Ο γοητευτικός Τσάρλς Σάιν, επιτυχημένο στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας, είναι παντρεμένος και πατέρας μιας έφηβης κόρης που πάσχει από διαβήτη. Μια βροχερή μέρα χάνει το τρένο με το οποίο πηγαίνει στη δουλειά του στο Κέντρο του Σικάγο.
Στο επόμενο τρένο θα γνωριστεί με την Λουσίντα, μια όμορφη χρηματίστρια η οποία θα τον ξελασπώσει από μια δύσκολη στιγμή, καθώς δεν διαθέτει εισιτήριο…
Γοητευμένοι από την γνωριμία τους, ο Τσαρλς και η Λουσίντα σύντομα θα βρεθούν σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου: τη λάθος ώρα σε λάθος στιγμή.
Πριν προλάβουν καλά-καλά να.. απιστήσουν θα πέσουν θύματα ενός κακοποιού που θα τους ληστέψει, θα δείρει τον Τσαρλς και θα βιάσει την Λουσίντα!
Έντρομη η γυναίκα παρακαλεί τον Τσαρλς να μην καταγγείλει το γεγονός στην αστυνομία προκειμένου να μην τεθεί σε δοκιμασία ο γάμος της, όπως και ο δικός του.
Παγιδευμένος ο Τσαρλς θα δει τον κακοποιό να τον εκβιάζει και να του αποσπά μεγάλα χρηματικά ποσά και όταν επιχειρήσει να βγει από το αδιέξοδο θα ανακαλύψει ότι από την αρχή τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο φαίνονταν…

Βασισμένο στο ομώνυμο Best-seller του Τζέιμς Σίγκελ, έρχεται ένα έντονο ερωτικό θρίλερ, με ένα πολύ δυνατό καστ και πρωταγωνιστές την σούπερσταρ Τζένιφερ Άνιστον, τον Κλάιβ Όουεν και τον Βενσάν Κασέλ που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή έως την τελευταία στιγμή.

Η ταινία διερευνά τις απρόβλεπτες, ανεξέλεγκτες συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει ένα μοιραίο λάθος.

Η Τζένιφερ Άνιστον, σ` έναν ρόλο όπως δεν την έχουμε ξαναδεί, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αν είχε προλάβει ο Τσαρλς να μπει στο δικό του τρένο, στο συνηθισμένο δρομολόγιο που έπαιρνε κάθε μέρα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί...»

Ο παραγωγός Λορέντζο Ντι Μποναβερτούρα διάβασε το μυθιστόρημα του Τζέιμς Σιέτζελ και αμέσως αισθάνθηκε σαν να είχε γραφτεί για να γίνει ταινία. Η ιστορία μίλησε κατευθείαν στην καρδιά του: «Όλοι έχουμε κάνει λάθη στη ζωή μας. Όλοι έχουμε πάρει μία λανθασμένη απόφαση, απλώς καμία φορά οι συνέπειές της είναι αμελητέες.... Νομίζω στην περίπτωση του Τσαρλς Σάιν, η ζωή του έχει "χαρίσει" κάποιες ατυχίες και τη στιγμή εκείνη βρίσκεται ίσως στην πιο ευάλωτη φάση της. Δυστυχώς για εκείνον, ακριβώς αυτή η αδυναμία θα τον σπρώξει στο λάθος...».

Το μυθιστόρημα γοήτευσε επίσης και τον σεναριογράφο Στιούαρτ Μπίτι: «Το διάβασα μέσα σε μία νύχτα και θεώρησα ότι επρόκειτο για την τέλεια, χιτσκοκικού τύπου ιστορία. Μου άρεσε επίσης ο κεντρικός χαρακτήρας. Είναι τόσο συμπαθητικός. Ναι, έκανε ένα μεγάλο λάθος, αλλά το κόστος ήταν υπέρμετρο και βάλθηκε αμέσως να πληρώσει. Αν ήμουν στη θέση του, θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα, τα ίδια λάθη, θα έμπαινα όλο και πιο βαθιά σε αυτή την τρύπα, όπως ακριβώς ο Τσαρλς. Η ταινία διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχει ένα καλό θρίλερ. Μου λείπει που δεν βλέπω να γίνονται συχνά ταινίες "α λα χίτσκοκ" πια. Ταινίες σαν την "North by Northwest", όπου συνηθισμένοι άντρες εμπλέκονται σε εξαιρετικά δύσκολες και αδιέξοδες καταστάσεις και η μία ανατροπή διαδέχεται αριστοτεχνικά την άλλη», εξομολογείται ο σεναριογράφος. Ο RZA, που υποδύεται έναν ρόλο διαφορετικό από αυτούς που παίζει συνήθως, συνεισφέρει και τη δική του γνώμη πάνω σε αυτό: «Αυτό που συμβαίνει στην ταινία είναι η μία έκπληξη μετά την άλλη. Δεν είναι εύκολο για τους θεατές να καταλάβουν τι γίνεται ακριβώς. Πολλές φορές βλέπεις μία ταινία και από τα πρώτα 15 λεπτά μπορείς να προβλέψεις τι θα συμβεί στο τέλος. Αυτό σίγουρα δεν θα συμβεί εδώ».

O Μίκαελ Χάφστρομ δεν ήταν από την αρχή μια αυτονόητη επιλογή για τη σκηνοθεσία της ταινίας. Όπως εξηγεί ο παραγωγός Μαρκ Κούπερ: «Πρόκειται για την πρώτη του αμερικανική ταινία, την πρώτη του ταινία στην αγγλική γλώσσα.» Όλοι όμως συμφώνησαν ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτή τη θέση. Οι περισσότεροι συντελεστές, εκ των οποίων και οι πρωταγωνιστές της ταινίας, είχαν δει πολύ θετικά την προηγούμενή του ταινία "Evil", που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Άνιστον την είχε λατρέψει, ενώ κι ο Όουεν ήταν ενθουσιασμένος για τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη μόνο και μόνο γιατί είχε δει αυτήν του την ταινία. Ο Μποναβερτούρα συμφωνεί, εξηγώντας: «Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η απλότητα της αφήγησής του. Είχε δημιουργήσει ένα ρεαλιστικό περιβάλλον και είχε καταφέρει να "τραβήξει" το κοινό μέσα στην ιστορία...»

Ο Βενσάν Κασέλ δηλώνει λάτρης του σκηνοθετικού στιλ του Χάφστρομ. «Ανήκει σε εκείνους τους σκηνοθέτες που, αφού κοιτάξουν το μόνιτορ, λένε τι πρέπει να γίνει. Δεν τον ενδιαφέρει μόνο το κάδρο ή η σκηνοθεσία. Είναι ο τύπος του σκηνοθέτη που δίνει μεγάλη προσοχή στην ηθοποιία, κι αυτό σημαίνει πολλά για έναν ηθοποιό, γιατί δεν τυγχάνει πάντα ανάλογης προσοχής. Πολλοί σκηνοθέτες επενδύουν τον χρόνο και το ενδιαφέρον τους στο τι συμβαίνει γύρω-γύρω από τη σκηνή και δεν εστιάζουν στη υποκριτική των ηθοποιών...», επισημαίνει ο Κασέλ. Ένας βασικός θεματικός άξονα της ταινίας είναι η οικογένεια του Τσαρλς Σάιν. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο σεναριογράφος Στιούαρτ Μπίτι: «Στο κέντρο της ταινίας είναι ουσιαστικά αυτή η σπουδαία οικογένεια- είναι η καρδιά και η ψυχή της ταινίας και τους νοιάζεσαι τόσο πολύ κυρίως εξαιτίας της περιπέτειας υγείας της κόρης τους.». Την ίδια στιγμή, όπως προσθέτει ο Όουεν: «Σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι πολύ παγιδευμένοι στις ζωές τους, και ίσως έχουν περιστρέψει το ενδιαφέρον τους σε τέτοιο βαθμό γύρω από το πρόβλημα της κόρης τους, που έχουν ξεχάσει ο ένας τον άλλο...»
Πάντως, η ταινία, γρήγορα, κάνει στροφή στην "παράνομη" σχέση μεταξύ του Τσαρλς και της Λουσίντα. Ο σεναριογράφος αντιμετωπίζει και τους δύο ως "χαμένους" χαρακτήρες. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όταν γνωρίζονται, ο Τσαρλς και η Λουσίντα είναι δύο εξαιρετικά μόνοι άνθρωποι. Έχουν τις οικογένειές τους, έχουν καλές δουλειές, "γεμάτες" θεωρητικά ζωές, αλλά αισθάνονται άδειοι για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Και τελικά, ανακαλύπτουν ότι μπορούν να επικοινωνήσουν και να έρθουν κοντά, όταν τους δοθεί το κατάλληλο ερέθισμα...» Η Άνιστον συμφωνεί: «Βρίσκονται και οι δύο σ` εκείνο το σημείο της ζωής τους, που έχουν την ανάγκη να συναντήσουν ο ένας τον άλλο.»

Ο σεναριογράφος προσθέτει: «Την στιγμή που παίρνουν την απόφαση να πάνε στο ξενοδοχείο, έχουν αρχίσει να βρίσκονται στο στάδιο του "έχω βαρεθεί να δίνω πάντα για τους άλλους". Ίσως να είναι εγωιστικές αυτές οι σκέψεις, αλλά έχουν πλέον φτάσει να αδειάσουν πλήρως και κάτι πρέπει να επινοήσουν από την αρχή για να αποκτήσει νόημα η καθημερινά επαναλαμβανόμενη ζωή τους.»

Ο Κλάιβ Όουεν παραθέτει τον δικό του τρόπο "ανάγνωσης" της ταινίας. «Υποδύομαι έναν πολύ αντιδραστικό χαρακτήρα. Θα μπλέξει τον εαυτό του σε μία τρομερή, αδιέξοδη κατάσταση, όπου θα κάνει το ένα λάθος μετά τον άλλο, τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και η ζωή του θα γίνει μια τρέλα. Θα έλεγα ότι βρέθηκε ξαφνικά, από τη μία στιγμή στην άλλη, σε έναν καφκικού τύπου εφιάλτη.»

Ο Κασέλ ερμηνεύει τον δικό του ρόλο με τα ακόλουθα: «Ο Λα Ρος είναι πολύ έξυπνος. Έμπειρος, επιδέξιος, ακόμα κι αστείος με τον δικό του τρόπο... Ένας επικίνδυνος, διασκεδαστικός τύπος.». Ο παραγωγός Μαρκ Κούπερ προσθέτει: «Για τον Λα Ρος, αυτά που κάνει είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που διασκεδάζει να παίζει κάθε φορά και στο οποίο είναι πολύ επιτυχημένος. Ξέρει ακριβώς σε ποιο κουμπί να πατήσει για να "ξαφρίσει" και τις τελευταίες οικονομίες του θύματός του. Ο σεναριογράφος υπογραμμίζει μία άλλη πτυχή του χαρακτήρα: «Ο Λα Ρος έχει να βγάλει προς τα έξω δύο χαρακτήρες- αν και, από τη μία, εξωτερικά, είναι ένας κοινός ληστής, χωρίς καλλιέργεια και τρόπους, πολύ βαθιά μέσα του κρύβει έναν εκλεπτυσμένο, ευφυή εγκληματία». Η Άνιστον έχει να πει συνολικά μόνο τα καλύτερα λόγια για την ταινία: «Σπάνια μου συμβαίνει να θέλω να παρακολουθήσω μία ταινία στην πραγματοποίηση της οποίας έχω συμμετάσχει, αλλά αυτή τη φορά δεν έβλεπα την ώρα να βγει στους κινηματογράφους. Για μένα, η ταινία υπήρξε μία μεγάλη πρόκληση, αλλά και μία αληθινή ψυχαγωγία. Πέρασα πολύ καλά προσπαθώντας να μπω στο πετσί ενός ρόλου που ήταν πρωτόγνωρος για μένα. Αυτό, το λάτρεψα!»