Ο Μαξ φιλοδοξεί, κάποια στιγμή στη ζωή του, να αποκτήσει τη δική του εταιρία ενοικίασης λιμουζίνων. Όμως, εδώ και δώδεκα χρόνια, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αν και εργάζεται ως οδηγός ταξί στο Λος Άντζελες, δεν εγκαταλείπει τα όνειρά του.
Από την άλλη, ο Βίνσεντ είναι ένας ψυχρός επαγγελματίας δολοφόνος. Ντύνεται με ακριβά ρούχα, δείχνει να έχει στιλ και άνεση στον λόγο. Κατά τη διάρκεια της νυχτερινής βάρδιας, σταματά το ταξί του Μαξ. Ο Βίνσεντ υπόσχεται στον Μαξ μερικές εκατοντάδες δολάρια για να τον μεταφέρει σε πέντε διαφορετικές διευθύνσεις στο Λος Άντζελες. Μια διαδρομή όπου, από την πρώτη κιόλας στάση, ο Μαξ θα καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό επάγγελμα του Βίνσεντ καθώς ένα πτώμα θα προσγειωθεί στο... παρμπρίζ του αυτοκινήτου του! Ο Βίνσεντ έχει αναλάβει τη διεκπεραίωση πέντε συμβολαίων θανάτου, δηλαδή τη δολοφονία πέντε μαρτύρων σε μια δίκη, που οι καταθέσεις τους θα αποβούν καταστρεπτικές για τα αφεντικά ενός πανίσχυρου καρτέλ ναρκωτικών. Ενώ οι αστυνομικές αρχές του Λος Άντζελες και το FBI βρίσκονται στο κατόπι τους, ο Μαξ και ο Βίνσεντ, διασχίζοντας την Πόλη των Αγγέλων, θα αναγκαστούν πολλές φορές να βασιστούν ο ένας στον άλλον προκειμένου να επιβιώσουν, ο πρώτος ένας ονειροπόλος, καθημερινός άνθρωπος και ο δεύτερος ένας θανάσιμος μηδενιστής. Μια μοιραία διαδρομή με απρόβλεπτη κατάληξη και για τους δυο...

INFO FREAKO

• collateral: πλαϊνός, παράλληλος, επιπρόσθετος, δευτερεύων. Ο ταξιτζής Μαξ είναι όλα αυτά. Είναι πρωταγωνιστής σε μια ιστορία που δεν τον αφορά. Βρίσκεται σε μία τραγική θέση, καθώς γνωρίζει ότι ο επιβάτης με το αγγελικό πρόσωπο στο πίσω κάθισμα είναι ένας αδίστακτος δολοφόνος, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή: πρέπει να τον βοηθήσει, αν θέλει να ζήσει… Συνειδητοποιεί ότι είναι αναλώσιμος καθώς είχε την ατυχία να βρεθεί στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Δεν κινεί αυτός τα νήματα, αλλά αν δεν πάρει τον έλεγχο υπάρχει μόνον μία διέξοδος για όλους: ο θάνατος…
• Tα πάντα υποτίθεται ότι εκτυλίσσονται από τις έξι μετά μεσημβρίας μέχρι τις τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα... «Αυτή η πίεση χρόνου είναι που με γοήτευσε εξαρχής στο σενάριο», παραδέχεται ο Μάικλ Μαν. «Μια ολόκληρη ταινία περιγράφει δέκα ώρες από τις ζωές δύο ανθρώπων που θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωποι με ακραίες καταστάσεις. Δύο διαφορετικές προσωπικότητες θα συγκρουστούν και θα διαπιστώσουν ότι ακόμα και αυτά που πίστευαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους μπορούν να ανατραπούν…»
• Γιατί όμως επιλέχθηκε το Λος Άντζελες και όχι κάποια άλλη πόλη; «Το L.A. είναι η πιο μοντέρνα, η πιο πολυσυλλεκτική, η πιο βιαστικά δομημένη πόλη στην Αμερική. Από τη μία βλέπεις τις πιο υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και από την άλλη μπορεί να δεις ένα κογιότ να διασχίζει το δρόμο, απομεινάρι ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος»...
• Ο μαγικός και πλέον συνήθης αριθμός στο Χόλιγουντ είναι το «τρία»: κάποιος εισβάλει στη ζωή ενός ζευγαριού και φέρνει μαζί του αλλαγές και αποκαλύψεις. Εδώ, ο Μάικλ Μαν αποφεύγει την πεπατημένη και περιορίζεται στον αριθμό δύο: «το τρίτο στοιχείο είναι η ίδια η ταινία. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τους δύο χαρακτήρες και τα μεταβαλλόμενα επίπεδα της μεταξύ τους σύγκρουσης».
• Μια άλλη καινοτομία του Μάικλ Μαν είναι ότι δεν γύρισε την ταινία σε φιλμ 35 mm αλλά με μία «πειραγμένη» Thomson Grass Valley Viper Film Stream και μία ψηφιακή κάμερα [το 80% των γυρισμάτων έγινε ψηφιακά]. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης υποστηρίζει ότι το συμβατικό φιλμ δεν μπορεί να συλλάβει αυτά που βλέπει το ανθρώπινο μάτι τη νύχτα. Το “Collateral” είναι η απόλυτη νυχτερινή ταινία, οπότε…
• Αυτό που έδωσε την αρχική έμπνευση στον Αυστραλό σεναριογράφο Στιούαρτ Μπίτι [Οι Πειρατές Της Καραϊβικής] δεν είναι ο τρόπος σκέψης ενός επαγγελματία δολοφόνου αλλά οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν πίσω από την φαινομενικά ρουτινιάρικη καθημερινότητα ενός ταξιτζή, ο οποίος μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο ίδιο όχημα με τον οποιονδήποτε. «Μια μέρα πήρα ένα ταξί από το αεροδρόμιο για το σπίτι. Στη διαδρομή έπιασα την κουβέντα με τον οδηγό και μέχρι το τέλος της διαδρομής μιλούσαμε σαν παλιόφιλοι. Όταν κατέβηκα συνειδητοποίησα ότι οι οδηγοί είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή αν βρεθούν όμηροι στο ίδιο τους το αυτοκίνητο από κάποιον μανιακό που απλώς επιβιβάστηκε στο πίσω κάθισμα… Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον – και τρομακτικό ως σκέψη επίσης…»
• Ο Μάικλ Μαν πλέκει το εγκώμιο του σεναριογράφου του, παραδεχόμενος ότι… «Όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο με κέρδισε η θαυμάσια σύλληψη δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων που έρχονται σε μία κλιμακούμενη, διαλεκτική σύγκρουση μέσα σε ένα βράδυ στην Πόλη των Αγγέλων…»
• Για το ρόλο του μυστικού αστυνομικού Φάνινγκ, ο Μαρκ Ράφαλο πέρασε ολόκληρες εβδομάδες με έναν υπαρκτό ντετέκτιβ της δίωξης ναρκωτικών, ο οποίος είχε επίσης κοτσίδα, σκουλαρίκια και ghetto attitude.
• Ο Τομ Κρουζ εκπαιδεύτηκε στη χρήση όπλων και στις πολεμικές τέχνες από τον Μάικλ Γουλντ, πρώην μέλος των ειδικών δυνάμεων της Βρετανικής Αεροπορίας, ο οποίος ξεκίνησε τη δεύτερη αυτή, σαφώς πιο προσοδοφόρα, καριέρα του πάλι από ταινία του Μάικλ Μαν, το “Heat” πριν από δέκα ακριβώς χρόνια. «Ήταν η πρώτη φορά που δε χρησιμοποιούσα άσφαιρα πυρά κατά την εκπαίδευσή μου», δηλώνει με υπερηφάνεια ο Τομ Κρουζ για την… προπαίδευσή του. «Στόχος ήταν ο Τομ να νιώθει το όπλο ως προέκταση του χεριού του. Είναι επαγγελματίας δολοφόνος. Δεν μπορεί να σκέφτεται ούτε δευτερόλεπτο πώς και πότε θα τραβήξει πιστόλι. Γι αυτό προσλάβαμε τον καλύτερο εκπαιδευτή», συμπληρώνει ο Μαν…
• Το ταξί [χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 17 οχήματα] χρειάστηκε να βαφτεί… πενήντα φορές μέχρι ο Μάικλ Μαν να μείνει ικανοποιημένος. Σε αντίθεση με την πορτοκαλί απόχρωση των περισσότερων ταξί στην Αμερική, ο Μαν προτίμησε ένα πιο ελαφρύ χρώμα και εξηγεί γιατί: «Η βάση μας είναι το L.A. Όχι το Σικάγο ούτε η Νέα Υόρκη ή το Ντιτρόιτ. Οι φωτισμοί, οι σκιές, η ατμόσφαιρα της πόλης έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Και αυτό ακριβώς ήθελα να καταγράψω…»
• «Μεγάλωσα στα γκέτο του Λος Άντζελες και νόμιζα ότι ήξερα όσο κανένας άλλος την πόλη. Ο Μάικλ Μαν, όμως, με εξέπληξε δείχνοντάς μου μέρη και γειτονιές που αγνοούσα. Δεν έχει τη συνηθισμένη τουριστική ματιά: αδιαφορεί για τα φοινικόδεντρα και τις παραλίες της Καλιφόρνια. Γι αυτό όλοι λένε ότι ο Μάικλ Μαν είναι μία κινηματογραφική ιδιοφυΐα: γιατί δεν έχει ανάγκη να πάει στο Τορόντο ή στο Βανκούβερ και να το κάνει να μοιάζει με το Λος Άντζελες – πηγαίνει όντως στο Λος Άντζελες, την πόλη που όλοι νομίζουν ότι έχει κορεστεί, κινηματογραφικά μιλώντας και κάνει ακόμα και τους ντόπιους να μην αναγνωρίζουν την πόλη τους» - ο Τζέιμι Φοξ υποκλίνεται στην αυθεντικότητα του πιο ταλαντούχου σκηνοθέτη της εποχής μας…
• Σε μια σκηνή, το ταξί σταματάει σε μία διασταύρωση, σε ένα κόκκινο φανάρι. Ξαφνικά, ένα κογιότ διασχίζει το δρόμο… Μοιάζει απίστευτο, αλλά βασίζεται σε αληθινή εμπειρία του Μάικλ Μαν: «Δε θα ξεχάσω ποτέ το θέαμα των κογιότ να βρίσκονται στο κέντρο της πόλης και να με κοιτάνε ήρεμα, με τη σιγουριά του πραγματικού άρχοντα της περιοχής. Ήταν σα να ήθελαν να μου θυμίσουν ότι η περιοχή παρέμενε δική τους και ότι ο δικός μας πολιτισμός δεν είναι παρά μία μεταβατική κατάσταση… Ήξερα εκείνη κιόλας τη στιγμή ότι κάποτε θα έβαζα αυτή τη σκηνή σε μία ταινία μου. Και αυτή η ταινία δε θα μπορούσε παρά να είναι το Collateral…»