Φεβρουάριος του 1945. Αρνούμενος τη νοσοκομειακή περίθαλψη για φυματίωση και διωγμένος στο άγνωστο, ο στρατιώτης Ταμούρα ταξιδεύει σε ένα άγνωστο τοπίο των Φιλιππίνων, συναντώντας μια ολοένα και πιο εξευτελισμένη διατομή στρατιωτών του αυτοκρατορικού στρατού, που τελικά ενδίδουν στην πιο τρομακτική λαχτάρα όλων.

Βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παρότι ως τότε συνήθιζε τις ελαφριές κωμωδίες, ο Kon Ichikawa στράφηκε τη δεκαετία του 1950 στις αντιπολεμικές ταινίες, έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι τον όλεθρο της ατομικής βόμβας. Η Daiei όμως έδωσε το πράσινο φως για την παραγωγή, πιστεύοντας ότι ήταν ένα φιλμ δράσης. Χρειάστηκε μάλιστα να περάσει ένας μήνας για να τους πείσει να γυριστεί ασπρόμαυρη.

Το σενάριο της Natto Wada, συζύγου του σκηνοθέτη, πήρε την έγκριση του συγγραφέα Shohei Ooka.

Κατά τα γυρίσματα, οι ηθοποιοί έτρωγαν ελάχιστα, ενώ δεν επιτρέπονταν να κόβουν τα νύχια και τα μαλλιά τους για χάρη ρεαλισμού. Υπήρχαν παρόλα αυτά παρόντες γιατροί που τους επέβλεπαν. Η έλλειψη όμως τροφής έκανε τον Eiji Funakoshi να καταρρεύσει, με συνέπεια να αναβληθούν τα γυρίσματα για δύο μήνες.

Δεν έγινε καμία πρόβα, απλά ο Ichikawa υποδείκνυε ανά σκηνή στο καστ το πώς έπρεπε να συμπεριφερθούν.

Τόσο οι ιάπωνες όσο και οι αμερικανοί κριτικοί της εποχής σοκαρίστηκαν με το θέαμα και δεν το ενέκριναν. Με την πάροδο όμως των χρόνων, το φιλμ απέκτησε ξεχωριστή φήμη και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του Ichikawa, μαζί με το επίσης αντιπολεμικό Η Άρπα της Βιρμανίας (1956).

Το ίδιο βιβλίο διασκευάστηκε και το 2014 από τον Shin’ya Tsukamoto.