1999. H Κάθριν Μπόλκοβατς (η βραβευμένη με Όσκαρ Ρέιτσελ Βάις), μια ανύπαντρη μητέρα, δίνει τον δικό της αγώνα στο Λίνκολν της Νεμπράσκα. Αγαπά τη δουλειά της ως αστυνομικός, αλλά για 10 χρόνια αναγκάστηκε να αφήσει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα της προκειμένου να μεγαλώνει την κόρη της, και δυστυχώς στη μικρή πόλη που ζει οι πιθανότητες για προαγωγή είναι λίγες και συμβαίνουν σπάνια. Η Κάθι είναι διαζευγμένη, και ο πρώην σύζυγός της, ο οποίος έχει την κύρια επιμέλεια του παιδιού τους, μετακομίζει από την πόλη. Η επιθυμία της να έρθει πιο κοντά στην κόρη της, σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία της να κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή της, την κάνει να δεχτεί ένα ετήσιο συμβόλαιο $100.000 αφορολόγητων, με την εταιρεία Democra Security, μία ιδιωτική εταιρεία που προσλαμβάνει αμερικανικούς αστυνομικούς εκ μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ, προκειμένου να υπηρετήσουν σε αποστολές των Ηνωμένων Εθνών σε όλο τον κόσμο. Από όλες τις χώρες που συμμετέχουν σε διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές, μόνο οι ΗΠΑ αναθέτει συμβάσεις σε ιδιωτικές εταιρείες. Όλες οι άλλες χώρες στέλνουν επαγγελματίες στρατιωτικούς. Η Κάθι συμμετέχει σε μια αποστολή δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το γεγονός ότι αυτή λαμβάνει χώρα στη μεταπολεμική Βοσνία, την κάνει να αισθάνεται φόβο, συγκίνηση αλλά και τη γεμίζει με αποφασιστικότητα. Είναι για αυτήν μία ευκαιρία να βρει τα χρήματα που χρειάζεται για να έρθει πιο κοντά στην κόρη της. Και αν αυτή η αποστολή πάει καλά, της ανοίγει το δρόμο για μία καριέρα οπουδήποτε στον κόσμο. Για την Κάθι, αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής της.

Όταν φτάνει στη Βοσνία, η Κάθι ανεβαίνει γρήγορα στην ιεραρχία και σε συνεργασία με τους εκεί αστυνομικούς προσπαθεί να φέρει σε πέρας την πρώτη εγχώρια καταδίκη βίας στη Βοσνία μετά τον πόλεμο. Η εξυπνάδα της και η εμπειρία της ως αστυνομικός, της δίνουν την ευκαιρία να αλλάξει γρήγορα πόστο και να γίνει επικεφαλής του Γραφείου Ισότητας του ΟΗΕ, που ασχολείται με έρευνες σχετικά με τις σεξουαλικές επιθέσεις, και τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Η Κάθι έρχεται αντιμέτωπη με πολλές περιπτώσεις παράνομης διακίνησης θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης (trafficking). Σύντομα συνειδητοποιεί ότι οι ειρηνευτικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι του ΟΗΕ και των διεθνών δυνάμεων ασφαλείας όχι μόνο συχνάζουν στους οίκους ανοχής που στηρίζουν την πορνεία και «στεγάζουν» τα θύματα του trafficking, αλλά είναι συνένοχοι στο εμπόριο της πλαστογράφησης εγγράφων, υποβοηθούν την παράνομη μεταφορά γυναικών στη Βοσνία και προειδοποιούν τους ιδιοκτήτες μπαρ για τις επικείμενες αστυνομικές επιδρομές.

Αυτές οι παραβιάσεις γίνονταν για πολλά χρόνια, υποβοηθούμενες από τη διπλωματική ασυλία που παρείχαν τα Ηνωμένα Έθνη στις ειρηνευτικές δυνάμεις. Αυτό σήμαινε ότι κανένας υπάλληλος ή μέλος των ενόπλων δυνάμεων δεν θα μπορούσε να καταδικαστεί για ένα έγκλημα, ακόμη και αν το έγκλημα ήταν βιασμός, βασανιστήρια, απαγωγές ή δολοφονία. Τώρα, το πέπλο σηκώνεται και η αλήθεια αποκαλύπτεται στα μάτια της, με την Κάθι αποφασισμένη, να αλλάξει το σκηνικό. Συνυφασμένες με την ιστορία της Κάθι, είναι και οι ιστορίες δύο Ουκρανών γυναικών που εξαπατήθηκαν από έναν συγγενή τους, ο οποίος τις έπεισε να ταξιδέψουν δυτικά προς αναζήτηση εργασίας. Ωστόσο, στη συνέχεια έπεσαν θύματα απαγωγής και εξαναγκάστηκαν να δουλέψουν σε οίκο ανοχής στη Βοσνία. Το ένα κορίτσι, η Ράγια, εμφανίζεται στο γραφείο του Κάθι, άσχημα χτυπημένη. Αλλά μόλις η Ράγια συμφωνεί να καταθέσει εναντίον του ΟΗΕ, τα κύκλωμα την εντοπίζει, την απαγάγει και τη σύρει και πάλι στον κόσμο του trafficking. Την κρατούν κρυμμένη στα βουνά της Βοσνίας και είναι αμφίβολο το αν η Κάθι θα μπορέσει ποτέ να τη βρει.

Με την εξαφάνισή της, η Χαλινά, η μητέρα της Ράγια, ξεκινά να την αναζητά μέσω ενός μικρού γραφείου στο Σεράγεβο, στο οποίο είχε κρατηθεί η Ράγια για 24 ώρες πριν από την απαγωγή. Εν τω μεταξύ, η Κάθι ακολουθεί τα ίχνη της Ράγια, και με τη βοήθεια μίας διπλωμάτη, της Μάντλιν Ρις (την οποία ενσαρκώνει η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Βανέσα Ρεντγκρέιβ), επικεφαλής της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καταστρώνει ένα σχέδιο για να αποκαλύψει τη συμμετοχή του ΟΗΕ σε αυτά τα εγκλήματα. Όταν οι αμέσως ανώτεροί της αγνοούν τις προειδοποιήσεις της, η Κάθι απευθύνεται στο γραφείο Εσωτερικών Υποθέσεων του ΟΗΕ. Το μόνο που λαμβάνει ως απάντηση είναι απειλές κατά της ζωής της και μία αυξανόμενη αίσθηση περιθωριοποίησης. Οι προϊστάμενοί της προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να στρέψουν την υπόθεση εναντίον της, υπονοώντας ότι έχει «καεί» επαγγελματικά και ότι έχει αποπροσανατολιστεί.

Τον Οκτώβριο του 2000 η Κάθι Μπόλκοβατς αποκαλύπτει δημοσίως ότι ο ΟΗΕ και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ συγκαλύπτουν υποθέσεις που σχετίζονται με trafficking γυναικών. Η Κάθι απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες. Τώρα, ο μόνος τρόπος να υποστηρίξει τον εαυτό της είναι να βρει αρχεία που να αποδεικνύουν ότι οι ισχυρισμοί της είναι αληθινοί, και να ηχογραφήσει συνομιλίες με υψηλά ιστάμενους της αποστολής του ΟΗΕ, ώστε να μαζέψει το υλικό που θα της χρειαστεί για να μηνύσει τα αφεντικά της για καταχρηστική απόλυση και να αποκαλύψει την αλήθεια στον κόσμο. Δύο χρόνια αργότερα, κερδίζει την υπόθεσή.

Η ταινία ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΙΩΠΗ βασίζεται στην παράδοση των κλασικών πολιτικών θρίλερ της δεκαετίας του 1970: έχει δυνατούς χαρακτήρες και έντονο το στοιχείο της ρεαλιστικής αφήγησης, ενώ δεν φοβάται να εξερευνήσει τα σκοτεινά σημεία της πραγματικότητας. Η ιστορία αναφέρεται σε μία αλήθεια που για τους περισσότερους θα είναι δύσκολο να πιστέψουν: το σκάνδαλο και τη συγκάλυψη της διαφθοράς και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας από τις αποστολές των ΗΠΑ και του ΟΗΕ, από οργανώσεις δηλαδή που υποτίθεται ότι έχουν στόχο τους την προστασία των δικαιωμάτων αυτών.

Αλλά εκείνο που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι η σκοπιά μέσα από την οποία βλέπει τα πράγματα. Στο επίκεντρό της βρίσκεται ένας δυνατός γυναικείος χαρακτήρας: μια συνηθισμένη γυναίκα, μία αστυνομικός, μία χωρισμένη γυναίκα που έχει χάσει την επιμέλεια της κόρης της... η Κάθι ήταν μια γυναίκα που δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη και ξαφνικά βρίσκεται στο επίκεντρο μία ειρηνευτικής αποστολής, στη μέση ενός από τους χειρότερους εμφύλιους πολέμους και γενοκτονίες στη σύγχρονη ιστορία, και αντιλαμβάνεται ότι είναι η μόνη φωνή - συνείδησης που ακούγεται, σε ένα ηθικό κενό. Η προσωπική της διαδρομή - από μια φιλόδοξη γυναίκα που ψάχνει για μια δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα της μέσω ενός διεθνούς οργανισμού, μέχρι την περιθωριοποίησή της και την αίσθηση ότι αποτελεί μία φωνή «βοώντος εν τη ερήμω» - είναι, ταυτόχρονα, ο «κορμός» και η «ψυχή» της ταινίας.

Πληροφορίες για την παραγωγή

Η ταινία ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΙΩΠΗ αντλεί την παράδοσή της από τη χρυσή εποχή του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, των αρχών της δεκαετίας του ’70, αλλά την ίδια στιγμή είναι ένα εγγενώς σύγχρονο πολιτικό θρίλερ. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η σκηνοθέτης Λαρίσα Κοντράκι βρισκόταν στη Νέα Υόρκη και έκανε έρευνα σε ένα θέμα που σύντομα θα αποτελούσε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο. Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Τορόντο, είχε ισχυρούς δεσμούς με την εκεί Ουκρανική κοινότητα, που αποτέλεσε και την έμπνευσή της για την ιστορία. Εξηγεί, «Επειδή είμαι Ουκρανή, ήταν σημαντικό για μένα να μιλήσω για το θέμα του trafficking, αλλά δεν είχα ιδέα για τις διαστάσεις που είχε αυτή η εγκληματική δραστηριότητα.»

Από νωρίς, έπεσε στα χέρια της η ιστορία της Κάθριν Μπόλκοβατς, μίας αστυνομικού από την Νεμπράσκα που ξεσκέπασε μία από τις πιο «βρώμικες» υποθέσεις στην ιστορία των Ηνωμένων Εθνών. «Μόλις διάβασα για την Κάθι, ήρθα σε επαφή μαζί της», λέει η Λαρίσα , «και ζήτησα και από την Έιλις Κίρουαν, τη συν-σεναριογράφο, να έρθει μαζί μου. Συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο για μία πολύ σημαντική υπόθεση.»

Ήταν μια πολύ δυνατή ιστορία η οποία είχε μεγάλο αντίκτυπο στη διεθνή κοινωνική πολιτική, το δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παραδόξως, ακόμη και αν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον του κοινού στην Ευρώπη, η μήνυση της Μπόλκοβατς ήταν σχετικά άγνωστη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως και η ταινία, έτσι και η πραγματική ιστορία ξεκίνησε πολύ απλά: από μια ανύπαντρη μητέρα που θέλησε να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά της. Αυτή η ανύπαντρη μητέρα συνέβη να είναι μία επιτυχημένη αστυνομικός από τη Νεμπράσκα, που άρπαξε την ευκαιρία να ταξιδέψει στη μεταπολεμική Βοσνία, συμμετέχοντας στην ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ. Η Μπόλκοβατς δηλώνει, «Ήμουν μία πολύ αφελής αστυνομικός από της μεσοδυτικές πολιτείες που θέλησε να κάνει το σωστό, που θέλησε να αποδώσει δικαιοσύνη σε ένα κόσμο ανομίας, και βρήκα την ανομία μεταξύ των συναδέρφων μου... αυτή η ιστορία ήταν μια πραγματική αφύπνιση για μένα.»

Η Κάθι έφτασε στη Βοσνία το 1999. Γρήγορα κατάλαβε ότι οι κανόνες που εφαρμόζονταν στις ΗΠΑ δεν ίσχυαν στον τόπο αυτό που ταλανιζόταν για χρόνια από εσωτερικές διαμάχες. Ήταν ενήμερη για την κατάσταση εδώ και πολύ καιρό και είχε αισθανθεί το κάλεσμα: «Λίγα χρόνια πριν, και ενώ καθόμουν αναπαυτικά στον καναπέ μου στο Λίνκολν της Νεμπράσκα, έβλεπα στην τηλεόραση τον πόλεμο στη Βοσνία. Έβλεπα πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι συγγενείς μου, επειδή η οικογένειά μου έχει κροατικές ρίζες. Εκείνη την εποχή ένιωθα σαν να επρόκειτο να πάω εκεί κάποια στιγμή στη ζωή μου, αλλά δεν ήξερα με ποια ιδιότητα ... Φαινόταν να είναι κάτι που αξίζει τον κόπο, κάτι που πραγματικά ήθελα να μάθω και να κάνω. «Μόλις προσελήφθη, η Κάθι άρχισε να έχει αμφιβολίες σχετικά με την κατάσταση στην οποία ήταν έτοιμη να μπει και τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαζόταν. Όταν ρωτήθηκε αν υπήρξε μια καθοριστική στιγμή που κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, η Μπόλκοβατς εξηγεί, «υπήρχαν ενδείξεις πριν φύγω από το Fort Worth του Τέξας. Ένας ‘κύριος’, ενώ κάθονται μαζί μας στην πισίνα με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, ανακοίνωσε στο πλήθος ότι ήξερε πού θα βρει ωραία κορίτσια 12 με 15 ετών. Αυτό έχει κολλήσει στο μυαλό μου, το καταχώρησα, το ήλεγξα, αλλά προσπάθησα να το ξεχάσω. Αλλά όταν έφτασα στη Βοσνία και άρχισα να βλέπω τους οίκους ανοχής και συναντούσα αυτές τις γυναίκες και άρχισα να εξερευνώ υποθέσεις trafficking, το θυμήθηκα και πάλι... Μου ήταν πλέον πολύ καθαρό που αναφερόταν ...και αισθάνθηκα ότι είχα υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να ξεσκεπάσω την αλήθεια.» Η Μπόλκοβατς θα κάνει αισθητή την παρουσία της στη διάρκεια της θητείας της στη Βοσνία, καθώς από πολύ νωρίς θα ξεκαθαρίσει τη θέση της.

Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ ενσαρκώνει την Μάντλιν Ρις στην ταινία. Εκείνη την περίοδο η Ρις ήταν η επικεφαλής της Υπηρεσίας Ισότητας και Δικαιωμάτων των Γυναικών. Λέει, «Ήταν το 1999, 2000, όταν άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια υποθέσεις trafficking. Η Κάθι το διαπίστωσε αρκετά νωρίς, καθώς είχε μεγάλη και προσωπική εμπειρία στην ενδοοικογενειακή βία ... Ήταν προφανές ότι θα ήταν η τέλεια υποψήφια για να έρθει και να εργαστεί μαζί μας για την καταπολέμηση του φαινομένου. «Ήταν εξαιτίας του χαρακτήρα της που φτάσαμε σε μία πολύ μεγαλύτερη αποκάλυψη: τη συμμετοχή των ‘ειρηνευτικών δυνάμεων’ στην εμπορία νέων γυναικών. Η Ρις εξηγεί: «Εξερευνά με βάση το ένστικτό της, αλλά και τις γνώσεις της, οπότε κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να της ξεφύγει. Δεν θα μπορούσε να κάνει απλά ό,τι της υπαγόρευαν... Πήγε στα μπαρ, και είδε πως συμπεριφέρονταν οι άντρες εκεί. Και έκανε αναφορές στους προϊσταμένους της και σε μένα. Σταδιακά ήταν όλο και περισσότερο εμφανές ότι υπήρχε ένας πολύ, πολύ μεγαλύτερος αριθμός ανδρών που συμμετείχαν σε τέτοιους είδους σκάνδαλα και ανήκαν στις διεθνείς δυνάμεις αστυνόμευσης ή στις διεθνείς οργανώσεις, και εμείς δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα.»

Ήταν αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση και η ανάγκη της να αντιμετωπίσει την αλήθεια που έβαλαν την Μπόλκοβατς σε επισφαλή θέση. «Για μένα ήταν πραγματικά συγκλονιστικό,» εξηγεί ο Μπόλκοβατς, «επειδή τα κίνητρά μου ήταν γνήσια και ήμουν εκεί για να βοηθήσω. Δεν ήμουν εκεί για να κυνηγήσω τους κακούς αστυνομικούς ... Όταν άρχισα να ερευνώ τη συμμετοχή των δικών μας δυνάμεων ασφαλείας στη διαφθορά, στον αρρωστημένο κόσμο του trafficking, δεν περίμενα τις αντιδράσεις που είχα.» Καθώς έψαχνε όλο και πιο βαθιά, η κατάσταση γινόταν όλο και πιο αφόρητη και επειδή ήταν «απειλή» στο έργο ανοικοδόμησης της Βοσνίας, οι προϊστάμενοι της βρήκαν μία δικαιολογία για να την απολύσουν. Η Μπόλκοβατς, επειδή ακριβώς ήταν αυτή που ήταν, μήνυσε τους εργοδότες της και τελικά «καθάρισε» το όνομά της το 2001.

Πίτερ Γουόρντ
«Το συμβόλαιό τους στη Βοσνία αξίζει εκατομμύρια. Σε παγκόσμιο επίπεδο, μόνο για αυτή τη χρονιά, έχουν συνάψει κρατικά συμβόλαια με τις ΗΠΑ αξίας πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Είναι ένας από τους κορυφαίους προμηθευτές όπλων στον κόσμο. Και τότε εμφανίζεσαι εσύ με αυτό το σκάνδαλο.»

Ήταν την επόμενη χρονιά που η Λαρίσα ήρθε σε επαφή με την Μπόλκοβατς, η οποία τότε ζούσε στην Ολλανδία, και μαζί με την συν-σεναριογράφο Έιλις κανόνισε μια συνάντηση μαζί της. Υπήρξε μια σχεδόν ταυτόχρονη και αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ τους. Η Μπόλκοβατς θυμάται, «Η Λαρίσα είχε κάτι χαρακτηριστικό. Ήταν αυθεντική και γεμάτη όρεξη. Σκέφτηκα, να βασιστώ στην ιστορία της...ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα φανταζόμουν ότι θα έπεφτε αυτή η ιστορία στα χέρια μου» Η Έιλις θυμάται τις πρώτες εντυπώσεις που είχε από την Μπόλκοβατς: «Ήταν αστεία, ήταν μητέρα και είχε περίεργες μελωδίες στο τηλέφωνό της. Δεν είναι μία ‘δήθεν’, καθώς -πρέπει κυρία. Ήταν απλά κάποια που βρέθηκε σε μια κατάσταση, που είδε ότι κάτι συνέβαινε που δεν ήταν σωστό...Θα μπορούσε να ήταν η μαμά μου, ή εγώ, ή οποιοσδήποτε ξέρω, κατά κάποιο τρόπο. Και το ότι γνωρίσαμε ποια ήταν στ’ αλήθεια, έκανε αυτομάτως την ιστορία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.»

Το πιο σημαντικό ήταν ότι οι δημιουργοί της ταινίας θεώρησαν ότι είχαν βρει κάποιον του οποίου η ιστορία, τους κάλυπτε πλήρως για την ταινία που ήθελαν να φτιάξουν. Η Λαρίσα εξηγεί, «συνειδητοποιήσαμε ότι η ιστορία της Κάθι, ήταν η πιο δυνατή απ΄ όλες. Αυτά που πέρασε η ίδια, εμπεριέχουν όλες τις άλλες ιστορίες. Από τη μία έχουμε το trafficking γυναικών, από την άλλη τον ΟΗΕ και την ιστορία των κοριτσιών και από την άλλη τη δική της προσωπική ιστορία... Συνειδητοποιήσαμε στην πορεία, ότι η Κάθι είχε βιώσει όλες αυτές τις ιστορίες μαζί.» Μόλις γράφτηκε το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου, δημιουργήθηκε μεγάλο buzz στην κινηματογραφική βιομηχανία. Αρχικά δόθηκε στην Focus Features και στη συνέχεια στην HBO Films. Όμως τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους όταν οι δημιουργοί αποφάσισαν να κάνουν μία ανεξάρτητη παραγωγή. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν ασφαλώς εκείνο της ανεύρεσης της ηθοποιού που θα ενσάρκωνε τον πολύπλευρο χαρακτήρα της Κάθι. Θα έπρεπε να βρεθεί μία πρωταγωνίστρια που να μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τη σκληρή δημόσια πλευρά της Κάθι και να την εξισορροπήσει με την ευαίσθητη προσωπική της πλευρά, αυτή που είχε ως μητέρα.

Κάθι
«Είμαστε μέλη μίας ειρηνευτικής αποστολής που ήρθαμε εδώ για να προστατεύσουμε τους αθώους. Ωστόσο, τους χρησιμοποιούμε με το χειρότερο δυνατόν τρόπο.»

Η βραβευμένη με Όσκαρ Ρέιτσελ Βάις είχε διαβάσει το σενάριο αρκετά χρόνια πριν, ενώ ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί. Τότε αισθάνθηκε ότι δεν βρισκόταν σε θέση να μπορέσει να συμμετάσχει σε μία τόσο δυνατή συναισθηματικά ταινία. Ωστόσο, η δύναμη της ιστορίας της εντυπώθηκε στο μυαλό. Έτσι, λίγο αργότερα προσέγγισε και πάλι τους δημιουργούς της ταινίας για να διαπιστώσει σε ποια φάση βρισκόταν το project και πολύ σύντομα βρέθηκε να συμμετάσχει σε αυτό. Για την Ρέιτσελ, το σενάριο είχε να κάνει με ένα από τα βασικά θέματα που την προσελκύουν, «απλές γυναίκες που είναι ικανές να κάνουν εκπληκτικά πράγματα». Συνεχίζει, «Δεν είναι πραγματικά ένα ηθικό ερώτημα για την Κάθι το αν θα πρέπει να κάνει κάτι και να καταγγείλει την παρανομία, ή να παρέμβει εκεί που διαπιστώνει αδικία. Δεν νομίζω ότι το σκέφτεται καν. Νομίζω ότι οι ενέργειές της καθορίζουν απλά αυτό που είναι. Και είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο, εκτός από αυτό που πραγματικά τους εκφράζει. Και αυτό είναι εξαιρετικό.»

Εξαιρετική είναι και η ερμηνεία της Ρέιτσελ στην ταινία. Όταν η Ρέιτσελ προσέγγισε τους δημιουργούς της ταινίας, η Λαρίσα ήξερε ότι είχε επιτέλους βρει την Κάθι της. Σκεπτόμενη το ευρύ φάσμα των χαρακτήρων που η Ρέιτσελ έχει ενσαρκώσει όλα αυτά τα χρόνια, η Λαρίσα λέει ότι, «δεν είναι εγκλωβισμένη σε μια γωνία. Δεν υπάρχει ένας μόνο ρόλος που να την καθορίζει. Είναι μια πραγματική ηθοποιός.» Προφανώς, αυτήν την αίσθηση είχε και η Κάθι για εκείνη. Θυμάται τη συνάντηση που είχε με την Ρέιτσελ και λέει, «Ταιριάξαμε αμέσως. Είναι πολύ ευγενική και είναι ακριβώς το είδος του ανθρώπου που θα ήθελα να με ενσαρκώσει. Βλέπω ότι νοιάζεται για τους άλλους γύρω της και ότι είναι πολύ ώριμη. Ήταν η καταλληλότερη.»

Μετά τη συμμετοχή της Ρέιτσελ στην ταινία, ακολούθησε και το υπόλοιπο καστ: η βραβευμένη με Όσκαρ Βανέσα Ρεντγκρέιβ παίζει την έμπιστη σύμβουλο της Κάθι,
την Μάντλιν Ρις. Ο υποψήφιος για Οσκαρ, Ντέιβιντ Στράδερν (ο οποίος έπαιξε με την Βάις την ταινία Blueberry Nights του Γουνγκ Καρ Βάι) παίζει τον Πίτερ Γουόρντ, ένα φίλο της Μάντελεϊν που βοηθά την Κάθι στο πόστο της στις Εσωτερικές Υποθέσεις. Ο Δανός ηθοποιός Νίκολα Λι Κας (Angels & Demons) είναι ο Γιαν βαν ντερ Βέλντε, ο άντρας που ερωτεύεται η Κάθι στη Βοσνία. Το καστ ολοκληρώνει η Ιταλίδα ηθοποιός Μόνικα Μπελούτσι (Irreversible, The Passion of the Christ) που παίζει την επικεφαλής μίας ΜΚΟ και αντιπροσωπεύει τη γραφειοκρατία με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η Κάθι.

Κάθι: Κάποιες νέες γυναίκες μου εμπιστεύτηκαν αυτά που είχαν βιώσει, βάζοντας τον εαυτό τους σε μεγάλο κίνδυνο. Ένιωσα πως το λιγότερο που μπορούσα να κάνω είναι να τους δώσω φωνή και να είμαι ο μάρτυράς τους. Η αρχική φωτογραφία για την ταινία ξεκίνησε μέσα και γύρω από το Βουκουρέστι, στη Ρουμανία στα τέλη Οκτωβρίου του 2009, και συνεχίστηκε στα βουνά της Τρανσυλβανίας. Τα πρώτα γυρίσματα έγιναν στη Βοσνία και ολοκληρώθηκαν στο Τορόντο. Ήταν πολύ σημαντικό τα γυρίσματα να γίνουν στην Ανατολική Ευρώπη εξηγεί η Λαρίσα, «οι τοποθεσίες είναι από μόνες τους σαν τους χαρακτήρες. Ειδικά σε μια ιστορία, όπως αυτή, που πολλές φορές έχει σημασία αυτό που δεν βλέπεις, είναι σημαντικό να δημιουργείς έναν κόσμο. Η αίσθηση της ανακάλυψης, η διαδικασία κατά την οποία η Κάθι συνδυάζει όλους αυτούς τους κόσμους και βρίσκει τα συνδετικά τους στοιχεία, είναι κάτι που μπορείς να ‘αιχμαλωτίσεις’ μόνο μέσω κάποιων τοποθεσιών.»

Σύμφωνα με Λαρίσα, αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει ήταν να «δημιουργήσει μια ταινία που να προβληματίζει και στη συνέχεια να σε κάνει να αναρωτηθείς ‘πόσα απ’ αυτά που βλέπω είναι αλήθεια;» Εκείνο που θέλει η Λαρίσα να γνωρίζει το κοινό της είναι ότι, «... αυτό όντως συμβαίνει...και ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Και ότι αυτά συνεχίζουν να συμβαίνουν και ότι χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους σαν την Κάθι.» Η Έιλις συνεχίζει προσθέτοντας, «όταν αποφασίσαμε να πούμε αυτήν την ιστορία σχετικά με την εμπορία γυναικών και για το γεγονός ότι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει σε νεαρές γυναίκες, ήταν πολύ σημαντικό για μας να έχουμε ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα στην ταινία, και όχι απλά ένα ‘αφηρημένο’ θύμα. Αυτό επιτυγχάνεται με το χαρακτήρα της Ράγια, την οποία έπαιξε εξαιρετικά η νεαρή Ρουμάνα ηθοποιός Ροξάνα Κοντουράτσε. Η Ράγια, σε μεγάλο βαθμό, είναι για την Λαρίσα και την Έιλις το «όχημα» για να συνδέσουν το κοινό με την κτηνωδία του trafficking και να εκφράσουν το φόβο και τα ψυχολογικά βασανιστήρια που υπομένουν αυτές οι γυναίκες. «Είναι πολύ σημαντικό το κοινό να γνωρίζει - ακόμα και με ωμό τρόπο – το τι περνούν αυτά τα κορίτσια,» λέει η Έιλις. «Ακόμα κι αν μερικές φορές αυτό είναι δύσκολο να το παρακολουθήσει το κοινό, αλλά και να το γράψει ένας σεναριογράφος, ειλικρινά, δεν πρέπει να παραμένει αφηρημένο στο μυαλό κανενός πια.» Και η Λαρίσα ελπίζει ότι το κοινό όχι μόνο θα κατανοήσει πραγματικά τη φύση αυτού του εγκλήματος και θα συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι γυναίκες όντως υπάρχουν και δεν είναι άυλα θύματα, αλλά και ότι, αυτό το θέμα πρέπει να προκαλέσει μια τεράστια συζήτηση. Και νομίζω ότι είναι απαραίτητο να γίνει μία τέτοια κουβέντα.»