Το 1974, ένας νεαρός Γάλλος, ο Φιλίπ Πετίτ, ταχυδακτυλουργός και καλλιτέχνης του δρόμου, ισορρόπησε πάνω σε ένα σχοινί, το οποίο αιωρείτο ανάμεσα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. Για 45 ολόκληρα λεπτά, περπατούσε, χόρευε και γονάτιζε πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Κατόπιν, συνελήφθη και κλείστηκε σε μια υπόγεια φυλακή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν ήξερε τίποτα σχετικά με αυτή την ενέργεια, εκτός από τον Πετίτ και τους "συνενόχους" του, που οργάνωναν για μήνες αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Είχαν σκεφτεί μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, σαν να ήταν επαγγελματίες ληστές τραπεζών: πώς να παρακάμψουν την ασφάλεια του World Trade Center, πώς να κρεμάσουν το σχοινί ανάμεσα στους δύο πύργους, πώς να δράσουν μέσα στη νύχτα, ώστε να μην τους δει κανείς. Η πράξη τους αυτή έμεινε στην ιστορία ως "το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα".

Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που έχει βραβευθεί με το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, με το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Σάντανς, καθώς και με το BAFTA Καλύτερης Ταινίας της Χρονιάς, σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Μαρς ("The King"), περιέχει δόσεις έντασης και αγωνίας που θα ζήλευαν πολλές ταινίες δράσης.

Ο Σκηνοθέτης

Ο Τζέιμς Μαρς γεννήθηκε το 1963 στην Αγγλία. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δούλεψε ως ερευνητής κι έπειτα ως σκηνοθέτης του BBC. Το 1994 γύρισε το ντοκιμαντέρ "Troubleman" που εξιστορούσε τα τελευταία χρόνια του τραγουδιστή της σόουλ Μάρβιν Γκέι και τη δολοφονία του. Το ντοκιμαντέρ αυτό απέσπασε βραβείο στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης. Το 1996 σκηνοθέτησε το "The Burger and the King", με θέμα τα περίεργα γούστα στο φαγητό του Έλβις Πρίσλεϊ, όπως είχαν ειπωθεί από εκείνους που μαγείρευαν γι' αυτόν στην Γκρέισλαντ. Το 1998 γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για το μέλος του Velvet Underground, Τζον Κέιλ, που απέσπασε βραβείο BAFTA καλύτερου μουσικού ντοκιμαντέρ. Το 1999 παρουσίασε το "Wisconsin Death Trip", ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για μια μικρή πόλη στο Ουισκόνσιν που επλήγη από ξεσπάσματα αυτοκτονιών, δολοφονιών και τρέλας τη δεκαετία του 1890. Ο Μαρς κέρδισε με αυτή την ταινία το δεύτερο βραβείο BAFTA στην καριέρα του.

Το 2005 παρουσίασε την πρώτη του ταινία, με τίτλο "The King", που προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ Κανών το 2005. Πρωταγωνιστές του ήταν ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και ο Ουίλιαμ Χαρτ. Την ίδια χρονιά, γύρισε το ντοκιμαντέρ "The Team", με θέμα τις προσπάθειες κάποιων άστεγων ανδρών της Νέας Υόρκης να οργανώσουν μια ομάδα soccer για να συμμετάσχει στο Homeless World Cup της Αυστρίας.


Η Παραγωγή


7 Αυγούστου 1974: ένας 23χρονος Γάλλος ισορροπεί σε ένα λεπτό σχοινί που αιωρείται ανάμεσα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. Με εκστατική ευτυχία, χορεύει πάνω στο σχοινί για 45 ολόκληρα λεπτά, προτού τελικά συλληφθεί. Ο Νίξον είναι έτοιμος να ανακοινώσει την παραίτησή του από την προεδρία. Όμως το παράνομο εγχείρημα του Φιλίπ Πετίτ είναι αυτό που θα μονοπωλήσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επόμενη μέρα.

Έξι χρόνια πριν, υποφέροντας από πονόδοντο, ο Φιλίπ περίμενε στην αίθουσα αναμονής ενός οδοντιατρείου στο Παρίσι. Ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό, διαβάζει ένα άρθρο όπου βλέπει την αποτύπωση των αδημιούργητων ακόμη δίδυμων πύργων από έναν καλλιτέχνη. Αυθόρμητα παίρνει ένα μολύβι και σχεδιάζει μια γραμμή ανάμεσα στις δύο ταράτσες των κτιρίων.

"Οι πάντες εκεί μέσα με παρατηρούν. Χρειάζομαι αυτή τη σελίδα, οπότε κάνω ότι φτερνίζομαι, σκίζω τη σελίδα, τη βάζω μέσα από το παλτό μου και φεύγω. Βεβαίως, δεν έχω κάνει κάτι για τον πονόδοντό μου, αλλά τι με νοιάζει ο πόνος, όταν πλέον κυνηγώ το όνειρό μου;"

Ήταν η πρώτη του παράνομη πράξη, που έμεινε στην ιστορία ως "το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα". Τα πάντα στη ζωή του μέχρι τότε έμοιαζαν να τον οδηγούν ακριβώς εκεί: περιφρονούσε την εξουσία και είχε διωχθεί από κάθε σχολείο που πήγαινε. Είχε συλληφθεί πάνω από 500 φορές για κλοπή πορτοφολιών και απάτες με θαύματα στον δρόμο. Ήταν αυθεντία στο σκάκι, τη μαγεία, τη γλυπτική, την ξιφασκία, την ταυρομαχία και, εν τέλει, το περπάτημα σε τεντωμένο σχοινί. Μέχρι την ηλικία των 17 χρόνων, νιώθει ότι είναι έτοιμος για την απόλυτη πρόκληση.
Η πρόκληση αυτή ξεκινά τον Ιούνιο του 1971 με το πρώτο παράνομο περπάτημα του Πετίτ πάνω σε σχοινί ανάμεσα στους δύο οβελίσκους της Notre Dame στο Παρίσι. Προετοιμαζόταν έναν χρόνο, με τη βοήθεια των δύο βοηθών- συνωμοτών του, του Ζαν-Λουί Μπλοντό και του Ζαν-Φρανσουά Χέκελ. "Ο Ζαν-Λουί μου έλεγε ότι ήταν παράνομο", λέει ο Ζαν-Φρανσουά, "ήταν ενάντια στον νόμο, όχι όμως κάτι αμαρτωλό ή κακό... ήταν θαυμάσιο!".

Όμως το θέαμα δεν προκαλεί ιδιαίτερα την έξαψη των συμπατριωτών του: "Αυτή η ρομαντική τρέλα καταλήγει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παντού. Ο κόσμος χαιρετά τον γενναίο νεαρό ποιητή. Εκτός από τους Γάλλους, που δεν συγκινούνται, δεν ενθουσιάζονται."

Ασυγκράτητος, ο Πετίτ φεύγει για το Σίδνεϊ της Αυστραλίας για το δεύτερο παράνομο εγχείρημά του. Με τη βοήθεια ενός Αυστραλού φίλου, του Μαρκ Λιούις, τοποθετεί ένα σχοινί ανάμεσα στους βόρειους πυλώνες της γέφυρας Harbour. Το αποτέλεσμα είναι οι έκθαμβοι περαστικοί να σταματούν για να θαυμάσουν το θέαμα αυτού του νεαρού "ποιητή των ουρανών".

Φτάνοντας στη Νέα Υόρκη τον Ιανουάριο του 1974, ο Πετίτ σύντομα ζητά τη βοήθεια ενός άνδρα που είχε συναντήσει όταν απασχολείτο ως θαυματοποιός στους δρόμους του Μανχάταν. Αυτός ο άνδρας ήταν ο Τζιμ Μουρ, που συνόδεψε τον Πετίτ σε κάποιες από τις κρυφές επισκέψεις του στους δίδυμους πύργους. Παριστάνοντας έναν δημοσιογράφο, έναν άτυχο τουρίστα και έναν διανομέα, ο Πετίτ κατάφερε να φτάσει ως την κορυφή, αποφεύγοντας τη σύλληψη σε πολλές περιπτώσεις. Οι πληροφορίες που συγκέντρωσε τον οδήγησαν στην επόμενη φάση του σχεδίου: την προετοιμασία.

Τους επόμενους 8 μήνες, ο Πετίτ πηγαίνει από τη Νέα Υόρκη στο μυστικό του "στρατόπεδο εκπαίδευσης", που είναι στο πατρικό του σπίτι στην εξοχή της Γαλλίας. Η ομάδα των συνεργών του περιλαμβάνει πλέον τον φίλο του από την εφηβεία Ζαν-Λουί, τον Αυστραλό συνεργό του Μαρκ, καθώς και το κορίτσι του, την Άνι. Ο Πετίτ έχει έναν και μόνο σκοπό: να οργανώσει το τέλειο σχέδιο με την ομάδα του.

Ο Πετίτ και οι συνεργοί του θα πρέπει: α) να περάσουν απαρατήρητοι από τον νότιο πύργο του World Trade Center, κουβαλώντας ένα τεράστιο σχοινί καθώς και άλλα σύνεργα, β) να μεταφέρουν αυτό το καλώδιο μαζί με τα υπόλοιπα σύνεργα στην οροφή, που βρίσκεται 28 ορόφους πάνω από τον 82ο όροφο, γ) να βρουν έναν τρόπο να δέσουν το σχοινί από τον βόρειο στον νότιο πύργο, δ) να καταφέρουν να τεντώσουν το σχοινί ώστε να αντιστέκεται στους ανέμους και στους τυχόν κραδασμούς. Και όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν χωρίς κανείς να τους αντιληφθεί.
Έπειτα, λίγα μέτρα πιο πάνω από τα πεζοδρόμια του Μανχάταν, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, πάνω σε ένα πολύ λεπτό σχοινί, ο Πετίτ θα περπατήσει στο κενό, μόνος του.

Το ρίσκο είναι τεράστιο και τα πάντα πρέπει να σχεδιαστούν στην εντέλεια, καθώς και το παραμικρό λάθος μπορεί να κοστίσει τη ζωή του Πετίτ. Όντας ειδήμων στη φυσική, την αρχιτεκτονική και τη μηχανολογία, μάστερ στην απάτη, την πονηριά και τα τεχνάσματα, ο Πετίτ θα βασιστεί στην ομάδα του και στη θέλησή του για να κρατήσει ζωντανό το σχεδόν ακατόρθωτο όνειρό του. Απαιτώντας την απόλυτη αφοσίωση και υπεράνθρωπες προσπάθειες απ' όλους τους εμπλεκόμενους, οι εντάσεις είναι πολλές και ο Φιλίπ με τον Ζαν-Λουί διαφωνούν συνεχώς. Αρκετά μέλη της ομάδας παραιτούνται και αντικαθιστώνται από άλλα, των οποίων η δέσμευση στο project είναι υπό αμφισβήτηση. Η πίστη και η προδοσία είναι τα σημεία-κλειδιά, καθώς αν ένας αποκλίνει, το σχέδιο θα αποτύχει.

Η μεγάλη μέρα επιτέλους φθάνει. Εκμεταλλευόμενοι τις εργασίες που γίνονται ακόμη στις οροφές των δίδυμων πύργων, οι συνεργοί του Πετίτ, χωρισμένοι σε δύο ομάδες (ο Πετίτ και ο Ζαν-Φρανσουά στον νότιο πύργο και ο Ζαν-Λουί με τον Άλμπερτ στον βόρειο), εισχωρούν στο κτίριο, ντυμένοι ως εργάτες οι μεν και επιχειρηματίες οι δε.

Ένας άνδρας εκ των έσω, ο Μπάρι Γκρινχάουζ, που δουλεύει σε μια ασφαλιστική εταιρεία στον 82ο όροφο του νότιου πύργου, έχει συμφωνήσει να μεταφέρει τα σύνεργά τους και να τα κρύψει. Από τον 82ο όροφο μεσολαβούσαν ακόμη 28 όροφοι μέχρι την ταράτσα. Η τύχη όμως είναι με το μέρος τους και έτσι όταν ο χειριστής του ασανσέρ παρακούει τις εντολές του αρχιτεχνίτη, ο Φιλίπ του δίνει εντολή να τους μεταφέρει στον 104ο όροφο- μόλις 6 ορόφους πριν την ταράτσα του κτιρίου- όπου θα μπορέσουν να κρυφτούν αλλά και να κρύψουν τα εφόδιά τους κάτω από μια λινάτσα.

Με το που φτάνουν στην κορυφή, ο Ζαν-Λουί περιμένει το σήμα του Φιλίπ να ρίξει ένα βέλος στον νότιο πύργο. Το βέλος στοχεύει σε ένα λεπτό αρμίδι, το οποίο είναι προσκολλημένο σε ένα βαρύτερο αρμίδι, που με τη σειρά του δένει σε ένα σχοινί και αυτό στο σύρμα όπου θα ισορροπήσει ο Φιλίπ. Μην μπορώντας να εντοπίσει το βέλος στο σκοτάδι, ο Φιλίπ βγάζει τα ρούχα του, πιστεύοντας ότι θα μπορέσει να νιώσει το βέλος με το γυμνό του δέρμα.

Υπό την κάλυψη του σκότους, οι δύο ομάδες αναλαμβάνουν δράση. Τα πάντα μοιάζουν να πηγαίνουν βάσει σχεδίου, μέχρι που το σχοινί τελικά λύνεται. Μέτρα από βαρύ ατσάλινο σύρμα ξαφνικά ξεδιπλώνονται και πέφτουν στο κενό. Με Ηράκλεια προσπάθεια, ο Ζαν-Λουί και ο Άλμπερτ αρχίζουν να τραβούν το βαρύ καλώδιο με γυμνά χέρια. Είναι ένα σχεδόν αδύνατο εγχείρημα και τελικά ο Άλμπερτ παραδίδει τα όπλα, αφήνοντας τον Ζαν-Λουί να ολοκληρώσει τη δουλειά από μόνος του.

Ενώ το ξημέρωμα πλησιάζει, ο χρόνος παύει να είναι με το μέρος τους. Η ομάδα τελικά καταφέρνει να μαζέψει το καλώδιο ενώ το ασανσέρ αρχίζει να λειτουργεί, προειδοποιώντας τους για την επικείμενη άφιξη των εργατών. Οι ανησυχίες του Ζαν-Λουί μεγαλώνουν. Ο Φιλίπ είναι εξουθενωμένος. Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος της αποστολής τους.

Για τον Φιλίπ πάντως, η απόφαση έχει παρθεί: "Αυτό είναι ίσως το τέλος της ζωής μου, το να ισορροπήσω στο σχοινί. Από την άλλη πλευρά, κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να αντισταθώ- και ούτε έκανα προσπάθεια να αντισταθώ- με καλούσε να το επιχειρήσω. Και ο θάνατος είναι τόσο κοντά..."
Μια φωτογραφία του Ζαν-Λουί δείχνει τον Φιλίπ να κάνει τα πρώτα του βήματα πάνω στο σχοινί. Χαμογελά πονηρά καθώς κάνει ένα ακόμη τολμηρό βήμα, γεμάτος αυτοπεποίθηση.

Κάτω στον δρόμο, ένα πλήθος ανθρώπων παρατηρούν το θέαμα που κόβει την ανάσα, γεμάτοι με δέος, σάστισμα, χαρά και έκπληξη. Μια ομάδα αστυνομικών χωρίς στολές εισβάλλουν στο κτίριο και ανεβαίνουν στις δύο ταράτσες των δίδυμων πύργων. Αγνοώντας τους, ο Φιλίπ συνεχίζει να περπατά πάνω στο τεντωμένο σχοινί.
Ύστερα από 45 λεπτά, ο Φιλίπ αποφασίζει να σταματήσει και συλλαμβάνεται για "ποινικό αδίκημα και άτακτη συμπεριφορά". Στην αναφορά της αστυνομίας, ο αστυνομικός αναφέρει απλά: άντρας σε τεντωμένο σχοινί.