1948. Ο Κλεμέν Ματιέ, άνεργος δάσκαλος μουσικής, πιάνει δουλειά ως επιτηρητής σε οικοτροφείο ιδρύματος ανηλίκων. Άναυδος από τη σκληρή πραγματικότητα του σχολείου και κυρίως των υπερβολικών αλλά και αναποτελεσματικών τακτικών που χρησιμοποιεί ο διευθυντής του σχολείου, ο Ματιέ αναλαμβάνει να προσφέρει μια πνοή αλλαγής στο αυστηρό ίδρυμα διδάσκοντας στους μαθητές τη μαγεία και τη δύναμη της μουσικής. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους… Μόνο που κάποιος έπρεπε να τους το μάθει.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κριστόφ Μπαρατιέ είναι μια συγκινητική και γεμάτη μελωδίες ιστορία για την παιδική ηλικία που αγαπήθηκε μέχρι τώρα από οκτώ εκατομμύρια Γάλλους.

Οι εικόνες που σχετίζονται με την παιδική μας ηλικία, με τα αρχέγονα συναισθήματά μας, μάς είναι οικείες. Αργότερα στο χρόνο, μέσω των αναμνήσεων από τις εμπειρίες μας όταν μαθαίναμε τη ζωή, η καθολική σημασία των εικόνων αυτών αποκτά νόημα, τίποτα δεν ήταν τόσο αθώο τελικά. Εφήμερες χαρές και απαρηγόρητα δάκρυα, τα πάντα περνάνε, όμως τίποτα δε σβήνεται. Και αν μία μουσική νότα, ένα τραγούδι, μία μελωδία τυχαίνει να συνδέεται με αυτές τις μακρινές εικόνες, η σφραγίδα τους είναι σίγουρα πιο έντονη. Αυτό είναι που βρήκα τόσο συγκινητικό στο σενάριο του Κριστόφ Μπαρατιέ. Les Choristes. Ένα αυστηρό οικοτροφείο, απείθαρχα παιδιά, μία χορωδία που τα φέρνει κοντά το ένα στο άλλο – όλα συνεισφέρουν σε κάτι που είναι μία έξοχη αναπαράσταση της παιδικής ηλικίας σαν σύμβολο.
Ζακ Περίν, παραγωγός και πρωταγωνιστής

Βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Γαλλικού Κινηματογράφου της Αθήνας.