Από τους σημαντικότερους και «πολυγραφότατους» σκηνοθέτες του Χόλυγουντ. Ξεκίνησε να εργάζεται ως σκηνοθέτης θεατρικών παραστάσεων και τηλεοπτικών σειρών στις αρχές της δεκαετίας του '50 και το 1957 σε ηλικία 33 ετών έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο γυρίζοντας την ταινία Οι Δώδεκα Ένορκοι, που είχε ως πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, με τον οποίο ο σκηνοθέτης γύρισε άλλες τέσσερις ταινίες.
Οι ταινίες του είχαν προταθεί συνολικά για 50 βραβεία Όσκαρ σε διάφορες κατηγορίες και συνήθως διερευνούσαν ευφυή, πολύπλοκα θέματα κοινωνικού προβληματισμού. Η πιο δημιουργική του περίοδος ήταν μεταξύ του 1964 και του 1978 όταν σκηνοθέτησε 18 ταινίες, πολλές από τις οποίες θεωρούνται αριστουργήματα της έβδομης τέχνης και περιέχουν μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες των ηθοποιών που πρωταγωνιστούσαν σε αυτές.
Οι ταινίες του είχαν τεράστια επιτυχία λόγω του γεγονότος ότι ήταν ικανός να σκηνοθετεί μεγάλους αστέρες του κινηματογράφου όπως τη Σοφία Λόρεν στην ταινία Μια Γυναίκα σαν κι Αυτή (That Kind of Woman, 1959), τον Μάρλον Μπράντο και την Άννα Μανιάνι στην ταινία Ο Φυγάς (The Fugitive Kind, 1959) τους Κάθριν Χέπμπορν και Τζέισον Ρόμπαρντς στην ταινία Μακρύ Ταξίδι Μέσα στη Νύχτα (Long Day's Journey into the Night, 1962) (Όλοι οι ηθοποιοί της ταινίας βραβεύτηκαν για την ερμηνεία τους στο Φεστιβάλ των Καννών το 1962). Σκηνοθέτησε ξανά τον Χένρι Φόντα στις ταινίες Ο Πόθος της Ράμπας (Stage Struck, 1958) όπου συμπρωταγωνίστησε με τους Κρίστοφερ Πλάμερ και Σούζαν Στράσμπεργκ και Συναγερμός του Θανάτου (Fail Safe, 1964) πλάι στον Γουόλτερ Ματάου. Το 1964 σκηνοθέτησε το Ροντ Στάιγκερ στην ταινία Ο Ενεχυροδανειστής (The Pawnbroker) σ’ ένα ρόλο που του χάρισε τη δεύτερή του υποψηφιότητα για Όσκαρ και την επόμενη χρονιά γύρισε την ταινία Ο Λόφος (The Hill, 1965) με τον Σον Κόνερι.
Κατά τη δεκαετία του '70 είχε ήδη καθιερωθεί στο χολιγουντιανό πάνθεον των σκηνοθετών και συνέχισε να σκηνοθετεί αποτελεσματικά ηθοποιούς όπως τον Αλ Πατσίνο στις ταινίες Σέρπικο (Serpico, 1973) και Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975). Ανέλαβε επίσης τη σκηνοθεσία της κινηματογραφικής μεταφοράς του μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές (Murder on the Orient Express, 1974) στο οποίο συμμετείχαν μεγάλοι αστέρες της περιόδου όπως ο Άλμπερτ Φίνεϊ, η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, η Λορίν Μπακόλ, ο Άντονι Πέρκινς, ο Σον Κόνερι και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν που κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της. Το 1976 γύρισε την ταινία Το Δίκτυο (Network) ταινία που
... Διαβάστε περισσότερα ασκεί κριτική στον κόσμο της τηλεόρασης με τους Πίτερ Φιντς, Γουίλιαμ Χόλντεν και Φέι Ντάναγουεϊ. Η ταινία χάρισε στη Ντάναγουεϊ Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και στον Πίτερ Φιντς Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, ενώ βραβεύτηκε συνολικά με 4 Όσκαρ.
Κατά τη δεκαετία του '80 σκηνοθέτησε σημαντικές ταινίες όπως Η Ετυμηγορία (The Verdict, 1982) με πρωταγωνιστές τους Πωλ Νιούμαν και Τζέιμς Μέισον, Η Εοπόμενη Μέρα (The Morning After, 1986) με την Τζέιν Φόντα και Τρέχοντας στο Κενό (Running on Empty, 1988) με τον Ρίβερ Φίνιξ.
Τη δεκαετία του '90 γύρισε μια σειρά ταινιών που δεν επανέλαβαν την επιτυχία των προηγούμενων εγχειρημάτων του (μεταξύ των οποίων και η επανεκτέλεση της ταινίας του Τζον Κασσαβέτη Γκλόρια (Gloria) το 1999 με πρωταγωνίστρια την Σάρον Στόουν). Οι δυο του τελευταίες ταινίες Ένοχη Σιωπή (Find me Guilty, 2005) με τον Βιν Ντίζελ και Πριν ο Διάβολος Καταλάβει ότι Πέθανες (Before the Devil Knows You`re Dead, 2007) με τους Ίθαν Χοκ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν σημείωσαν πάντως σημαντική επιτυχία.
Ο σκηνοθέτης παντρεύτηκε τέσσερις φορές κι απέκτησε δυο κόρες. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την ηθοποιό Ρίτα Γκαμ. Απεβίωσε στις 9 Απριλίου του 2011, σε ηλικία 86 ετών, στην οικία του στο Μανχάταν από λέμφωμα. Όταν ερωτήθηκε το 1997 σε συνέντευξη με ποιο τρόπο προτιμούσε να πεθάνει εκείνος απάντησε: «Δε θα ήθελα να το σκέφτομαι. Δεν είμαι θρήσκος. Θα ήθελα όμως να μην καταλάβω χώρο. Θα προτιμούσα να με κάψουν και να ρίξουν τις στάχτες μου πάνω από το Ντελικατέσεν Κατς…»
Ο Αλ Πατσίνο είπε χαρακτηριστικά για τον θάνατο του Λουμέτ: "Πέρα από την κληρονομιά που αφήνει πίσω του, θα παραμείνει ο πιο πολιτισμένος και ευγενικός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ μου". Και ο Γούντι Άλεν, με το χαρακτηριστικό χιούμορ που τον διακρίνει, τόνισε: «Ο Σίντνεϊ, όπου κι αν βρίσκεται, είμαι σίγουρος ότι έχει πολύ περισσότερη ανέρεια από πολλούς ζωντανούς ανθρώπους που ξέρω…»
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Before the Devil Knows You`re Dead - Πριν ο Διάβολος Καταλάβει οτι Πέθανες (2007)
Find Me Guilty - Ενοχη Σιωπή (2006)
Gloria - Γκλόρια (1999)
Guilty as Sin - Ενοχος σαν Αμαρτία (1993
A Stranger Among Us - Μια Ξένη Ανάμεσα μας (1992)
Q & A - Επικίνδυνες Ερωτήσεις, Θανάσιμες Απαντήσεις (1990)
Family Business - Οικογενειακή Υπόθεση (1989)
Running on Empty - Τρέχοντας στο Κενό (1988)
Power - Η Γοητεία της Εξουσίας (1986)
The Morning After – Η Επόμενη Μέρα (1986)
The Verdict - Η Ετυμηγορία (1983)
Deathtrap - Θανάσιμη Παγίδα (1982)
Prince of the City - Τον Λέγαν Πρίγκιπα της Πόλης (1982)
The Wiz - Ο Μάγος του Οζ (1978)
Equus - Εκβους (1977)
Network - Το Δίκτυο (1977)
Dog Day Afternoon - Σκυλίσια Μέρα (1976)
Murder on the Orient Express - Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές (1974)
Serpico - Σέρπικο (1973)
The Offence - Αυτή Είναι η Ιστορία μου (1972)
The Anderson Tapes - Η Μεγάλη Ληστεία της Νέας Υόρκης (1971)
The Sea Gull - Ο Γλάρος (1968)
The Group - Οσα Κρύβει ο Ουρανός (1966)
The Hill - Ο Λόφος (1965)
Fail-Safe - Συναγερμός Θανάτου
The Pawnbroker - Ο Ενεχυροδανειστής (1964)
Long Day`s Journey Into Night - Μακρύ Ταξίδι Μέσα στη Νύχτα (1962)
12 Angry Men - Οι 12 Ενορκοι (1957)
Από το sequel του «Blade Runner» στο «Murder on the Orient Express»
πριν 9 χρόνια
Οι Δώδεκα Ένορκοι (12 Angry Men) – Κριτική
πριν 11 χρόνια
