ν Κόμη Φρέντερικ Ρόμπερτς.
Ο Λάνκαστερ μεγάλωσε στο Ανατολικό Χάρλεμ, όπου πέρασε ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια σε δρόμους και αλάνες και ανέπτυξε μεγάλο ενδιαφέρον και ικανότητα στη γυμναστική, ενώ φοιτούσε στο σχολείο Ντε Γουίτ Κλίντον. Η μητέρα του πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία πριν ο Λάνκαστερ τελειώσει το σχολείο, ενώ στη συνέχεια κέρδισε υποτροφία και κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του.

Σε ηλικία 9 ετών ο Λάνκαστερ γνωρίστηκε με τον Νικ Κραβάτ, με τον οποίο συνεργάστηκε μέχρι και το θάνατό του. Αποτέλεσαν δίδυμο και έτσι συμμετείχαν σε θεατρικές παραγωγές ερασιτεχνικών τοπικών ομάδων, καθώς και σε παραστάσεις του τσίρκου ως ακροβάτες.
Ως δίδυμο με το ψευδώνυμο "Λανγκ και Κραβάτ" εντάχθηκαν στο προσωπικό του τσίρκου των αδελφών Κέι.
Ωστόσο το 1939, ένας τραυματισμός ανάγκασε το Λάνκαστερ να εγκαταλείψει το επάγγελμα, παρά τη θέλησή του. Στη συνέχεια εργάστηκε προσωρινά, μέχρι και το 1942, είτε ως πωλητής για το πολυκατάστημα Μάρσαλ Φιλντς, ή ως σερβιτόρος τραγουδώντας σε διάφορα εστιατόρια.

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Λάνκαστερ κατατάχθηκε στο στρατό και αποτέλεσε μέλος της ψυχαγωγικής ομάδας που εμψύχωνε τους στρατιώτες προκειμένου να διατηρήσουν το ηθικό τους. Υπηρέτησε στη μονάδα του στρατηγού Μαρκ Κλαρκ στην Ιταλία από το 1943 μέχρι και το 1945.
Αν και αρχικά δεν ενδιαφερόταν για την υποκριτική, όταν επέστρεψε από τον πόλεμο πέρασε από ακρόαση και του προσφέρθηκε ένας ρόλος στο Μπρόντγουεϊ.
Η Θεατρική παράσταση, A Sound of Hunting, του Χάρι Μπράουν, δεν είχε επιτυχία, αλλά η ερμηνεία του Λάνκαστερ τράβηξε την προσοχή ενός πράκτορα του Χόλιγουντ, του Χάρολντ Χέχτ, ο οποίος τον σύστησε στον Χαλ Ουόλις, ο οποίος του ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Οι δολοφόνοι (The Killers, 1946).
Στην ταινία αυτή, που ήταν βασισμένη σε διήγημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, συμπρωταγωνιστούσε με την Άβα Γκάρντνερ.
Η ταινία είχε επιτυχία και ο Λάνκαστερ έλαβε αναγνώριση και εμφανίστηκε σε δύο ταινίες το επόμενο έτος, εκ των οποίων η μια είναι Ο δήμιος των κολασμένων (Brute Force) του Ζυλ Ντασέν. Συνέχισε τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40', πρωταγωνιστώντας κυρίως σε φιλμ νουάρ, με εξαίρεση ίσως την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Άρθουρ Μίλερ, Ήταν όλοι τους παιδιά μου (All My Sons, 1949). Στις ταινίες Η φλόγα και το βέλος (The Flame and the Arrow) και Ο κόκκινος κουρσάρος (The Crimson Pirate, 1952) συμμετείχε και ο φίλος από τα χρόνια του τσίρκου, Νικ Κραβάτ. Οι δυο ηθοποιοί εξέπληξαν τα πλήθη με τα ακροβατικά τους στις ταινίες αυτές.

Το 1953, ο Λάνκαστερ πρωταγωνίστησε σε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα δράματα του κινηματογράφου, το Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here To Eternity) του Φρεντ Τσίνεμαν, πλάι στον Μοντγκόμερι Κλιφτ, τη Ντέμπορα Κερ και τον Φρανκ Σινάτρα. Η σκηνή της ταινίας στην οποία ο Λάνκαστερ και η Κερ κάνουν έρωτα ανάμεσα στα κύματα, σε μια παραλία της Χαβάης, θεωρείται από τις θρυλικότερες ερωτικές σκηνές όλων των εποχών, σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Ο ρόλος αυτός του χάρισε την πρώτη υποψηφιότητα για όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, το οποίο έχασε από τον Γουίλιαμ Χόλντεν για την ταινία Ο καταδότης του θαλάμου 17 (Stalag 17, 1953).

Στα μέσα της δεκαετίας του 50', ο Λάνκαστερ άρχισε να αναλαμβάνει πιο απαιτητικούς ρόλους και την ανεξάρτητη εταιρία Hecht-Lancaster Productions, σε συνεργασία με τον Χάρολντ Χεχτ, αποτελώντας έναν από τους πρωτοπόρους του ανεξάρτητου κινηματογράφου.
Η εταιρία παραγωγής του λάνσαρε την ταινία Μάρτι (Marty, 1955), που βραβεύτηκε με όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1955, καθώς και τις ταινίες Τόπο στα νιάτα (A Catered Affair, 1956) με τη Μπέτι Ντέιβις και το Χωριστά τραπέζια (Separate Tables) που χάρισε το όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου στο Ντέιβιντ Νίβεν το 1958.
Ο Λάνκαστερ έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε το 1960, όταν τιμήθηκε το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, χρυσή σφαιρα και βραβείο των κριτικών Νέας Υόρκης, για την ταινία Είμαστε διεφθαρμένοι; (Elmer Gantry, 1953).
Το 1968, σε ηλικία 52 ετών, ο Λάνκαστερ εμφανίστηκε γυμνός στην ταινία του Φρανκ Πέρι, Αναζητώντας το παρελθόν (The Swimmer).

Ο Λάνκαστερ συμπρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες με τον Κερκ Ντάγκλας, με σημαντικότερες τις: Ματωμένες αλυσίδες (I Walk Alone, 1948), Gunfight at the O.K. Corral (Gunfight στο OK Corral, 1957), 'Επαναστάται του διαβόλου (The Devil's Disciple 1959), και Επτά ημέρες του Μαΐου (Seven Days in May, 1964).
Ο Ντάγκλας αναλάμβανε πάντοτε δευτερεύοντα ρόλο σε αυτές τις ταινίες.

Κατά τα τελευταία χρόνια της καριέρας του, ο Λάνκαστερ εγκατέλειψε τα ακροβατικά και τις χολιγουντιανές περιπέτειες και άρχισε να ερμηνεύει πιο διακεκριμένους χαρακτήρες. Έτσι εκείνη την περίοδο συμμετείχε σε διάφορες ευρωπαϊκές παραγωγές, με σκηνοθέτες όπως το Λουκίνο Βισκόντι και το Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Η συνεργασία του με το Γάλλο σκηνοθέτη Λουί Μαλ το 1980, στην ταινία Ατλαντικ Σίτι (Atlantic City), πλάι στη Σούζαν Σαράντον του χάρισε διθυραμβικές κριτικές από τους κριτικούς του κινηματογράφου. Ο Λάνκαστερ αναζήτησε απαιτητικούς ρόλους και δεχόταν πολύ χαμηλότερη αμοιβή σε περίπτωση που του άρεσε κάποιος ρόλος ή κάποιος σκηνοθέτης.
Συνέβαλε επίσης στη χρηματοδότηση και στην υποστήριξη ταινιών που θεωρούσε ότι είχαν μεγάλη καλλιτεχνική αξία. Υπήρξε μέντορας για τους σκηνοθέτες Σίντνεϊ Πόλακ και Τζον Φράνκενχαϊμερ, ενώ σκηνοθέτησε και ο ίδιος δυο ταινίες.

Για τη συμβολή του στη βιομηχανία κινηματογράφου, ο Λάνκαστερ έχει ένα αστέρι στο Hollywood Walk of Fame στο νούμερο 6801 της Λεωφόρου του Χόλιγουντ.

Ο Λάνκαστερ κρατούσε απόρρητη την ιδιωτική του ζωή. Υπήρξε παντρεμένος τρεις φορές και οι δυο πρώτοι του γάμοι κατέληξαν σε διαζύγιο. Με τη δεύτερη σύζυγό του, Νόρμα Άντερσον, απέκτησε πέντε παιδιά, ενώ το 1990 παντρεύτηκε την τρίτη του σύζυγο, Σούζαν Μάρτιν. Παρέμεινε παντρεμένος με τη Μάρτιν μέχρι και το θάνατό του το 1994.

Είχε πολλές κατακτήσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με τη Τζόαν Μπλόντελ, ενώ διατηρούσε σχέση με τη Ντέμπορα Κερ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Το 1980 η Σέλλεϊ Γουίντερς αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία της, ότι οι δυο τους είχαν μακροχρόνια ερωτική σχέση.

Είχε φιλελεύθερες απόψεις, υπήρξε υποστηρικτής του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ και τάχθηκε υπέρ των δικαιωμάτων των φυλετικών μειονοτήτων.
Εξαιτίας των φρονημάτων του, υπήρχε η φήμη, κάποια περίοδο, ότι ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Είχε ταχθεί ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και σε πολιτικά κινήματα όπως εκείνο του μακαρθισμού.
Το 1985, ο Λάνκαστερ μίλησε ανοιχτά για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και υποστήριξε την καταπολέμηση της νόσου του AIDS, αφότου ο στενός του φίλος, Ροκ Χάντσον, προσβλήθηκε από τη νόσο.
Έκανε εκστρατεία για τον Μάικλ Δουκάκη στις προεδρικές εκλογές του 1988.

Όσο ο Λάνκαστερ μεγάλωνε, τα καρδιακό του πρόβλημα τον απομάκρυνε όλο και περισσότερο από την εργασία.
Τον Ιανουάριο του 1980 κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης ρουτίνας της χοληδόχου κύστης κόντεψε να πεθάνει, ενώ το 1983, μετά από δύο ελαφρά καρδιακά επεισόδια, υποβλήθηκε σε τετραπλό μπάι πας. Το οξύ έμφραγμα που υπέστη το Νοέμβριο του 1990 τον άφησε εν μέρει παράλυτο και με περιορισμένη ομιλία.
Ο Λάνκαστερ πέθανε από καρδιακό επεισόδιο, σε ηλικία 80 ετών, στο διαμέρισμά του στο Λος Άντζελες τον Οκτωβριο του 1994. Η κηδεία του έγινε στο Λος Άντζελες.