμά.