Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο αναμορφωτής του σύγχρονου θεάτρου καταγράφει με ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό τρόπο την σύγκρουση του Γαλιλαίου με την Ιερά Εξέταση.
Ο βραβευμένος με BAFTA και Χρυσό Φοίνικα, Τζόζεφ Λόζι, μεταφέρει κινηματογραφικά το μεγάλο έργο του Μπρεχτ με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Τοπόλ. Ίσως ένα από τα οικουμενικότερα έργα του Μπρεχτ, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου Ιταλού επιστήμονα, που έζησε το 17 αιώνα στην Ιταλία και έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης επιστήμης.
Ο μεγάλος Ιταλός αστρονόμος, μαθηματικός και φυσικός, Γαλιλαίος, επιβεβαιώνει την θεωρία του Κοπέρνικου, αποδεικνύοντας ότι η Γη στρέφεται γύρω από τον Ήλιο και δεν αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος. Η τόσο ριζοσπαστική αυτή απόκλιση από τη μέχρι τότε υφιστάμενη θεωρία, οδηγεί τον Γαλιλαίο στην Ιερά Εξέταση. Ο θεμελιωτής της σύγχρονης επιστήμης, αποκηρύσσει την θεωρία του, και συνεχίζει την πληθωρική πνευματική του δραστηριότητα μέχρι το τέλος της ζωής του, σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Ο Μπρεχτ έγραψε το Γαλλιλαίο σε μια περίοδο που πολλοί πίστευαν ότι τίποτα πια δεν μπορούσε να αναχαιτίσει την άνοδο του φασισμού και ότι τη μεγάλη εποχή, που είχε φέρει στον κόσμο την πρόοδο στις φυσικές επιστήμες και τις καινούργιες τέχνες της μουσικής και του θεάτρου, θα τη διαδεχόταν μια βάρβαρη και "ανιστορική" εποχή. Στην πρώτη του μορφή ο Γαλιλαίος παρουσιάζεται σαν ένας συνειδητός αγωνιστής, που απαρνήθηκε τη θεωρία του μπροστά στην Ιερά Εξέταση μόνο και μόνο για να γλυτώσει το θάνατο στην πυρά και να συνεχίσει το επιστημονικό του έργο.
Την εποχή που ο Μπρεχτ συνεργαζόταν με τον Λώτον για την αμερικανική μορφή του έργου, επιστήμονες στη χιτλερική Γερμανία αλλά και στη Δανία, στην Αγγλία και την Αμερική, πειραματίζονταν πάνω στη διάσπαση του ατόμου. Ο Μπρεχτ διέκρινε τότε τις προοπτικές που άνοιγαν μα και τους κινδύνους που έκρυβαν για την ανθρωπότητα τα πειράματα αυτά.
Σε μια εποχή που στιγματίζεται από τον Παγκόσμιο Πόλεμο και την υπόθεση της ατομικής βόμβας, ο σπουδαίος Γερμανός δραματουργός χρησιμοποιεί την ιστορία του Γαλιλαίου για να σχολιάσει τη διαχρονική ευθύνη των ανθρώπων της επιστήμης, που συνθηκολογούν με την επικίνδυνη εξουσία και προσφέρουν, εκόντες άκοντες, τη γνώση τους σε αυτήν, με καταστροφικές συνέπειες.
