Αναζήτηση
Σημείωμα σκηνοθέτη Βενσάν Μαέλ Καρντονά
Η ταινία Μαγνητικοί Παλμοί γεννήθηκε από μια επιθυμία να μετρηθεί το πόσο η ψηφιακή επανάσταση έχει μεταμορφώσει τον κόσμο στον οποίο γεννηθήκαμε σε ένα είδος ονείρου, σε έναν ξεχωριστό κόσμο. Ήταν μια σκέψη του πόσο όλοι εμείς, έχουμε μεταμορφωθεί από την πορεία των πραγμάτων. Κάτι πολύ περίεργο συνέβη μεταξύ 1978 και 1983. Υπήρξε μια πραγματική έκρηξη καλλιτεχνικής έκφρασης, ιδιαίτερα στον χώρο της μουσικής. Σε πόλεις όπως η Ρεν, η Λυών, το Μονπελιέ, το Μπορντό και φυσικά το Παρίσι, εμφανίστηκαν παντού ροκ συγκροτήματα, φανζίν και ραδιοφωνικοί σταθμοί. Μια ολόκληρη νεολαία που δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό της στις υποσχέσεις του 1968, αρπάζεται από το πανκ κύμα για να εκφράσει την απογοήτευσή της και, παραδόξως, την επιθυμία της για πάρτι. Και μετά το 1983 όλα αυτά είναι παρελθόν. Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες εξαφανίστηκαν και όσες παρέμειναν απορροφήθηκαν από τη μουσική βιομηχανία. Όπως οι DJ του ελεύθερου ραδιοφώνου που φώναζαν για την ελευθερία να εκπέμπουν και μόλις την απέκτησαν, εξαφανίστηκαν σε κάποιον εμπορικό σταθμό.
Είναι αλήθεια ότι μπορεί κανείς εύκολα να δει την ηχώ στην άφιξη της Αριστεράς στην εξουσία το 1981 και στο σημείο καμπής το 1983. Μοιάζει όμως σαν η μουσική να ήταν μπροστά από την πολιτική. Σαν να είχε καταλάβει ότι αυτό που διακυβευόταν ήταν το πέρασμα από τον έναν κόσμο στον άλλο, και ότι σε αυτόν τον άλλο κόσμο που ερχόταν, η ιδέα του μέλλοντος δεν ήταν τίποτα ανησυχητικό: ήταν εδώ, και μόνο αυτό μετρούσε. Αυτή η «χωρίς μέλλον» ευαισθησία μού φαίνεται σήμερα σαν ένα είδος προφητικού οράματος. Το 1980 ήταν σαν μια νεολαία που βγαίνει στην αγορά εργασίας ταυτόχρονα με τη μαζική ανεργία. Ένα σημαντικό φαινόμενο που θα ποτίσει μια ολόκληρη γκάμα καλλιτεχνικής παραγωγής, κάτι που σχετίζεται με την υπαρξιακή αμφιβολία: Τι θα κάνω με τη ζωή μου; Και τελικά: Μένει κάτι να κάνουμε; Το παρόν είναι μόνο μια εντατικοποίηση των όσων διαδραματίστηκαν την περίοδο ‘78-‘83: η μαζική ανεργία έχει γίνει κανόνας, η φιλελεύθερη παρένθεση δεν έκλεισε ποτέ και οι οικολογικές ανησυχίες απλώς εντάθηκαν. Ίσως η ιδιαιτερότητα των Μαγνητικών Παλμών να είναι η συμβολική τους διάσταση. Λες και αυτή η παγκόσμια απογοήτευση διαδραματίστηκε σε ατομική κλίμακα.
Η ιδέα δεν είναι να γιορτάσουμε τον κόσμο του παρελθόντος ως έναν χαμένο παράδεισο, αλλά να ακούσουμε πώς, τη στιγμή της αλλαγής, ο παλιός κόσμος μπόρεσε να μας πει ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από αυτόν. Ότι ήταν και θα παρέμενε ένας άλλος κόσμος. Αυτό ακούω στο soundtrack της εποχής και ήθελα να μεταφέρω στην ταινία. Είτε στον τρόπο που μιλούσαν είτε στη μουσική που παρήγαγε αυτή η γενιά - Camera Silens, Joy Division, Marquis de Sade, Die Krupps ή D.A.F. - το πνεύμα της εποχής είναι πάντα το ίδιο, η ίδια αντίφαση ανάμεσα σε ενός είδους νοσταλγία, στην αγωνία που συνδέεται με το μέλλον και στην ακέραιη οργή να ζεις στο παρόν. Αυτή η αντίφαση λέει πολλά για την τωρινή μας κατάσταση.
