Ο Όρσον Ουέλς κατάφερε κάτι που μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες καταφέρνουν: μετά το βάρος της μεγαλειώδους επιτυχίας του Πολίτη Κέιν (1941), σκηνοθετικού ντεμπούτου της μεγάλης αυτής προσωπικότητας, ο Ουέλς συγκλονίζει τους πάντες με τους Υπέροχους Άμπερσονς. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική ταινία από την προηγούμενη και όσον αφορά στο στιλ, και όσον αφορά στη δομή. Ο Ουέλς δεν εμφανίζεται στην ταινία αυτή, αλλά η φωνή του οργανώνει, με εντυπωσιακό τρόπο, την ιστορία της ταινίας, που διαδραματίζεται στο εντυπωσιακό αρχοντικό της οικογένειας Άμπερσον. Η πανέμορφη οικοδέσποινα Ιζαμπέλ (Ντολόρες Κοστέλο), όταν προσβάλλεται δημοσίως από τον φίλο της Γιουτζίν (Τζόζεφ Κότεν), διαλύει τη σχέση της και παντρεύεται τον «άχρωμο» Γουίλμπορ. Οι γείτονες, βλέποντας ότι η Ιζαμπέλ δεν αγαπά τον Γουίλμπορ, είναι σίγουροι ότι ο γιος της Τζορτζ θα βγει κακομαθημένος.

Όταν, χρόνια αργότερα, ο Τζορτζ επιστρέφει σπίτι μετά τις σπουδές του, βλέπει τον Γιουτζίν, πλούσιο και χήρο πλέον μεγαλέμπορο αυτοκινήτων, να προσπαθεί να προσεγγίσει ξανά τη μητέρα του. Αυτή, αρχικά αρνείται, αλλά όταν ο Γουίλμπορ πεθαίνει, σταδιακά αλλάζει γνώμη και γίνεται πιο δεκτική. Ο Τζορτζ, όμως, δεν θα το δεχτεί και το πείσμα του θα προκαλέσει μια σειρά ανεπανόρθωτων παρεξηγήσεων και δυσάρεστων συμβάντων. Ο Ουέλς καταφέρνει να δώσει με εξαιρετικό τρόπο το ρόλο του κακού, όχι σε ένα χαρακτήρα (αυτόν του Τζορτζ), αλλά στην απροσδιόριστη έννοια της «προόδου». Όσο η εποχή της κυριαρχίας των αυτοκινητοβιομηχανιών εδραιώνεται, η κομψή και απομονωμένη εικόνα της μπουρζουαζίας που αντικατοπτρίζεται στην οικογένεια των Άμπερσον σβήνει, και τελικά εξαφανίζεται.